Tja, niet echt een super gezellig onderwerp, maar de realiteit is hard. Op dit moment zitten we, samen met de halve wereld, in sociale isolatie op ons paradijselijke plekje. In Portugal zijn de regels duidelijk: Blijf zoveel mogelijk thuis, vermijd sociale interactie en houd afstand van andere mensen. De Portugezen zijn een volgzaam volk en het merendeel van de bevolking houdt zich dan ook zonder mopperen aan de opgestelde adviezen en regels.
Elke keer als we voor boodschappen in het dorp zijn, zien we nieuwe dingen om de afstand tussen mensen te bewaren. Bij de ´boerenbond-winkel´ mag maar 1 klant per keer naar binnen en staat iedereen buiten op afstand van elkaar te wachten. Het duurde voorheen al een eeuwigheid om je inkopen bij deze winkel te doen, maar nu is het helemaal zaak een lange adem te hebben! Ik kocht meteen honden- en geitenvoer voor een week of 4 zodat ik niet elke week een paar uur uit hoef te trekken voor het doen van deze inkopen.
De supermarkten reageren verschillend. Bij de ene supermarkt draagt iedereen een mondkapje en handschoenen en zijn inmiddels plexiglazen schermen rondom de kassa verschenen, bij de andere supermarkt staan overal strepen op de grond waarachter je moet blijven, bij het vlees en de vis en de kassa is omhuld door plastic.
We zijn tot de conclusie gekomen dat we heel veel zegeningen hebben door te wonen en werken op deze plek. We zitten in een volledig geïsoleerde vallei, omringd door natuur, waardoor we alle vrijheid hebben om te wandelen en op ons terrein te werken. We hoeven niet in een appartement op drie hoog achter te zitten zonder balkon!
Na de eerste schrik over ‘sociale isolatie’ hebben we een strakke routine opgepakt. Elke dag begint met de hondenwandeling door Jolein, terwijl ik alle ontbijtjes voor iedereen klaar maak. Daarna koffie. Dan online yoga in de nieuwe keuken, want die is ruim genoeg om onze twee yoga matten neer te leggen. Regelmatig doen de honden ook mee, wat soms tot hilarische momenten leidt. Dan het terrein op als het mooi weer is of scrabbelen als het regent. Om 13 uur lunch en daarna weer werken op het terrein. Eind van de middag een lange wandeling met de honden en daarna alle dieren verzorgen. Dan is er weer een dag om en mogen we lekker in ons huisje scrabbelen en puzzelen, maak ik het diner en kijken we Netflix.
Het lijkt alsof we nu veel harder werken dan we onder normale omstandigheden doen! In mijn ervaring werkt het het beste om hard te werken, zodat allerlei gepieker geen kans krijgt! Intussen wordt het terrein alsmaar mooier en schoner, maar tegelijk voelt het zinloos, waarom een mooi terrein creëren als er toch geen gasten zijn om ervan te genieten?
Het gebrek aan gasten is natuurlijk een zorgelijke zaak. Ons inkomen komt tot stilstand en een deel van de kosten loopt gewoon door. Het web van oplossingen die worden bedacht door de overheid en het bureau voor toerisme ontwarren, is een hachelijke zaak en ik heb dan ook besloten op mijn accountant te vertrouwen, die hierin het voortouw neemt om mij te laten weten of en welke hulp ik kan krijgen.
We leven bij de dag. Ik probeer elke dag even met een aantal mensen contact te hebben via chat, messenger of whatsapp, vooral de mensen die nu alleen zijn probeer ik met regelmaat even een teken van leven te geven. Het moet vreselijk zijn om zo veel alleen te moeten zijn op dit moment, met alles wat er in de wereld gebeurt… Ook daarin ontdekken we alweer een zegening: we hebben elkaar en slagen erin elke dag samen te lachen, ondanks alle narigheid!
Hoe lang nog? Hoe moet dit verder? Wanneer zien we weer gasten? Komt het dit jaar nog goed met het toerisme? Geen idee…. afwachten is de nieuwe norm geworden. Gelukkig doen we dat op een geweldige plek en blijven we samen een topteam!
We hopen dat we elkaar allemaal over niet al te lange tijd weer hier zullen kunnen ontmoeten en ik hoop dat ik in die tussentijd het koken voor gasten niet verleer! Meer informatie vind je op onze website.
