Saudades de Portugal

“Soms zijn er momenten, dat ik aan je denk, al komen die maar weinig voor…”. We zongen het samen met vrienden regelmatig als we in de auto zaten naar Tsjechië. Cassetterecorder op vol, onze stemmen daaroverheen. Ik voel de parallel met ons leven. Nu hier, genietend van, soms vloekend op, het relaxte c.q. in onze ogen “niet efficiënte” Portugal en soms “denkend aan Marsman” op onze vlucht naar de regenboog.

De laatste tijd is dat beeld vervaarlijk aan het kantelen. Mijn ouders zouden komen. Het ging niet door. Twee jaar sloegen ze zich gezond en gevaccineerd door de veranderende tijd. Mijn moeders stem brak toen ze vertelde dat het niet ging. Dan stap je het liefst zelf het vliegtuig in. Hun corona maakte het verboden en zinloos. Mijn broers en zus hielden het in de gaten. De vertwijfeling slaat dubbel terug als mijn vader tussen vijf hele diepe zuchten, piepend ademhaalt en zegt dat het allemaal wel gaat. De broers/zus-app staat niet stil, we kunnen van hier uit niets doen. Dat vreet.

Ondertussen breekt in Nederland de oorlog uit. Stoeptegel-gooiende straatschoffies slopen huizen, hulpverleners en slaan gaten in de fundamenten van een, ooit tolerante, samenleving. “We willen onze vrijheid terug” maar wat is “onze vrijheid” als er niet samen gewerkt kan worden aan het beteugelen van een virus dat iedereen teistert. Nederland evolueert hier ineens tot een bananenrepubliek.

“in de rij”

Op donderdag tingelt er een sms’je binnen. 2424. De Portugese Vaccinatiedienst. Militaire Efficiëntie: “COVID: WIRO, vacinaçao 27/11/2021 as 14:32. SIM/NAO. Of ik wil antwoorden met registratienummer en Ja/Nee. Ik mag mijn boosterprik weigeren, maar doe hetzelfde als 97% van de Portugezen. Hier willen we van het virus af.

Op zondag sta ik, samen met een ander, ruim op tijd bij de deur van het Medisch Centrum: GESLOTEN. De bewondering voor Portugals Militaire Efficiëntie spat in miljoenen aerosolen uit elkaar. “Natuurlijk”, vloek ik in gedachte, “de zeepbel van de discipline kan niet ineens in alle haarvaten van deze samenleving doorgedrongen zijn”. Begrijpelijk eigenlijk, denk ik na mijn eerste gevloek en ik zie in mijn telefoongeschiedenis van vrijdag een gemiste oproep van het Centro de Saude. Oeps… Terugbellen heeft geen zin, het is zondag. Pogingen daarna zijn vruchteloos.

Een paar dagen later mag Margriet. Ik besluit in haar kielzog mee te gaan. In mijn achterhoofd friemelt dat Nederlands Geweten: “zonder afspraak of oproep? No way….”. Ik verzoen me met de gedachte te wachten op een volgende kans. Leve het Portugese Systeem van Improvisatie: keurig en soepel word ik ingevoegd en samen met M geboosterd. Dagen later is onze QR aangepast.

Veilig geprikt gaan we voor onze Portugese kerst: Noite Natal Brasileira en een kerstlunch “Britisch Style”. De anarchie sijpelt, na de laatste persco, bijna ongemerkt de familie-apps binnen. Ze staan op “samen kerst”. Fysiek zullen we er helaas niet zijn, mentaal is dat een ander verhaal…

Een fijne kerst allemaal, blijf verstandig en gezond.

”fijne feestdagen”

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.