Saudades de Portugal

Dan toch maar eens op vakantie naar dat Portugal, mijn partner en ik. De natuur, architectuur en azulejos trekken ons wel. Goede keuze, zo blijkt het. Van Lissabon naar Sintra, Azenhas do Mar, over zee naar de Berlengas, Porto, Braga, de Douro-vallei, Vila Real, Marvão. Het kan niet op! Die eerste vakantie zijn we gelijk al verkocht en dromen we over hoe het zou zijn er te wonen, maar heeft niet bijna iedereen die gedachte tijdens elk willekeurige vakantie, waar dan ook?!

De volgende vakantie toch weer die kant op … en weer… en weer… Het authentieke, het niet over-gecultiveerde, de vriendelijke mensen, het klimaat, de mooie natuur, zoveel mooie gebouwen, heerlijke dagtrips, de rust, de marktjes, de onthaasting… Zal ik nog even doorgaan?

De verhuisgedachte blijft. Lekker brainstormen, aldaar de ruïnes gulzig bekijken en de fantasie slaat al snel op hol… dat mooie kleine boerderijtje nabij Duas Igrejas, met binnenplaatsje, houtoven, natuurstenen wasbak, die oprijlaan van rond gegroeide druiven (kent u dat gevoel dat daarbij ontstaat?)……………Ooit!

Verder kijken dan het vaak gehaaste vertruttende Nederlandse, waar geld verdienen mijn inziens te vaak als doel op zich gezien wordt. Bigger, better, faster? Pfffffffffff, al dat geren….. Maar laten we reëel blijven. Kunnen we dat wel, daken en muren vervangen, maanden misschien jaren beulen?Hebben we dat grote extra budget om het te laten verbouwen?? Nee dus, punt.

Maar de gedachte en de vakantie terug naar Portugal is blijvend die latere jaren. Totdat begin 2019 het een en ander opeens snel gaat. Na een vakantie of 6 à 7 in Portugal concluderen we inmiddels beiden dat Tomar, na meerdere verblijven aldaar, onze voorkeur heeft. Een centraal gelegen, koddig stadje met mooi evenwicht tussen moderne voorzieningen en toch nog authentiek, met ca. 45.000 inwoners. Dus toch maar dat nabijgelegen huis met die bijgebouwen bezoeken. Nu eens in juist goede staat, zes kilometer vanaf ‘ons’ Tomar, in Pero Calvo. Dat volgens Googles vertaling ‘Kale Hond’ betekent. Juist.

Bij bezichtiging reuze vriendelijk rondgeleid door de aanwezige Nederlandse buurvrouw. Terwijl we er even afzonderlijk van elkaar rond dwarrelen weten we het eigenlijk al meteen. Het vele groen in de tuin, de palmbomen, de bloemen, de kleuren, dat extra atelier-achtige gebouw, het zwembad waarvan we nooit wisten dat we het wilden, de houten ronde yurt op palen met eigen extra sanitair en keuken voor verhuur aan toeristen, de garage waar ik m’n vak als meubelstoffeerder kan uitoefenen, het fruitboomgaardje, het olijfboomgaardje, kortom; Al die mogelijkheden!

En dat allemaal binnen ons budget en met alleen veel schilderwerk. En dát kunnen we dan weer wel. De conclusie binnen onszelf en met elkaar was snel gemaakt. We doen het! We gaan ervoor! Ook de hartelijke internationale gemeenschap die we tijdens de warme lunch ontmoeten (à 8 euro met drank p.p. in een naburig tl-verlicht lokaal restaurantje) en de inmiddels opgedane leuke Portugese kennissen in Tomar dragen bij aan onze keuze.

Terug in Nederland gaat het proces snel dan. Een makelaar voor ons Nederlandse huis oproepen. Contact leggen met de Nederlandse verkopers van het Portugese plot. Portugese banken voor een hypotheek-aanvraag aanschrijven met een klein ondernemingsplan in m’n beste Engels (de Nederlandse banken staan er immers niet voor open) Inlezen, onderzoeken, informatie inwinnen, Ggooglen zus, Googlen zo. Helaas is er geen site waar je het proces en wat te doen 1,2,3 aangeleverd krijgt. Of er zit een prijskaartje aan de diensten.

