Saudades de Portugal

Een zachte ruis roffelt steeds harder en grommend over ons dak. Verstoord kijk ik op van mijn laptop. Striemende regen vlaagt langs de schuifpui. Geluid zwelt in luttele seconden aan tot een oorverdovend geraas. Een flits, een krakende slag, gedonder. Het sterft weg en maakt plaats voor een constante toon die mijn tinnitus overstemt. Ik bereid onze reis voor. Niet in de werkkamer van ons souterrain maar in de woonkamer aan de ronde antieke eettafel en kijk naar het natte landschap. Regen druipt van de dakpannen en olijfbomen zwiepen in de storm. Ik gooi een stuk steeneik op het behagelijke kachelvuur en geniet van dit introverte weer. De ruisende regen benadrukt op de achtergrond het ondersteunende comfort van de vloerverwarming.

Ik dwaal af naar de eerste en koudste kennismaking met deze streek, december 2004. Een ontdekkingstocht op een keerpunt. Toerisme was hier geen issue. De weinige hotels die we tegenkwamen waren dicht of zonder gasten. Als we iets vonden werd de airco in de kamer op verwarmen gezet en werd het aangenaam als wij die alweer verruild hadden voor de volgende. In restaurants werd gegeten met je winterjas aan. Heel soms kregen we een straalkacheltje onder tafel om die buitenlandse watjes te behoeden voor bevriezing tijdens het jantar. Het maakte nieuwsgierig. In de zomer kwamen we terug.

“Na primavera vi searas ondular”. Juni 2006, we staan op de heuvels die we een paar dagen geleden hebben gekocht. Het uitzicht is fenomenaal. Zacht glooiend rolt het landschap voor ons uit naar de horizon. Een zacht ruizen zwelt aan door de schurende halmen van bijna verdroogd gras en graan. Wuivend waait de wind over de korenvelden. Scharkeringen van groen, geel en groengeel rollen in het overvloedige zonlicht over de heuvels. Het is een fascinerend schouwspel, een rustgevend en zacht ruisend paradijs. Het zaadje voor O Vale Da Mudança is geplant.

Volgende week gaan we 18 dagen naar Nederland: helpende handen bij een verhuizing en een familiale vóór-kerst. Goede redenen om de nattigheid hier te verruilen voor de koude daar. Het paradijs wordt straks bewaakt door invliegende lieve nicht en neef P&E en vrienden L&J. Ze zijn net geland in Faro. De ginnegappende WhatsAppjes tokkelen over en weer: “De zon is op vakantie”, “Natter dan in Nederland”, “Hier warme chocomel en appeltaart”, “extra hout voor de kachel”. “Nog even de huurauto halen en dan naar jullie”. Toen werd het stil.

Een half uur later wordt er gebeld door L&J. Een flits, een krakende slag, gedonder. Vreselijk nieuws, de terugvlucht is al geboekt. Vertrek vanuit Lissabon. Verdoofd rijd ik naar Faro om ze op te halen en 300 kilometer noordelijker te brengen. Op Faro-vliegveld vallen we in totale ontreddering in elkaars armen. Geroffel zwelt in luttele seconden aan tot een oorverdovend geruis en stort zich over ons heen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.