Saudades de Portugal

Maart 2006. Margriet en ik zitten in een weiland vol kamille. Honderd piketpaaltjes, een meetlint van 60 meter en net eigenaar geworden van 48000 vierkante meter Portugal. We meten ons grondstuk analoog. Rondom ons alleen maar stilte, wuivende eucalyptus, golvende grashalmen, witgele bloemetjes en een dikke geur van slaapthee. Mais nada, en geen kip te zien.

Zes maanden geleden. De natuur loopt hier nog steeds ‘in het wild’ rond. Ik kreeg een whatsappje van Bill, achterbuurman-op-300-meter en gastgezin voor onze hond. “Chicken-alert”, Luna was onder zijn hek geglipt naar het terrein van onze andere achterburen: Sandra en Laurent, MET KIPPEN! De jeep was snel gestart. De kilometer naar hun huis ging snel. De Lunaweg was sneller. Ze kwam trots kwispelend, met opgeheven kop en een prachtige, vette, grijs gespikkelde parelhoen in haar bek naar me toe. Die liet ze neerploffen toen ze mijn blik zag. Ondertussen kwam Sandra uit haar huis. Ik riep dat Luna helaas een kip te pakken had. “Oooo, als het maar niet die mooie grijze is….” in een mengelmoes van Brasiliaans-Portugees-Duits.

de natuur loopt hier nog steeds in het wild

Het onfortuinlijke hoen ligt nu, met behulp van Juliëtte uit het dorp, zonder jas in de diepvries met een uitnodiging voor ons. We gaven Luna een berisping waar ze natuurlijk niets van begreep en een digitale tracer waar ze natuurlijk ook niets van begrijpt. We volgen nu haar gangen. Ieder meter die ze loopt wordt op de satellietfoto uitgetekend. Er gaat een alarm als ze van haar dagelijkse wandelgang naar Bill afwijkt. Het hek is nog eens gecheckt en verstevigd door André en Diogo.

Luna’s trip

Twee maanden geleden. Ik keek toevallig naar buiten en zag Juliëtte wat bezorgt over het terrein van Sandra en Laurent lopen. Heen en weer, van hek naar kippenhok en terug, als een kip zonder kop. Ze keek mijn richting op, schatte ik, maar kon het niet goed zien. De afstand is te groot. Ze is inhuur-baas van huis “Sosego”. De eigenaren zijn weer naar hun toekomstig tweede huis in Zwitserland. Ik kreeg een sms van Sandra: Is Luna thuis? Een wenkbrauw fronste boven mijn oog. Even later hoorde ik Juliëtte’s luide stem bij Bill op het terras. Het verbaasde me tot zijn Engelse-humor binnen bliepte: “Eating chicken again, tonight?” met een smiley erbij, je weet maar nooit. Er was weer een kip gesnaaid, wat restte waren enkele verdwarrelde veren bij het hek.

een van de verdwenen ruïnes in de buurt

Juliëtte weet nu dat ik niet ga bijten als ze voortaan direct naar mij toekomt, smiley erbij, je weet maar nooit. Ik liet haar de geschiedenis van de tracer zien, waar ze niets van begreep. Ons analoge spooronderzoek liep dood bij een vermoedelijke zwerfhond: grotere pootafdruk dat zag Juliëtte ook.

Sandra en Laurent zijn weer terug. De uitnodiging staat nog. Wat is de smaak van parelhoen? Het is hier de afgelopen 15 jaar wat drukker geworden. We zijn vijf huizen verder, evenzoveel ruïnes zijn verdwenen. Meer sociale controle. Ik hoor een gil in de verte: “Wat is dat?”. Verder gebeurd hier niets, alleen natuur, mais nada en, als het zo door gaat, nog steeds geen kip te zien.

Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blog op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.