“Wat Inge zei was….”, ze springt op en rent weg. Margriet, V. & M. (Vriendin en Mijn vriend) en ik zitten gezellig met een goed glas rode wijn na te tafelen aan onze grote ronde tafel als Vriendin opspringt. Vertwijfeld, met grote vraagtekens in onze ogen kijken we elkaar aan. Even later komt ze terug van het toilet met een lange sliert wc-papier achter zich aan. De vraagtekens blijven. Het is een springerig jong ding met een serieuze, wat melancholische inslag (V. zal me dankbaar zijn voor deze omschrijving) waarbij wij nog geen eerdere tekenen van vreemd gedrag hebben geconstateerd. Ze legt de reep toiletpapier op tafel. Het is schoon.
“zelf gemaakt worstenbrood”
“Als dit je leven is, waar sta je dan op dit moment”. Vreemde vraag, denk ik en wijs de 4-de kartellijn aan, de strook heeft 8 velletjes. Voor mijn gevoel ben ik op de helft van mijn leven. Ik wordt 120. Er ontstaat direct een levendige discussie. Met mijn motivatie van “de maakbare mens” en de snel stijgende gemiddelde leeftijd ten spijt, kan ik ons clubje niet overtuigen. Waar mijn Nederlandse vrienden het al hebben over “oude-lullen-dagen” opnemen en eerder stoppen met werken, zijn wij nog bezig met de gewone dagelijkse dingen, kijken hoe we ons bedrijfje verder kunnen uitbreiden en toekomstbestendig maken. Het voelt voor ons dat we nog zoveel te doen hebben: acht velletjes zijn niet genoeg. Volgens de statistieken ben ik al aan het zevende velletje begonnen, de kartelrand net voorbij zeg maar. Ik hap naar adem en zie het voordeel dat we een deel van de eerste zes vellen niet meer hoeven te doen: school, basisvaardigheden leren, puberen. Zeg maar dat we gerust 2 velletjes ervaring al hebben…. slik, de vier velletjes levenservaring die daarna komen waren voor mijn gevoel al te kort…. De twee laatste, metaforische velletjes liggen me confronterend aan te staren vanaf het midden van de tafel….. Wat gaan we nog doen? PANIEK! De wijn vloeit, serieuze gesprekken muteren naar positieve voornemens. De vrolijkheid van de avond laat het latente te-ouderdoms-gevoel wegebben.
2022 is vijf dagen oud. We zitten gezellig met een vast groepje gemixte nationaliteiten, samen te genieten van elkaar-weer-zien na de overvloedig en volle feestdagen. Ook nu mooie gesprekken en hier en daar een goed voornemen. Met de Poolhouse-Cooking-Club bij onze vrienden D. & E. Plannen, uitstapjes, leuke Portugese t(r)ips, toekomstig samen-naar-de-sportschool-gaan. We nemen nog een zelfgemaakt worstenbroodje. Hun jonge kinderen laten zich zien, mengen zich voorzichtig in de gesprekken maar komen vooral voor de lekkere hapjes. Een mooie start van een veelbelovend nieuw jaar. Iedereen heeft er zin in en barst van de energie.
Twee dagen later dreunt er een whatsappje mijn telefoon binnen. Ik roep Margriet, kan het nauwelijks bevatten: “D. is vannacht in het ziekenhuis…..”. We moeten gaan zitten. Amper begonnen staat het jaar plots stil. D. kwam niet verder dan zijn vierde vel…
Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.
Wederom een prachtige vertelling, echter dit keer met
onwenselijke wending. Veel sterkte daar in het diepe zuiden.
Wat zo gezellig begon eindigt droevig. Je kunt geen dag vooruit zien.
Sterkte gewenst met het verlies van jullie goede vriend.
Hi Tineke, dank je wel. Het leven zit soms vol verrassingen. De ene keer leuk maar soms ook verdrietig.
Hi Kris, dank je wel. We gaan ervoor ondanks de slechte start.
Ik wens jullie heel veel sterkte!
Groet,
Ine
Dank je wel Ine. Fijn dat je meeleeft.