De regio Costa Verde is groen: open deur, maar moet gezegd worden. Inderdaad, Barreiros ligt in deze prachtige uitdagende provincie. In het noordelijk deel van Europa, zeg boven Portugal, is de herfst in volle gang en liggen de paden vol met gevallen blad. En hoe mooi ziet dat er dan niet uit, hoe fijn is het niet om met je schoenen door gedroogd blad te lopen om het knisperen van het breken te horen. Heerlijk. Nou, ja ik woon nu in Portugal.
Hier vallen ook bladeren, zeker. Wijnbladeren in het bijzonder en dat is een dagelijks feest van kleur veranderingen. Dar komt bij dat we een heerlijke november maand achter de rug hebben, met veel zon en goede temperaturen. Nog steeds korte broek en T-shirt. Kom daar maar eens om in Nederland of Engeland – mijn vriend Blake in Canada zit te huilen als hij dit leest. Dat mooie weer, die mooie kleuren dagen je uit om de wandelschoenen aan te trekken. Gedaan.
Vanaf ons terras kijken wij uit op Santuário de Nossa Senhora do Sameiro, een prachtige basiliek op 572 meter hoogte. Deze basiliek is gelegen in de parochie van Espinho, een dorpje van de gemeente Braga. Overdag steekt de punt van de basiliek parmantig uit, en in de donkere uren van het etmaal wordt het prachtig verlicht. Maar wij kijken dus wel omhoog. Hemelsbreed is de afstand 8 kilometer, maar over de weg iets meer. Ik dacht, laten we die wandeling naar boven maar eens gaan maken vandaag.
En ik was moedig. Moed en domheid zien er echter hetzelfde uit. Natuurlijk kan ik beginnen met de trail. Volgens de informatie over de route betekent het zo’n 2,5 kilometer klimmen in afstand, maar in hoogte….
Het resultaat bepaalt. Wandelschoenen aan. Met de auto naar de start van de trail naar boven. Hiervoor moest ik eerst het pad oversteken dat vanaf de campus van de Minho universiteit, beneden aan de berg, voor vele kilometers fietsen of wandelen is aangelegd. Hartstikke verrassend pad, dat kan ik je zeggen. Ja, en toen stond ik daar. Ik werd ingehaald door strak getrainde studenten, doorgewinterde fietsers op klein verzet en de bus. De eindbestemming is mij bekend, want ik ben er vele malen geweest. Het is voorbij Santuário de Bom Jesus, werelderfgoed en op de route van Santiago de Compostella vanuit het zuiden, waar ik later eens aandacht aan wil besteden. Maar Sameiro ligt daar boven. Auto geparkeerd en water in de rugzak. Maar ik ben tweeënzestig lezers, en heb de conditie van een wijkagent uit de jaren zeventig. Ik voelde iets zakken: moed. Ik weet dat je er met de bus naar toe kan, en ook weer terug. Ik weet dat je een deel van de route met een kabeltrein kunt maken. Ik weet het. Ik ga terug naar de parkeerplaats.
Met veel genoegen zie ik opnieuw de basiliek. Ik geniet daarbij van het groen, dat onverminderd aanwezig is in de natuur. De bouw van de basiliek begon in 1863, maar dat ga ik hier niet allemaal beschrijven: zoek het maar op. Ik heb ook geen foto’s gemaakt van de binnenkant, die absoluut interessant is met relikwieën en Aziatisch lijkende tegeltableaus.
Het uitzicht is geweldig vanaf het voorliggend plein. De omliggende tuinen zijn heerlijk schaduw biedend en uitnodigend voor picknick of gewoon een glas wijn. Tja, als ik die wijn had gedaan, was ik nooit lopend (heel) beneden gekomen.
Misschien laat ik me wel uitdagen voor een beklimming. Kom naar Barreiros en daag me uit. Villa Branca Barreiros is het gehele jaar geopend. Kijk op onze website voor meer informatie. Boeken kan ook direct via deze site!
