Saudades de Portugal

Olha que coisa mais linda mais cheia de graça
É ela menina que vem que passa
Num doce balanço caminho do mar

(uit “Garota de Ipanema” van Vinicius de Moraes)

Toen ik nog in het etherisch niets rond dwarrelde, heupwiegde een mooi meisje door “ons” stadje. De hoofdstraat van Ferreira was nog geen secundaire weg en kwam uit op het Praça do Comendador Infante Passanha dat nog niet het centrum van het dorp was. De Igreja Matriz staat nog steeds met zijn kont richting dat pleintje waar toen de dorpspomp stond. Middelpunt van het sociale leven. Dagelijks werd er water getapt en het mooiste meisje van het dorp vulde haar kruiken, opvallend onopvallend gadegeslagen door de jongens. Hangend en leunend rond de schampsteen tegen de muur naast het winkeltje van José, op de hoek van de Rua Capitão Mousinho.

de Steen van Lucia

In gedachte hoor ik muziek van Jobim, de lichte trillende stem van een debuterende Astrud Gilberto, het melancholisch “The Girl from Ipanema”:

When she walks, she’s like a samba
That swings so cool and sways so gently
That when she passes

Each one she passes goes: ”ahhh”

en waan me de dorpsjongens, smachtend glurend naar de gracieuze bewegingen van Lucia, die kruiken vullend langs hen heen kijkt en zacht wiegend door de hoofdstraat naar beneden gaat. De dagen van verlangend turen lengden en equivalent met Lucia’s ontluikende schoonheid groeide de groep hunkerende jongens. De oudere dorpsbewoners gniffelden om het steeds groter wordende clubje testosteronbommetjes bij die steen naast het winkeltje van José in afwachting van haar passeren.

De steen van Lucia moet uit imaginair magnetisch materiaal bestaan: de jongens keerden steeds terug naar de uitkijkpost-van-heftig-reikhalzend-verlangen. Het werd door de jaren een ontmoetingspunt terwijl Lucia geliefde, moeder en oma werd, het winkeltje van José verstilde en de waterpomp metamorfoseerde van fontein via vervuilde vijverbak naar taxistandplaats.

De vrienden, niet de Cabana

De steen van Lucia lijkt zijn magisch magnetische kracht, naast de schoonheid van Lucia natuurlijk, te danken aan het materiaal waar het uit bestaat: een grijzig diffuus marmer uit de diepten in de buurt van ons dorp. Ik mijmer erover als we op een avond, net terug van een korte week vakantie in Spanje, samen met vijf vrienden gezellig zitten te eten in onze Cabana. Een bijzonder en fijn groepje mensen die we, onafhankelijk van elkaar, regelmatig hier zien en waar we nu, op deze mooie avond, samen genietend mee aan tafel zitten. Iedere vriendschap uniek, met een eigen verhaal en een grijs of groener verleden, een goed glas wijn-met-de-verdachte-naam-Amnésia en de wetenschap dat ergens diep onder o-vale-da-mudança, in de nabijheid van Ferreira do Alentejo, een betoverend magnetisch gesteente ligt, met de schoonheid en het licht van Lucia, dat alles voorgoed bij elkaar houdt.

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.