Ze gaat op haar rug liggen. Ik weet niet hoe ze heet. Aandachtig volgen haar ogen me. “Even niet” denk ik. We gaan naar Setúbal, niets zal me daarvan weerhouden. We rijden over hobbelig wegdek door heuvelachtig landschap. Onze stek voor 1 dag verruild voor de stad die steeds weer onze aandacht trekt. Eindelijk is ze uit mijn gedachte.
Jaren geleden waren we in Setúbal. De stad was ernstig vervallen terwijl de bescheiden grandeur nog door de ruïnes gloorde. Vriend K en ik delen een passie voor film en fotografie: drama. Vriend F werd er droevig van, van de stad. Zijn vrouw was net overleden. Margriet en ik gaan er een mooie trip van maken. We rijden over de Avenida Luísa Todi, tussen havenstrook en oude stad. Veel gemoderniseer. We starten bij slot São Filipe. Een koffietje en schitterend uitzicht over zee en Sado.
We dalen af, dwalen door straten en steegjes, ontdekken pleintjes en gezelligheid. De grauwsluier van wat eens was is grotendeels verdwenen. We treffen een kleurrijke, frisse stad. Er moet een geweldige architect bij de gemeente werken of ligt het aan de vrouwelijke, communistische burgemeester? Alle gebouwen van de Camara hebben prachtige kleuren. Het gemeentehuis is paars, het informatiecentrum “Casa da Baia” is intens donkerblauw. Setúbal herrijst in een prachtige pallet. Het maakt de stad, de bewoner en de bezoeker vrolijk. De kleurige vissershaven doet daar enthousiast aan mee.
De nieuwe oude stad heeft mijn gedachte aan haar even verstild. Op de terugweg naar huis wandelt ze mijn hoofd weer binnen. Waar komt ze vandaan, wat heeft ze meegemaakt, waarom zo onderdanig. We komen thuis, ze dwaalt er omheen. De brokken voor Luna smaken haar goed. Vannacht mag ze in Luna’s hok. Morgen zien we verder. Waarschijnlijk een rit naar het asiel. Zoals met alle, haar voorgaande aanloophonden. Weer met pijn in het hart want: zo’n lief, mooi, jong, speels beest. Onze geschiedenis leert dat ”twee honden” niet werkt. De dagen daarna hangt de vraag “hoe zou het met haar zijn” als een dikke mist over ons terrein. Langzaam trekt dat weg. We leren bij toeval dat ze Kelly heet, 3 kilometer verder woont en van haar baasje weinig aandacht krijgt. De rest blijft onder de sluier. We twijfelen, misschien dan toch? Luna speelde leuk met haar…
Mijn ouders komen. Tijd voor een dagtrip, ik denk naar Setúbal.
Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blog op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.
