“I am playing baseball” roept Anna, terwijl ze met haar badmintonracket de shuttle naar haar tegenstander zwaait. Er golft een vraagteken door de zaal.
We hebben een goed hoogseizoen gehad en onze Choupana’s zijn nog steeds erg gewild. In beide hutten hebben we vrijdag nieuwe gasten ontvangen en zondag zijn er wissels. Sinds lange tijd is er een zaterdagavond voor onszelf. Een bekroonde multimedia voorstelling in het “Pequeno Auditorio” van het Centro Cultural de Belèm in Lissabon heeft onze aandacht. 150km vice versa, even een avondje naar theater.
“The Mountain” stelt de vraag: “Wat is Waarheid”. De kapstok is een dramatisch eindigende beklimming naar de top van de Mount Everest door Mallory in 1924. De eeuwige vraag “heeft hij de top gehaald of niet?”. Mallory’s lichaam is in 1999 gevonden, zijn bewijs-voerende camera is nog steeds zoek, of heeft China hem? Een drone en andere camera’s maken beelden van tafels met maquettes, mixen die naadloos met historische beelden van Orson Wells die zich in een vijftiger-jaren-interview laat ontvallen dat ten tijde van zijn legendarische hoorspel “The War of the Worlds” in 1938, media als Radio en Facebook volledig nieuw waren en mensen daardoor geen (on)waarheid konden onderscheiden. Deze opnamen en deep-fake beelden van actrice Anna Pérez Moya als Poetin trekken het stuk in Het Nu. Langzaam en haast onmerkbaar sluipt de leugen het theaterstuk in…. of is het de waarheid, of niet? Ik krijg een flash back.
Het gonst al een tijd door Aldeia do Rouquenho. Het gerucht popt op in de zomer. Ik hoon het weg. In onze jaren hier is mij duidelijk geworden dat Alentejanen erg trots zijn op HUN keuken maar niet zo goed weten wat er verder in de wereld te koop is. Niet lang geleden had ik een vrolijke discussie met Jorge, mijn Pilatus-trainer, over onze reden om in Portugal te gaan wonen. Het moet de kwaliteit van het eten zijn, antwoorde hij zelf. Mijn weerwoord over frivolere, verfijndere en creatievere keukens als de Franse, Italiaanse of Chinese, pareerde hij met een lachje: “pfff, alleen maar quiche en pasta”. Ondertussen wordt het gerucht sterker maar het lijkt me eenvoudig onmogelijk. Het moet een 1-april grap zijn…. maar ja, dat wordt hier niet gevierd en we zitten al in Juli. Fake-nieuws dan? Of de spreekwoordelijke vader van de gedachte hoewel de wens naar andersoortige ingrediënten hier op een dystopisch misverstand moet berusten omdat de belangrijkste bestanddelen al sinds het begin van de jaartelling uit olijven, porco preto of bacalhau bestaan, basaal samengevat. Het blijft hardnekkig rondzingen. Zelfs Francisco, de graafmachinist waarmee we menig boom geplant hebben, heeft het erover. Hij gaat, zoals bijna iedereen hier, in de-vakantiemaand-bij-uitstek naar De Algarve om daar letterlijk zijn horizon te verbreden, maar toch. Inderdaad, veel Portugezen zijn gek op vis en schelpdieren, zelfs hier in het midden van het platteland, waar de visboer 1x per week met zijn bestelwagentje, a la Kostunrix en Forentientje uit Asterix in Hispania, langs de dorpen rijdt om er zijn verse vis te slijten. Alles moet hier door-en-door gegaard, gegrild en geblakerd zijn voordat het ter tafel komt. Het gerucht wordt steeds hardnekkiger, er worden zelfs definitieve locaties genoemd van Gasparōes tot Abegoaria. Hoe “no meio de nada”* wil je het hebben? of begeven we ons ongemerkt steeds meer in een parallelle wereld zonder grenzen en beperkingen?
Oktober, tijd voor een waarheidscheck. Het moet in het oude schooltje zijn. Een slordig schoolplein, vol wrakken, vuilnisbakken, verwilderde honden, wegwerkmachines, een scheve waslijn. Niemandsland in het midden van niets. Hoor ik in het westen vaag een mondharmonica? Een handvol oude mannetjes aan scheve tafels, flapperende zeilen tegen weer, wind en regen die hier nooit valt. Het moet hier zijn. We parkeren op wippende tegels onder de scheve waslijn en lopen weifelend tussen tandelozen naar het krakkemikkig gebouwtje. “Welcome to the Hotel California / Such a lovely place / (Such a lovely place) / Such a lovely face…“ klinkt uit de speakers in het barretje en ontmoeten de vragende blikken van de Braziliaanse dames Cécé, Priscila en Eide. “Sushi?” strompelt over onze lippen. “Sim, sim” knikken ze naar een duistere deur in de hoek. We doen hem open, lauwwarme lucht zucht in ons gezicht, muren met primitief gestukte granietblokken, een raam zonder glas, de avondzon straalt binnen. We worden naar een tafeltje gedirigeerd met gouden tafelkleden, sikkelvormige porseleinen bordjes en houten eetstokjes. Ergens en onwetend zijn we door een transparant membraan of over een onmogelijk hoge top gevallen en in een parallelle wereld in een Old-School schoolgebouwtje terecht gekomen.
We eten er de beste Sushi van de hele Alentejo, of…..?
* “no meio de nada” = in het midden van niets
Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.
Dag Wiro,
Eerst dacht waar gaat dit heen. Maar de sushi zaak lijkt mij super. Wil ik ook wel met jou naar toe.
Harry
Wat een poëtisch verteld verhaal. Leuk!
Daar wij zelf in midden Portugal gewoond hebben lees ik nog altijd heel graag Saudades de Portugal! Helaas zijn m’n man en ik nu te oud en hebben we weer moeten verhuizen naar Nl. Waar we toch wel heel prettig wonen in Hoorn. Dichtbij oude vrienden en familie. Mooie tijden gewenst in Portugal!