Tijdens het hele proces vanachter de computer vergeet je zelfs bijna het doel van al het onderzoeken. Dan even de foto’s van het huis bekijken: ‘Oh ja, hier gaat het om!’ De Portugese banken reageren snel. Drie stuks: toegezegde hypotheek per email en wat uitnodigingen voor een gesprek. Na vergelijking en email contact hebben we een keuze gemaakt, namelijk de bank die daarbij ook een kantoor in Tomar heeft. Handig, want je opent namelijk ook een rekening bij hen. De benodigde (vele) officiële stukken van onszelf en de Nederlandse verkopers (met wie we dan ondertussen een fijn, open contact hebben) bij elkaar gezocht en in juni terug naar Tomar voor een 2de bezichtiging, wederom lunch met de eigenaars en dorpsbewoners (‘Welcome back!’) én een afspraak met de directeur van het Tomar bank-kantoor.

Die geen woord Engels blijkt te spreken…………Gelukkig zijn collega wel en zo is de officiële aanvraag ingediend. We merken nog steeds gek te zijn van het huis en perceel en moet je dat immers ook niet een beetje zijn voor zo’n grote stap?!

Terug in Nederland de job opgezegd en het huis hier binnen twee weken na plaatsing verkocht met goede overwaarde. Dat geeft weer rust (fijne tijd dit, als je aan deze kant staat van de huizenmarkt). Weer veel vragen en antwoorden per email met de bank over en weer. Ondertussen hebben we ook een Portugese advocaat in de arm genomen. Raadzaam en verplicht binnen het proces aldaar, eerst zijn tarief opgevraagd. Hij neemt onder andere taken waar die hier de makelaar doet en onderzoekt of alles ‘schoon’ en duidelijk is. De advocaat blijkt een prima vent en efficiënt: ’s avonds mail ik hem, ’s morgens ligt zijn antwoord in de mailbox.

Via hem het verplichte Portugese belasting nummer per machtiging aangevraagd en gekregen (de NIF). Toch wat ongeduldig over de officiële toezegging van de bank schrijven we de directeur nog eens aan. Hij antwoord in vele woorden, lange alinea’s, keurig officieel taalgebruik (al ware het 1956). Fijn op z’n 2019’s door de vertaalcomputer ermee! Er staat zoveel als; Joh, het komt wel goed, geduld! En zo blijkt kort daarna, de officiële toezegging voor het nodige stukje hypotheek rolt de mailbox in. Dat geeft weer rust.

Onze vrienden en familie, bij het zien van eerdere ruïnes terecht wat zorgelijk, nu bij het zien van het beoogde paradijsje op onze vele foto’s ook enthousiast. Geen ‘Ik Vertrek’ aflevering met jullie avontuur? Heerlijk om naar te kijken maar niet voor ons! Het zou met onze ervaringen een te saaie aflevering worden, een te soepel proces en zonder tranen. Vooralsnog gelukkig.

De volgende stappen, wanneer de overdracht, al de officiële wegen onderzoeken en offertes van internationale verhuisbedrijven opvragen (doen, een verschil van maar liefst 4000 in offertes onderling, zo blijkt!). Dan afspraken maken. Veel vragen hebben we over gezondheidszorg, verkopen of invoeren auto, notaris, huisarts, belasting et cetera. Googlen maar weer of aan onze advocaat vragen. Of de Facebook en forum pagina’s en diens reuze goedbedoelde adviezen van Nederlands residenten in Portugal afstruinen, maar die gaan ook vaak alle kanten op zodat het soms nog verwarrender wordt.

Na vele webpagina’s bezocht te hebben, stellen we in elk geval deze volgorde op over het onderwerp gezondheidszorg;
– Uitschrijven gemeente Nederland (kan pas vijf dagen voor vertrek )
– Aldaar inschrijven bij de gemeente voor Certificado de cidadão (ÃO als de au in Auto, maar dan nasaal, hé)
– Numero Utente aanvragen bij het lokale gezondheidscentrum, het Centro de Saude . Dit nummer is namelijk nodig voor het:
– Inschrijven bij de Portugese ziektekosten verzekering
– Inschrijven bij de lokale Portugese huisarts

En zo onderzoeken we door, ditmaal tussen tientallen verhuisdozen, bubble-plastic, tape en met nog meer goede zin. In gedachten hebben we alles al ingericht en de nodige toezeggingen voor bezoeken door vrienden en familie al afgesproken. Afscheidsbezoekjes, -etentjes en -borreltjes alhier. Nu kan het nog even! Straks de eerste maanden daar veel schilderwerk binnen, dozen uitpakken, inrichten met als doel; februari de verhuurmarkt op. En zo zitten we samen met de poes opeens nog maar een paar dagen voor vertrek binnen dit leuk spannende avontuur.

Zin in!

Lees ook

Gastblog: Allerheiligen Gastblog: Overpeinzingen Gastblog: Op Ontdekking in Aljezur Gastblog: Onbenulligheid Gastblog: Sporen van Sauropoden in Oude Steengroeve Gastblog: Het Parque Natural do Alvão