Saudades de Portugal

Het leuke aan Portugezen: met weinig middelen kunnen ze van alles herstellen. Een houtje, een touwtje, een ijzerdraadje, dan gaat het weer een tijdje mee, en als de kraan echt niet meer werkt dan zetten ze er gewoon een andere naast.

Ik ben aan het werk in het huis van Henrique en Elise, een van mijn kroonjobs nu het stil is in toeristenland. Reparatiewerk aan schoorsteen, dak, goten en muren. Lieve vriendin Elise heeft het me gevraagd, zelf is ze er niet. Ze zit vast in Nederland. Henrique is precies vier jaar geleden vertrokken. Zijn lijf was brak, zijn nieuwsgierigheid naar de andere kant trok hem over de streep.

Ik kom net van het dak. Koffie. Een streek zonlicht raakt de voorzijde van Henrique’s “viricavum” en lokt, ik ben hier vaker geweest. Henrique was er altijd in de weer: houtje, touwtje, ijzerdraadje. Hij repareerde dingen, op zijn manier, bijna Portugees. Hij las veel, wist veel en timmerde en knutselde alles aan elkaar. Zijn schuur zucht onder houtjes en touwtjes. Het huis oogt meer solide, ook daar inventieve reparaties: waarom moeilijk als het makkelijk (en goedkoop) kan.

Ik dwaal met mijn koffie door de tuin. Vogels spetteren in een waterplas. De regen van de laatste tijd heeft hier een vochtig woud gemaakt. Een wereld voor ontdekkingen, planten, waterbakken, beelden, een oude stronk van een vergeten palm, half uitgegraven door de hond.

Het onderhoud van het huis en de tuin drukt zwaar op Elise. Het is een leuk huis, gebouwd in taipa. De muren roepen “aandacht, onderhoud”. Het maakt haar onrustig en schenkt geen warm onderdak. Ook de geest van Henrique waart er rond. Na jaren ademt de werkplaats nog zijn nieuwsgierigheid: skeletjes, gevonden dierenschedels, ze bungelen met touw aan een balk, aan een muur de rood geschilderde kop van een os, een schildersezel met een blanco doek, een “Hollands” spel met klompen en kerstbal? Hij zou zo binnen kunnen lopen met een enthousiaste blik en een oude, gevonden, kurken “tarro” die hij waterdicht gerepareerd heeft. Elise en Henrique, beiden op zoek naar rust. Wat te doen met hun Portugese plek? Twijfel bij Elise en haar kinderen, fijne herinneringen, verkoop, verhuur, verlossing? Mijn telefoon gaat. Een geïnteresseerde koper die wat vragen heeft kreeg mijn nummer en binnenkort komt er een jong gezin, ze willen het huren, voor onbepaalde tijd.

Mijn tuintocht eindigt waar hij begonnen is. Een lichtstraal weerkaatst op het onbeschilderde doek op de schildersezel. Het is tijd voor een fraai, nieuw schilderij.

Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blog op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.