Saudades de Portugal

Het is twaalf uur. Bijna tijd voor de lunch. Vanaf ons achterterras hoor ik het volle geluid van een vogel. Het klinkt prachtig en ik heb meteen het gevoel dat ik weet wie hier zijn snavel opentrekt. Dat is verwonderlijk, want het klinkt niet helemaal zoals in het bekende liedje waarin we allemaal naar buiten moeten om deze muzikant te zoeken. Mijn ornithologische kennis is net zo groot als die van een olifant over skipistes…. nou ja, misschien iets meer, maar ik zou mijn idee toch visueel willen checken.

Wielewaal

Het geluid komt uit de richting van een hele grote steeneik die in het open land, niet ver verwijderd van een bos met eucalyptus, achter ons huis staat. Ik durf mijn verrekijker niet te pakken om naar de grote eik te gluren, uit angst om later door mijn daar weer achter wonende schotse buurman Bill, lachend en valselijk beschuldigd te worden met “looking at my tits again?”

Met het blote oog moet het ook lukken. Ondanks de vermoedde felgele kleur kan ik het beestje niet ontdekken. Zijn muziek blijft onze kant op golven. Rond een uur of een is het ineens gedaan. Er volgen nog wat krakende noten en dan is het rustig. Verbazend rustig. Geen andere vogel neemt de zang over, geen piepje is meer te horen. De temperatuur stijgt abnormaal snel deze dag, we staan voor een hittegolf, voorspeld en kloppend. Het is ons vaker opgevallen dat de natuur zich in stilte hult als het heel warm wordt. De wind blaast zijn laatste karige briesje als enige verkoeling tijdens onze lunch in de schaduw van een van onze olijfbomen. Daarna kruipen we licht-zwetend naar binnen.

Hop

We werken altijd in de ochtendkoelte buiten. Vroeg gewekt door het toepasselijke “hop-hop-hop” van de terracottakleurige punker onder de vogels die, enigszins narcistisch, iedere keer zijn eigen naam drie keer herhaald (of heet hij zo omdat zijn roep nogal evident is?). Even zo vaak worden we vergezeld door de vrolijknieuwsgierige Roodborsttapuit die ons op een afstandje vanaf een paal of lange grashalm, vermaakt zit te bekijken met een blik van “wat een vreemde vogels”.

Een uurtje na de heetste piek van de dag rond een uur of 4, trekken we langzaam weer naar buiten. Het hoge vrolijke geriedel van het Portugese koper-blauwe luchtmobiele stuntteam kleurt de namiddag en kondigt de langzaam inzettende verkoeling aan. De bijeneters buitelen door de warme lucht en verzamelen al stuntend hun avondmaal. Hun luchtshow wordt in het avondlicht een echte lichtshow. Het helderlichte blauw van hun vogelbuikjes wordt afgewisseld met de weerkaatsing van hun koperkleurige schouders. Het heeft het ongeziene felle geel verdrongen.

Bijeneters

Of toch niet helemaal?… vanuit de verte dudeljoot het volle zanggeluid van vanochtend onze kant op.

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.