Het maakt me zenuwachtig. Iedereen gaat hier standaard ’s morgens naar het café. Koffietje bestellen, borreltje erbij, roddeltje erbij en de weersverwachting. Het is de manier van leven hier in het dorp. Na de koffie, soms zwijgend soms met verhalen, gaat ieder zijns weegs om na de lunch of voor de ‘lanche’ terug te keren. Een aanvulling op de roddel, een koffietje, een borreltje en de weersverwachting.
Ik woon alweer twaalf jaar hier en ken iedereen….. maar toch. Ik blijf het moeilijk vinden om in mijn eentje het café in te gaan. We zijn het niet gewend. Ik ging nooit naar de kroeg, alleen om te stappen maar dan had ik afgesproken met vrienden. Ik was nooit de eerste.
Copyright: Theo Bijker
Hier sta ik dan, alleen, hangend aan de roestvrij stalen bar met kunstig ingelegd mozaïek en Arietta-met-één-tand aan de andere kant. In het hoekje een zwijgzame man met een medronho. Straf spul zo te zien, je krijgt je kaken niet meer van elkaar en gaat ontzettend hard kijken. Mijn brein is naarstig op zoek naar een openingszin voor Arietta-met-één-tand. Ik kan natuurlijk niet over tandheelkunde beginnen, het weer is al doorgezaagd en de prijs van de koffie ligt hier gevoelig. Van zestig naar vijfenzestig cent voor een espresso, die hier gewoon cafè heet, is de aanstoot in het gehucht geweest.
Copyright: Theo Bijker
De tv staat altijd aan. De zwijgzame bezoeker kijkt samen met Arietta naar het scherm, hun nekken in een vreemde bocht gedraaid. De tv hangt onlogisch, het Wuhan-virus heeft zijn intrede gedaan: nieuws. Het levert stof voor een gesprek. Langzaam druppelen er meer dorpsgenoten binnen. Een steeds levendiger discussie ontpopt zich als een soort virus door het kleine etablissement. De eerste mini-tjes komen op de toog, het maakt de tongen los, de meningen vrijer. De dreiging neemt proportioneel grote vormen aan. Al die Lojas-Chinesas hier, pret-oogt ChicoZé, altijd bereid om wat olie op het discussievuur te gooien. Het café splitst zich in twee hilarische kampen, ratio en emotie strijden om de boventoon. De tweespalt maakt er een gezellige, interessante avond van.
Een stemmetje fluistert dat het tijd is om naar huis te gaan. Luna moet uit, het eten moet gekookt. Het is tijd om weg te gaan, de discussie los te laten, mijn dorpsgenoten de rug toe te keren, ze een goede avond te wensen. Ik blijf het moeilijk vinden om in mijn eentje het café uit te gaan.
Copyright: Theo Bijker
Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen doen ze er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” of de maandelijks terugkerende blog op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.
Weer een mooi lokaal verhaal. Ik mis Ottavio, de man achter de bar.
De foto’s zijn ook zeer illustratief.y
Hi Harry, dank je wel voor weer een leuke en positieve reactie van je. Het wordt weer eens tijd om samen een Medronho te drinken :-).
Wat leuk Wiro.. voor mij natuurlijk heel herkenbaar.. ik heb er van 2006 tot 2016 een bungalow gehad in Aldeia do Ronquenho en denk er nog heel veel aan.. de mensen op de foto ken ik ook.. mijn Portugal jaren kwamen weer even terug ..
Hé Annalise, wat leuk om een reactie van je te lezen. Gaat alles goed met je? Het is hier wel een stuk rustiger geworden sinds 2016 ;-).
Hè Wiro.. is bij jullie ook alles goed ! Met mij is het goed hoor, maar alleen, is niet leuk.. Hoezo is het een stuk rustiger geworden ! Zijn er mensen vertrokken dan.. ik heb ook goed contact met de mensen die in ons huis wonen via Facebook.. ik mis het nog steeds erg.
Hi Annalise, hier alles OK. Het loopt het hele jaar lekker door. In het dorpje zijn wel wat mensen weggevallen inderdaad. De vergrijzing ligt op de loer.
Herkenbaar stukje portugal.Wat ik nog nooit gehoord heb is : het eten moet gekookt worden.!!!! Verder de portugees drinkt de hele dag,Is het niet in de kroeg dan van zijn eigen gemaakte wijn.Ze zijn dan niet de alleraardigste personen en er speelt van alles af achter de gesloten gordijntjes,
Jose, de mannen verbeteren in het café de wereld en de vrouwen verzorgen hun tuintje en koken thuis het eten. Ze drinken niet alleen hun zelfgemaakte wijn maar ook hun eigen aquardente. Persoonlijk heb ik sinds 1999 alleen maar aardige Portugezen meegemaakt in de ruim 2 maanden per jaar dat we in Portugal komen.
Dank voor je reactie Jose. Tja, wij koken het eten vaak voordat we het eten ;-). We wonen hier erg naar ons zin en ik bewonder altijd de zorgzame gemeenschapszin van onze vrolijke en vriendelijke Portugese buren hier in en rond ons dorp.
Leuk, herkenbaar verhaal. Ik moet even opzoeken wat een medronho is, maar dat gaat lukken.
Gerard, een medronho is een plaatselijke brandewijn (aguardente) die gestookt is van de bessen van de medronhoboom. Meestal is het alcoholgehalte tussen de 40 en 60 procent. het is inderdaad straf spul.
Dank je wel Pieter, voor de korte en bondige uitleg over Medronho. Misschien samen eens een keer eentje wegtikken in Aldeia do Rouquenho?
Daar kan ik wel mee helpen! ?
https://saudadesdeportugal.nl/medronho-aguardente-de-portugal/
Dank voor de link Marlou ;-).
Dank je wel voor je leuke en positieve reactie Gerard. En erg sympathiek dat Pieter Schildt en Marlou van SdP je al direct de uitleg gestuurd hebben over Medronho :-). Het is zowat de nationale drank van Portugal. Zoiets als de Ouzo voor Griekenland of de Grappa van Italië.