In de Alentejo ligt aan de rand van een natuurgebied een soort visserswerf gebouwd op palen. Wellicht heb je er wel eens van gehoord, net zo groot is de kans van niet. Ik heb het over de Cais Palafítico da Carrasqueira. Vooral geliefd onder (amateur) fotografen, aangezien het een erg fotogeniek gebied is, vooral als de zon opkomt of ondergaat.
Cais Palafítico da Carrasqueira is dan ook een van de meest bezochte plaatsen in de provincie. De visserspieren werden gebouwd in de jaren ’50 en ’60 en zijn uniek in Europa. De onregelmatige houten vlonders en pieren zijn gebouwd op palen en dienen als aanlegsteiger voor de vissersboten. En ze doen vandaag de dag nog precies dat; vissers toegang geven tot hun boten, zelfs bij eb!
Het is zeker de moeite waard om een kleine omweg te maken naar deze pier, gelegen in het hart van het Reserva Natural do Estuário do Sado, een natuurreservaat in Portugal. Het is een broed-, rust- en/of overwinteringsplaats voor verschillende vogels. Verder is het één van de 30 gebieden die officieel onder bescherming staan in het land. Gelegen tussen de gemeenten Alcácer do Sal, Comporta en Setúbal beslaat het een totale oppervlakte van 23.160 hectare. De monding van de Sado ontwikkelde zich onder het schiereiland Troia, dat minstens 5000 jaar geleden werd gevormd.
“Een estuarium is een verbrede, veelal trechtervormige monding van een rivier, waar zoet rivierwater en zout zeewater vermengd worden en zodoende brak water ontstaat, en waar getijverschil waarneembaar is”.
Bij eb blijft er een brede moddervlakte onbedekt, waardoor het moeilijk is voor vissers om de kust en hun boten te bereiken. In 1950 ontstond er het idee om een pier op houten palen te bouwen, erg nuttig voor de visserij in het gebied, die van groot belang was voor de lokale economie. Tot 1960 werd de Cais Palafítico da Carrasqueira naar behoefte uitgebreid, wat uiteindelijk leidde tot een labyrint van houten loopbruggen op palen, met kleine kleurrijke opslagruimtes/hutten waar materialen voor visserij en bootonderhoud in kunnen worden bewaard.
De constructies ondergingen in 2019 een grondige renovatie waarbij het hout van enkele palen, pilaren en loopbruggen werd vervangen. Het ‘hoofdpad’ was inderdaad stevig en voelde veilig genoeg aan om rustig overheen te lopen. De aftakkingen daarentegen… Toch voel je een stukje waardering voor de eenvoudige vindingrijkheid van wat de vissers van weleer verzonnen om aan boord van hun boten te kunnen komen.
Voor ons was het een welkome stop onderweg, ongeveer halverwege onze rit van Palmela naar Santiago do Cacém. Gewoon overdag, met vloed. Maar de schoonheid van de plek, de sereniteit die alles om je heen uitstraalt en het fluiten van de vogels die hier hun leefgebied hebben maken het al met al een aangename ervaring. We komen meer Spanjaarden dan vissers tegen (we waren er toevallig de zaterdag voor Pasen). Er zit één visser bij zijn hut, de vangst van de dag voor hem uitgestald. Mocht je de mogelijkheid hebben om het later op de dag klaar te maken, dan haal je hier voordeliger verse schelpdieren. Hij had verse oesters en venusschelpen voor een hele schappelijke prijs!
Wil je mooie plaatjes schieten? Ga dan vooral met zonsopkomst of zonsondergang. Dit geeft nog net even dat beetje extra aan deze toch lichtelijk magische plek. Ook als het windstil is krijg je super mooie resultaten, dan lijkt het water net een spiegel. Je krijgt sowieso een vleugje mee van eenvoudiger tijden en een traditionele manier van leven. Het lijkt bijna of je in Azië of Zuid-Amerika staat in plaats van in de Alentejo.
