We staan in Europa’s meest onbekende streek, diep in het Portugese zuiden van het onmetelijke niets. Een dreigend vuur uit het noorden zorgde voor een bizarre samensmelting van factoren. Het barre, desolate landschap van de Baixo Alentejo, gras- en graanlanden, door de hete zomerzon gecraqueleerd tot kurkdroog dor land, tegenstrijdig doorsneden door plukjes welriekend grijsgroen…
Het lijkt een ziekte…. of is het angst. Heeft het iets te maken met het huidige nieuws over Poetins ongewenste, agressieve binnendringen van andermans land. Bang dat mensen op je terrein komen? Bang dat anderen jouw land inpikken of je eigendommen met clusterbommen bestoken? Waarschijnlijk niet. Het is een Portugees fenomeen: De Toegangspoort. Ze worden…
“Inspire: subir, expire: descer, inspire: subir, expire: descer, inspire: subir, expire: descer”, Jorge herhaalt de woorden in monotone eenvoud, mijn ademhaling volgt. Het mantra-achtig ritme doet me bijna wegzakken in onmetelijke vergetelheid, maar mijn lichaam is vervormd in een vreemde en wrede Gordiaanse knoop. Ik lig in een onmogelijke houding. Een grote teen steek in…
“Wat Inge zei was….”, ze springt op en rent weg. Margriet, V. & M. (Vriendin en Mijn vriend) en ik zitten gezellig met een goed glas rode wijn na te tafelen aan onze grote ronde tafel als Vriendin opspringt. Vertwijfeld, met grote vraagtekens in onze ogen kijken we elkaar aan. Even later komt ze terug…
“Soms zijn er momenten, dat ik aan je denk, al komen die maar weinig voor…”. We zongen het samen met vrienden regelmatig als we in de auto zaten naar Tsjechië. Cassetterecorder op vol, onze stemmen daaroverheen. Ik voel de parallel met ons leven. Nu hier, genietend van, soms vloekend op, het relaxte c.q. in onze…
De “after-pluk-dip” dondert deze ochtend onze kamer binnen. Vroeger de laatste plukkers uitgezwaaid voor hun terugrit naar het vliegveld. Een laatste keer het doldwaas-melige dansje Bye Bye Zwaai Zwaai (er plukten oma’s mee). Gelukkig was het donker. Een tweede ontwaken op een Christelijker tijd: nu spat het zonlicht naar binnen en legt op ongenaakbare wijze…
Olha que coisa mais linda mais cheia de graça É ela menina que vem que passa Num doce balanço caminho do mar (uit “Garota de Ipanema” van Vinicius de Moraes) Toen ik nog in het etherisch niets rond dwarrelde, heupwiegde een mooi meisje door “ons” stadje. De hoofdstraat van Ferreira was nog geen secundaire weg…
We lijken steeds meer Portugees. De TV staat aan, ik doe andere dingen. In de kakafonie van geluiden hoor ik ineens “vrouwenquotum”. Het is Nederlandse TV, thuis in ons Alentejaanse huis. “Cota Feminina” hoor ik nooit in ons Portugese dorpskroegje waar de TV altijd aanstaat. Toegegeven, de gezellige hectiek op zo’n dorpse avond belet me…
Ze heeft een bevallig loopje. Met een bijna panterachtige veerkracht plant ze haar witte voetjes in het zand, er ploffen steeds lichte wolkjes omhoog. Zonlicht breekt het stof in Nano-stukjes. De Catwalk zal haar werkterrein niet zijn, het zou een Dogfight worden. De kleine kraters die ze achterlaat vullen zich weer met zand dat vanaf…
Iedere verhuurperiode is het weer spannend. De laatste twee hoogseizoenen natuurlijk helemaal. Vorig jaar viel het ons al op in de stilte die veroorzaakt werd door het toen nog totaal onbekende virus. De verwondering zakte een beetje weg door de drukte van alle Portugese gasten die alsnog begonnen te boeken. Dit jaar is het anders……
Mijn Utrechtse neven zongen het toen ze nog neefjes waren: “De kop van de kat is jarig en zijn pootjes vieren feest. Het staartje kan niet meedoen, want dat is pas ziek geweest…..” Zielig hoor, denk ik in deze C-tijd dat eigenlijk een K-tijd is, die zal in quarantaine moeten. Toen ik, nog niet zo…
Met en zacht plofje zakken we op de grond. Een aanzwellend, trillend geraas gaat door het toestel en het irritante Ryan-deuntje klinkt door het gekraak in de luidsprekers als een bombastische borstroffel van een overjarige baviaan. We zijn in Nederland. Mijn broertje (een kop groter/twee keer zo breed, maar de jongste) pikt ons op en…
Een gil in de verte, schreef ik vorige keer. Het was het geluid uit het schilderij “De schreeuw”, van Edvard Munch. Paniek, angst en diep verdriet. Ik heb het niet gehoord, ik werd gebeld. Ook dat had ik niet gehoord, Margriet vertelde het. Toch is dat vreemd. Geluid draagt ver op het platteland. Veel lawaai…
Maart 2006. Margriet en ik zitten in een weiland vol kamille. Honderd piketpaaltjes, een meetlint van 60 meter en net eigenaar geworden van 48000 vierkante meter Portugal. We meten ons grondstuk analoog. Rondom ons alleen maar stilte, wuivende eucalyptus, golvende grashalmen, witgele bloemetjes en een dikke geur van slaapthee. Mais nada, en geen kip te…
Ooit was er, in het Nederlandse leger, een codering voor de geestelijke gesteldheid van toekomstige militair dienstplichtigen. Ik zat bij één van de laatste lichtingen voordat de dienstplicht werd afgeschaft. Codering S stond voor Stabiliteit, S5 was geen beste. Zou er nu zoiets zijn als S19, een “gekkie-classificatie” als gevolg van covid? Het is zover….
“Wiro, Wiro, er is een beest in ons huis.” Opgewonden komen de twee zoontjes van onze Casa a Oliveira gasten aanrennen. In hun kielzog hun pas gemaakte vriendjes van een ander gezin dat in de herdershutten logeert. Ze springen om me heen. Rode koontjes en over- en door elkaar heen buitelende, onduidelijke verhalen en kreten….
Wil je misschien iets vragen over jouw volgende reis naar
Portugal? Of lijkt het je leuk om eens een gastblog te schrijven?
Wellicht heb je interessante suggesties en/of tips? Of mis je nog
iets op de website? Laat het me vooral weten!
Wil je contact opnemen? De advertentievoorwaarden (en
mogelijkheden) en/of mediakit opvragen? Een fotolicentie
kopen? Of heb je vragen over een eventuele samenwerking?
