In een vorige blog vertelde Walt al over de mensen die ze in hun B&B over de vloer krijgen. De dagdagelijkse routine van bedden opmaken, ontbijt serveren, avondmaal klaarmaken, en de duizenden dingen die daar tussenin moeten gebeuren hou je alleen maar vol als er ook daadwerkelijk contact met de gasten kan gemaakt worden. Als je in de ‘diensten’-sector werkt is diepmenselijk contact één van de bonussen die je vaker meekrijgt. Maar hoe kan je dat te bewerkstelligen in een wereld die steeds verder verhard en je niet weet wie er straks weer aan de deur staat?
Een zacht najaarszonnetje verwarmt mijn ledematen. De begeleidende kille bries kan de naderende optocht van de herfst niet verhullen. Als ging er een siddering door de aarde die de komst van een machtig leger voorafgaat. Seizoenen zijn tegenwoordig niet meer gebonden aan data die al eeuwenlang meegaan, de afwijkingen worden alsmaar meer de norm. Het leek afgelopen zomer dat het idee van de vier jaargetijden zich uitgepuurd en gedistilleerd heeft in amper twee opties; verzuipen of verbranden.
Pas wanneer de laatste ijsbeer uitgemergeld op de laatste afsmeltende ijsschots de dood inglijdt zal de mensheid beseffen dat de prestigeprojecten om de mens op mars te zetten te laat kwamen en overbodig bleken. Het geld dat die miljarden missies opslokken kunnen we, hier en nu, toch beter aan het herstel van onze eigen planeet spenderen? Misschien merkt de kudde niet eens dat de zon verdwenen is vooraleer een influencer erover gepost heeft in onze ‘brave new world’ waarin A.I. ons eigen denkvermogen niet langer op de proef stelt. Niemand sterft nog, stemmen en personen worden constant artificieel herboren. Sinds enkele dagen staat de oude track ‘whatever happens’ van Michael Jackson (uit z’n Invincible album 2001) op YouTube, compleet met een A.I. gegenereerde videoclip.
Primaatverandering. In tijden waarin we ons allemaal de vraag stellen wie of wat we willen zijn, hoe we ons onder druk van de sociale commedia aan de wereld willen presenteren, (terwijl we ons zo graag onderdeel van het geheel voelen), waren we nog nooit zo erg gefocust op onze eigen individualiteit, die ons vervolgens compleet fragmenteert en tot gevolg heeft dat we buiten de groep belanden. Wij zijn allemaal individueel zo verschillend dat het lijkt of onze waarden en normen geen grootste gemene deler meer mogen hebben. Ook al menen we dezelfde zaken te delen, streven we dezelfde vrijheden na; wie buiten de algemeen aanvaardbare normen wil leven zal altijd tegen het onbegrip van de goegemeente aanlopen en zich vervolgens achtergesteld voelen. De structurele ik-ideologie van wat tegenwoordig gemakkelijkheidshalve ‘woke’ wordt genoemd. Mijn waarheid eerst. Het is een pasklare remedie tegen alles dat bedreigend is voor de privileges waar een individu recht op meent te hebben.
Geen enkele strijd voor gelijkheid, van suffragettes, over burgerrechten voor kleurlingen, vereniging in vakbonden, etc.…, verliep vlekkeloos en zonder weerstand. Waar jouw vrijheid start, stopt geheid die van een ander. Als Sam Smith on stage een bustier draagt en zelfs Barbie uit haar rolmodel valt, waar moet Madonna dan op haar komende wereldtoer in godsnaam mee uitpakken om te choqueren? De tijd dat je met een Gaultier BH nog ‘een punt’ kon maken is voorbij. Hebben we het ondertussen niet al allemaal gezien? Wat kan ons nog verbazen? HOE kan iemand ons nog positief verbazen?
Wij worden dagelijks bestookt met schreeuwerige beelden, … overal en zoveel dat niemand nog vraagt naar wat erachter zit, …om iets van substantie, iets inhoudelijk. We communiceren via schermen, (het hoogste goed in het Metaverse) ,maar we zien elkaar amper recht in de ogen. De hoofdvoorwaarde om echt contact met iemand te maken is dat we ons samen op één plek bevinden, in dezelfde ruimte, niet in een artificieel gecreëerde plaats, ieder aan een andere zijde van de wereld blind starend in een virtual reality headset. Zuckerberg heeft zopas z’n eerste chatbot met ‘persoonlijkheid’ aangekondigd. Wat zijn we met artificiële persoonlijkheid die opgebouwd is uit de ervaringen van duizenden andere gebruikers? Een persoonlijkheid is iets dat je zelf over de jaren ontwikkelt en jou als persoon uniek maakt. “It’s all about entertainment!”, zegt hij dan. Hebben we daar al niet meer dan voldoende van? We worden op alle vlakken bestookt met leegheid en domheid. Zij die niks zinnigs te zeggen hebben blijven maar praten.
