Een gil in de verte, schreef ik vorige keer. Het was het geluid uit het schilderij “De schreeuw”, van Edvard Munch. Paniek, angst en diep verdriet. Ik heb het niet gehoord, ik werd gebeld. Ook dat had ik niet gehoord, Margriet vertelde het. Toch is dat vreemd. Geluid draagt ver op het platteland. Veel lawaai is er niet.
Tegenwoordig is hier meer mensengeluid, dat wel. In Het Seizoen, als toeristen genieten van de stilte in “nossa Alentejo” en steeds vaker het hele jaar door. Onverwacht hoor je ineens vrolijk Portugees gekwetter. Oriënterend op het geluid hoor ik dan Juliëtta, die haar dagelijkse 5000 woorden uitstort over onze achterburen, of het is São die tijdens het poetsen dochter Helena, uit Lissabon, belt. Die afstand moet verbaal overbrugd worden. Soms hoor ik kindergelach, autodeuren, muziek. Sporadische sporen van beschaving “no meio de nada”. Het valt op, het stoort niet.
de oprit van O vale da Mudança
Voor déze stille streek woonde we in een levendig Brabants dorp. In een leuk huis aan de hoofdstraat, op een hoek naar een jaren-80 wijk. Er kwam dagelijks op 15meter van onze woonkamer, meer verkeer de hoek om scheuren dan hier in een heel jaar over ons weggetje, onze oprit is ruim een kwart kilometer. In de weekenden was “onze hoek” een verzamelplek van dorpsjeugd voor de stapavond. Het geluid deerde niet, sterker, er was zoveel. We hoorden het niet.
Het huis in Brabant
Die gil heeft iets moois. Ondanks alle rauwheid en primaire emoties. Ik hoorde hem niet en wist toch binnen afzienbare tijd dat hij er is geweest. Dat geeft een positief gevoel.
Ann, onze Schotse-achterbuurvrouw-op-300meter, hoorde hem wel en schrok. Sandra’s gil klonk serieus. We wonen in een gelijkbenige driehoek met lengten van 300 meter. Om elkaar te bezoeken moeten we meters-meer en via zandweggetjes omrijden. Ze wilde bellen maar durfde niet, de film “The shining” in haar achterhoofd en niet wetend wat deze afgelegen streek voor invloed heeft op het gemoed van net neergestreken stadsbewoners. Ze belt mij, de jongste, stoerste en krachtigste man uit de buurt (haar woorden), maar ja, die is doof en heeft niet altijd zijn telefoon op zak. Dus belt ze de verstandigste keuze: Margriet. Toevallig mijn vrouw en altijd doortastend. Margriet belt even naar Sandra.
de nog jonge kater Charlotte
Een gierende lach door haar mobiel. Sandra’s kater, met de bedenkelijke naam “Charlotte” had haar een cadeautje gebracht. Een piepjong, klein en aandoenlijk konijntje. Het stuipschokte nog.
Sandra’s gil blijkt de bestendiging van “goed nabuurschap”.
Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blog op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.
Genieten van elk kronkelpad geweldig
Dank je wel Pieter. Heel leuk om te horen dat m’n schrijfsels graag gelezen worden. Dat geeft deze burger moed.
Wiro,
Het is weer verrassend. Maar passend: sinds deze middag. IS er in Borkel een hond je die Harry wordt genoemd.
Woef. Waf, met of zonder konijn
Harry
Hi Harry, ook al zo’n trouwe lezer ;-). Hebben ze het hondje naar jou vernoemd?
Het geluid van een konijn dat door een wezel was was gepakt, vergeet ik nooit meer. Ik kan me voorstellen dat weinig mensen dat geluid kennen, zeker als ze niet afkomstig zijn van het platte land.
Dag Pieter, dank voor je reactie en je hebt gelijk. Het platte land is vol geluiden die vreemd klinken: de hoge krijs van een rode wauw contrasteert mooi met de soms bijna-beltoon-achtige geluiden die de spreeuwen in onze dakrand maken en het piepende gillen van een konijn in doodsnood kennen we maar al te goed. Nu dus ook het geluid van een geschrokken buurvrouw :-).