Saudades de Portugal

Tranen. Onze gasten komen afscheid nemen. Het was gezellig met ze en dat voor de zoveelste keer. We beginnen het te missen als ze een jaartje overslaan. De eerste keer was de jongste net geboren. Je zou het bijna vergeten als je die stoere knul van 9 nu in het zwembad ziet. Samen met zijn jaren oudere zus had hij de tijd van zijn leven, stevige wandelingen met zijn vader door het iets te warme en al verdrogende landschap, spelletjes met zijn moeder in onze Cabana of knuffelen met Luna, zijn favoriete kameraadje deze week.

Tijdens onze pizza-avond is hij druk in de weer met deeg uitrollen, vullen en bakken. “Ik ga de lekkerste calzone van de wereld maken” roept hij vrolijk. Hard werken. Afschuwelijke kinderarbeid zou je zeggen, maar hij vindt het geweldig. En nu staat hij met een pruillip wat knullig tegen zijn vader aan, durft ons niet aan te kijken en zijn tranen prikken in zijn ogen. Het afscheid valt hem zwaar. Ik heb met hem te doen en herken dat gevoel van vroeger, als ik samen met mijn broers en neefjes een heerlijk weekend had gespeeld en geravot. Het uur U kwam altijd te hard aan: weer naar huis. Tegen beter weten in, weten dat het nooit meer zo goed, stoer, leuk, te gek wordt. De terugweg: stil op de achterbank van het witte Renaultje 4 van mijn ouders. Samen met m’n broertjes en zusje de plotselinge eenzaamheid moeizaam wegslikkend.

Het worden mooie dagen. Onze besties uit België en Nederland komen. We gaan het leven vieren met z’n zessen nu het nog kan. ALS is een slopende ziekte en we realiseren ons allemaal, zonder het uit te spreken, dat dit wel eens een unieke, laatste ervaring kan zijn. We kennen elkaar al twee keer zo lang dan dat we elkaar niet kennen. Drie stellen, 40 jaren vriendschap. Rijkdom. Er is er een jarig en dat wordt een speciale dag. We mogen van een lieve vriendin hier haar bus lenen zodat we gezellig met z’n zessen in één auto op weg kunnen. Een mooie gelegenheid om met z’n allen herinneringen levend te maken én te genieten van een prachtige toer door het mooie Alentejaanse land. We vertrekken vroeg richting Vila Nova da Baronia. Stiekem gehoor gevend aan de niet meer gepraktiseerde maar onbewust op de achtergrond aanwezige katholieke opvoeding van wel héél lang geleden.

We stoppen buiten het dorp bij de Ermida van Santa Ágata. Ik ken deze schuilkerk op het woeste platteland van een cursus Fresco-geschiedenis en herinnerde me de prachtige authentieke kalkschilderingen die al in de 16de eeuw dienstdeden als een soort stripverhaal over het christelijke leven voor de herders en landarbeiders die kwamen schuilen voor de elementen en de toorn van god. Het is een mooie parallel. Even een rustplek in een ongewisse tijd. Mooie woorden en gedachten, een lach, een traan, een veldboeket en een mooie liefde.

Door het bloemrijke land rijden we naar Torrão. We landen in de zon op het terras van “O Besugo”. Er is er een jarig hoera, hoera en daar hoort natuurlijk de ultieme Portugese lekkernij bij: Pastéis de Nata. Ik had er in de auto niet zo lyrisch over moeten doen: Torrão had haar pastéis al bij het ontbijt verorberd. Gelukkig was “O Besugo” bezig zich te prepareren op de lunch en ik zag een grote Pudim Flan in de toetjesvitrine verschijnen. Torrão heeft zonder nagerecht geluncht.

Voor we gelyncht werden vluchten we naar Grândola en lunchten er voortreffelijk bij Villa Mariscos. Verse zeebaars van de churrasqueira en voortreffelijke wijnen voor de vrienden…. ik was chauffeur. Een wandeling door het recentelijk gerenoveerde stadspark en via een mooie route door het glooiende landschap van de Serra de Grândola, langs mooie stille plekjes. De smalle weg omhoog, en weer omlaag, naar de top van Nossa Senhora da Penha de França en het verstilde landschap rond Ermida de Santa Maria do Viso. De IC1, de oude handelsroute tussen Lissabon en de Algarve, lieten we links liggen. We sloten af met een hobbelig weggetje tussen bomen en struikgewas, naar een verbazingwekkend plekje, niet ver van die IC1:  Pego da Andorinha.

Die dag vloog voorbij, de dagen daarna waren vol lol, persoonlijke wederwaardigheden, lekker eten, liefdevol koken, mooie woorden, gedachten, een lach, een traan, goede wijn zonder krans, nog steeds een mooi veldboeket en veel liefde. De vrienden zijn weer veilig thuis.

Margriet en ik zitten nog wat stilletjes op de achterbank van het witte Renaultje 4 van mijn ouders…

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.