Toen, de onlangs overleden, Mary Quant in de jaren 60 de mini-skirt op de markt bracht deed dat ook veel mensen opkijken. Het was niet alleen hét meest tijd bepalende kledingstuk van die generatie, er zat ook een werkelijke boodschap aan dat stuk stof verbonden. Voor de maakster ervan symboliseerde het een culturele verschuiving naar meer informele kleding en het afbreken van sociale codes binnen de zeer rigide Britse samenleving. Dat was voor haar geen publiciteitsstunt, het was haar waarheid. Het marketingplan kwam pas nadien. Vandaag zijn oversized rubberen schoenen met gaten erin de nieuwe modetrend! Ik bedoel maar…
Ik vertel hier geen nieuwe dingen, ik vraag me enkel af hoe die tegenstrijdigheden zich de laatste jaren zo scherp hebben gesteld. Ging het wereldwijde web ons juist niet samenbrengen? Een platform bieden waarin meerstemmigheid en debat kon omarmd worden want we zouden toch allemaal wijzer worden met al die informatie en inzichten op een vingertop afstand? The world as a village!
De slinger is intussen helemaal de andere kant uitgeslagen. Ik schrik dagelijks nog van de brutaliteit waarmee ongenuanceerd met elkaars mening omgegaan wordt. Die gratuite commentaren op FB, en X onder nieuwsstukken, waarin alles en iedereen neergesabeld wordt; elke grens en gebod lijken verdwenen. Alles en iedereen is vogelvrij voor wie zich gewapend voelt met een onwrikbare giftige mening waarvan niet kan afgeweken worden en die desnoods in steen gecementeerd zal worden. Waar is de nuance? Vaak zien we mensen slechts aan de limieten van hun persoonlijkheid en herkennen we ze niet meer als een geheel.
Op een winterse dag stond ik ooit in de tuin van het Peggy Guggenheim museum in Venetië. Daar trof me het opschrift op een marmeren bankje zo diep, dat ik de tekst sindsdien voor altijd in m’n hoofd heb opgeslagen. “Savour kindness because cruelty is always possible later.” Het bleek een werk te zijn van de New Yorkse artieste Jenny Holzer dat bestaat uit een geheel van zitbanken die tegelijk uitnodigen tot rust én innerlijke reflectie. Wat verderop in de tuin staat een bankje in rood marmer met de inscriptie: “go where people sleep and see if they are safe”. De migrantenkampen staan een koude winter te wachten; daar stormt en brandt het al jaar en dag, ongeacht de seizoenen.
Vriendelijk en empathisch zijn vereist geen extra talent. Iedereen die het wil kan het zijn. Je hoeft er niets voor terug te krijgen, er getuige van zijn is voldoende. We swipen alles snel met de vinger weg maar zelden steken we de handen echt uit de mouwen als we daarbij ons eigen gedrag in vraag moeten stellen. Het is een opgave om in een oceaan van -slecht- nieuws nog eilandjes van optimisme en solidariteit op te merken. De media ziet ze vaak over het hoofd in ruil voor een rollercoaster van ellende die meer clickbait én geld genereert. Hoe bescherm je je ziel tegen buitenissige eeltgroei? Het is makkelijker om mee te gaan in een apathisch wereldbeeld dan het te helpen ontkrachten. De mensheid is voor de aarde een virus; een plaag die zich vermenigvuldigt tot alles is kaalgevreten en kapotgemaakt. Na de ijsberen zijn wij aan de beurt. We staan op het tipje van de ijsschots. Of niet?
Mij zal je niet zo snel op de barricaden zien staan. Mijn bijdrage aan een betere wereld speelt op micro niveau. Mijn persoonlijke waarheid breng ik zacht aan de man in de foto’s en bijhorende teksten die op de sociale media van ACH verschijnen. Het zijn uitnodigingen om je (al is het maar voor even), over te geven aan een meer bewustere manier van leven, om snelheid te minderen en rondom je te kijken. Om voor die paar dagen dat we jou te gast hebben in dit prachtige Portugese landsdeel een pauze in te lassen en je hartslag tot dorpsniveau te laten vertragen. Het zou wel eens een manier kunnen zijn om voorbij de limieten van mensen te komen, om te zien en horen wat er innerlijk werkelijk bij ze leeft. Om gewoon te luisteren.
Sinds begin jaren ’90 is Walt Bosmans Portugal liefhebber in hart en ziel. In 2019 verhuisde hij naar het dorpje Assumar in de Alto Alentejo. Samen met echtgenote Hilde baten ze in deze kleine rurale gemeenschap de B&B Assumar Country House uit in een bijna 400 jaar oude herenwoning. Elke maand verhaalt hij over zijn nieuwe ontdekkingen en ontmoetingen in deze wat ‘vergeten’ Portugese uithoek vol overweldigende natuurpracht en authenticiteit. Meer verhalen van hem zijn te vinden op de FB pagina ‘kamers vol liefde’.
