Saudades de Portugal

Covid19 is onze-boze-wolf. Ik zie metaforische beelden in een drs. P-achtige “dodenrit”.  Het wordt zomer, de boze-wolven houden zich gedeisd. De zon lacht en Portugal beteugelt het virus succesvol op haar manier. De Alentejo is het minst besmette gebied in Europa. De boeking-aanvragen nemen weer toe. Het toerisme ontwaakt voorzichtig uit een gedwongen nachtmerrie, zou het dan toch meevallen dit jaar?

We hebben een aantal grootschalige onderhoudsklussen voorgesteld voor de huizen die we beheren. Er worden sinds maart gaten gedicht, muren geschilderd, afdaken gemaakt en beschuttingen gebouwd. Er wordt gerestyled en kunst geplaatst. Het is fijn om de stilte te vullen en nieuwe foto’s te maken voor onze website.

En dan, ineens, lijkt onze-boze-wolf niet meer zo boos. De maatregelen worden versoepeld, mensen gaan voorzichtig op zoek naar veilige locaties…… en die hebben we. Alle ruimte en afstand, protocollen voor het gebruik van ons zwembad, het terrein en gemeenschappelijke ruimte. De Direção Geral de Saude stelt hoge eisen. Gelukkig stellen we die zelf ook en de schoonmaakeisen van de overheid overlappen die van ons: “Clean and safe”. Extra ontsmetting met 70% alcohol. Soms ruikt het, kort na de schoonmaak, naar “ziekenhuis”. Die geur is weg als onze gasten komen. Begroeten op afstand, sleutel ontsmet in de deur van huis of hut.

Nu de aanvragen gaan lopen, moet onverwacht het “groot-onderhoud” snel klaar. Gelukkig gaat de zon hier om half zes op en kunnen we, als ervaren ridders met onze klus-lansen de opknapprojecten te lijf. Het zijn soms echte duels die in korte tijd geleverd moeten worden: een keerwand die op scheuren staat wordt met krammen “gehecht”, buitenschilderwerk in de hitte van de juni-zon.

Vrienden zagen onze drukte en nodigde ons uit. Even geen werk maar, naar goed Portugees gebruik, een uitgebreide almoço. Een heerlijk voorstel maar we wilden door: de lunch werd een jantar.

Letterlijk vertaald zijn sommige plaatsnamen verrassend leuk. Zo hebben we in de buurt “Aldeia de Ruins”, het “dorp” waar het “Slechte Volk” woont en een eindje verder “Pouca Farinha”, waar kennelijk al decennialang weinig meel is. Gelukkig vindt ons diner daar niet plaats maar in een dorpje waar je normaal gesproken zo aan voorbij rijdt: “Figueira dos Cavaleiros”. Voor ons als “klus-ridders” iets toepasselijker. Hoe leuk is het om, na hard werken, in goed gezelschap te eten en relaxen in de schaduw van een boom in “Vijgenboom van de Ridders”. Onze boom heette “snackbar Todino”, aan de Largo de Poço Velha. De maaltijd was, anders dan je als Nederlander van een snackbar zou verwachten, een ridder waardig. Daar breek ik een lans voor.

Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blog op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.