Saudades de Portugal

Er wordt geklopt. Loom en lichtelijk ongemakkelijk draai ik op mijn buik. Ik lig in een vreemde houding diagonaal. Er drukt iets zachts op mijn rechter wang of andersom. Een beetje speeksel loopt uit mijn mond en doe mijn ogen open. Een bijtend witte lichtstraal priemt de scherpe blik van mijn linker oog binnen, het rechter ziet iets wazig zachts. Het is weer zover, verzucht ik, vergeten mijn lenzen uit te doen vannacht. Weer geklop, ik hoor het niet, ik voel het. Tegen de binnenkant van mijn hoofd.

Ik graaf terug in mijn herinnering: vaag lamplicht op ons witte huis, het gezicht van mijn vrouw die stuurs de auto stuurt. Langzaam trekt de waas weg, herinner me een verboden samenkomst aan een lange, gedeukte goktafel. Ik had geluk of zat aan de lage kant, de pot rolde steeds mijn richting op. Naast me een glas witte wijn dat wonderwel nooit leeg raakte hoe snel ik ook dronk. Genoeg voor een kop vol watten en om een wereld aan vreemde virussen weg te maaien.

Het was een gezellige avond, daar aan de keukentafel bij onze vrienden. Kaarten, praten en een goed glas. Even ”illegaal” bij elkaar na een ruime week in zelfgekozen quarantaine. In Portugal geldt de noodtoestand. We hadden ontsmettingsgel meegenomen en zaten anderhalve meter van elkaar.

Eerder hadden we Nederlandse vrienden over de vloer. Gezelligheid, lekker eten, klussen en leuke uitstapjes. Daarna met anderen wat dagen wandelen op Gran Canaria.

Dan slaat het om. Een vliegveld in paniek, food-counters worden gesloten, lampen gaan uit, vloeren ontsmet, vluchten afgelast. Spanje dreigt met een Lock-down. We zitten vast. Een dag later gelukkig een vlucht naar Malaga, de auto staat in Sevilla. Vliegveldpaniek verstomt tot stille leegte. Verse toestellen plukken de laatste toeristen weg. We zien het leven uit de openbaarheid trekken. Vliegveld Malaga is dood, taxi’s voor het kiezen en een eindeloze trein voor ons alleen. We worden aangehouden. Waar we heen gaan?, er is een straatverbod. Sevilla-Portugal in recordtijd, geen enkele auto in de nacht.

De eerste dag thuis is voor bezinning. Onzekerheid, angst (onze hulp meldt zich af) en onbegrip maken zich meester van een anders zo relaxed volk. Later herstelt het zich in gedisciplineerde gelatenheid. Rijen buiten de supermarkt en niet achter de kassa. Onwennig is het om geen handen meer te schudden of gedag te kussen in de tactiele Portugese cultuur.

De eerste annuleringen zijn een feit. Ons inkomen slinkt naar nul. We verzinnen iets met vouchers. We zijn wel gewend aan een rustiger laagseizoen, de stilte duurt liever niet te lang. De bezetting in het hoogseizoen is nog niet aangetast. We houden de moed erin.

Iets met een glas dat half vol is en hopelijk nooit leeg raakt.

Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blog op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.