Na een vrij koud en regenachtig april begint de maand mei goed. Prachtig weer, een stralende blauwe lucht dus hoog tijd om aan de wandel te gaan. Ik pak de draad weer op in Cascais om via de boulevard naar Estoril te lopen. Het is heter dan ik dacht, iets te warm gekleed, maar dat mag de pret niet drukken. Wel kijk ik een beetje jaloers naar de mensen op het strand maar aan de andere kant, voor mij komen er nog genoeg zonnige dagen om te luieren op het strand.
De eerste die ik tegenkom is deze prachtige vrouw uit Kaapverdië, zo te zien heeft zij geen last van de warmte!
Bij het prachtige hotel Albatroz begint de boulevard tussen Cascais en Estoril. Nog geen 3 km lang, met links het spoor en rechts de Oceaan met tussen de rotspartijen aangename kleine strandjes. Moe hoef je niet te worden want het wemelt van terassen en bankjes om uit te rusten.
Wat opvalt zijn de prachtige huizen en paleizen die langs de kust liggen, soms verscholen achter palmbomen, soms in volle glorie te bewonderen. Zoals het Palació Seixas, gebouwd op de resten van het oude fort Santa Catarina door Henrique Manfroy Seixas. Na zijn dood in 1948 erfde de staat het gebouw. Nu is het een mess voor de officieren van de Marine.
Onderweg kom ik prachtige foto’s tegen van dieren die met uitsterven worden bedreigd. Zoals deze van de Iberische lynx, een van de zeldzaamste katachtigen op aarde. Maar gelukkig is er ook goed nieuws. De lynx werd in 2014 uitgezet in het Parque Natural do Vale do Guadiana, bij de Spaanse grens. En dat het goed gaat blijkt uit het feit dat het zich in het wild heeft voortgeplant.
Naarmate ik dichter bij Estoril kom wordt het rustiger, ik wordt nu vergezeld door een ‘rola do mar’ ofwel een tortelduif van de zee. Dat is weer eens iets anders dan al die zeemeeuwen!
Lichtelijk oververhit kom ik uiteindelijk in Estoril, nog altijd een mooie badplaats vol grandhotels, exclusieve villa’s en zijn casino. Misschien wel een beetje een vergane glorie als je kijkt naar de cocheiras de Santos Jorge, de resten van het koetshuis, garage en de stallen van Jorge Antonio Santos (1886-1923). Het ligt vlakbij het station en bushalte van Estoril. Ik heb me al vaak afgevraagd wat het was als ik op de bus stond te wachten. Maar na vandaag weet ik het eindelijk.
Maar er zijn ook prachtige villa’s, zoals deze waar het hek open staat. Een beetje brutaal loop ik de tuin in om snel een foto te maken. Ik word al heel snel tot orde geroepen, privado! Je hoort ze denken, stomme toerist.
Tijd voor een kop koffie onder de arcaden bij Deck-bar, met mooi uitzicht op het park voor het casino. Altijd gezellig en gemoedelijk. En wat het casino betreft, daar hoef ik niets over te vertellen want alles wat je hierover wilt weten kun je vinden op Saudades de Portugal!
Mijn chauffeur staat te wachten om weer naar huis te gaan, het wordt tijd want ik voel dat mijn gezicht al aardig verbrand is!
Wij hebben gewoond in midden Portugal en zijn verschillende keren langs de kust richting Cascais, Estoril en Lissabon gereden. Mooie herinneringen! Omdat we inmiddels aardig bejaard zijn hebben we ons huis in Beco, Ferreira do Zezere dit voorjaar moeten verkopen. We hebben een mooi appartement in Hoorn en beginnen weer te wennen aan ons leven in Nederland. Een fijne zomer gewenst!