“Er lopen geiten bij het zwembad.” Er klinkt lichte paniek door in de stem van gast C. Het is me niet duidelijk of het angst is voor de geiten of dat het angst is dat de geiten gaan zwemmen. Ik rijd naar vakantiehuis Ninho da Cegonha. Geen geit te zien en vraag aan C. of ze alweer verdwenen zijn, wetend dat dat niet zo zal zijn.
Nee, nee zegt hij lachend en wijst naar een plek achter de grote oleanderstruiken. Daar begint de jonge aanplant van nieuwe olijvenbomen. Er komt een penetrante geur op ons af gewalmd. De typische geur van bok. Die staat een eind verder samen met 3 jongere bokken en een geitje de olijven van de kleine boompjes te eten. Erger, hele bomen worden onder hun gewicht tegen de grond gedrukt.
Heiejaahhhh, schreeuw ik. Het maakt geen indruk. HEIEJAAHHHH, en loop met het schepnet van het zwembad richting bokken. In eerste instantie bokken ze terug. Als ik kleine steentjes gooi en meer herrie maak komt er beweging in. Langzaam verlaten ze hun Tuin-van-Eden.
Het is de vierde keer op rij dat de beesten van de buur verjaagd moeten worden. Ik meld het de eigenaar van het huis. Er gaat een dreigend anders-verdwijnen-ze-op-de-bbq-bericht naar de geitenboerin. Die hult zich in stilzwijgen. Het lijkt wel politiek. Ik besluit zelf contact op te nemen door aan te geven dat ik haar geiten voorzichtig heb teruggestuurd naar waar ze horen en dat ik vrees dat de poort niet goed sluit en kapot is. De geit heb ik vastgebonden, de bokken blijven er omheen draaien. Zo gaat dat in de natuur.
Een mail terug, een bedankje. Ze komt vanavond vanuit Lissabon op en neer (2x 1,5u rijden) om de poort te laten maken en te kijken hoe het haar geit vergaat. Even later staat Artur de poort te barricaderen. Er kan geen geit meer in of uit. Daarna de vraag hoe groot de schade is en welk rekeningnummer. In de staart nog een verzoek of ik de huiseigenaar wil vragen haar met respect te behandelen en haar voortaan beleefd aan te spreken, dat heeft ze ook altijd naar hem toe gedaan. Mijn antwoord, in duizend bedankjes en uitleg dat het herhaaldelijk laten uitbreken van haar beesten misschien door de huiseigenaar wordt ervaren als respectloos-omgaan-met-zijn-eigendommen, voelt voor mij als “zachte-heelmeester-stinkende-wonden”. Het geneest wel. De BBQ blijft onaangeroerd.
Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blog op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.
