De tafel staat al keurig gedekt als we bij de buren aankomen. In het midden: drie reuze pannen gevuld met kip, kip en kip. Maar dan wel in verschillende formaties: kippensoep, kippen-aardappel stoofpot en gebarbecuede kip. Tevens prominent aanwezig: schaaltjes gebraden vlees en schaaltjes kabeljouwvis-op-z’n-portugees. Eigen olijven, zelf gebakken brood, en uiteraard de wijn en de zoete frisdrank voor de kinderen.
Het is wederom een feestmaal, we werden persoonlijk uitgenodigd door de buurvrouw. Ik heb grote vermoedens dat dit nog steeds uit dankbaarheid is voor het deel van de crowdfunding die we vorig jaar aan ze gaven na de brand. Het evenwicht moet bewaard: voor wat hoort wat. Ontvangen vinden ze duidelijk erg moeilijk, daar moet wel wat tegenover staan. Maar er lijkt geen eind aan te komen. We hebben al liters honing, kilo’s fruit en tomaten en de nodige etentjes erop zitten. En bij de etentjes wordt flink uitgepakt.
Ook de andere buren, Maria en Joaquim, zijn van de partij. We worden driftig aangemoedigd vooral te eten (“Neem nog wat!”), en omdat we zelf nooit vlees kopen, smaakt het extra lekker. Dat onze dochter Ayla van 10 besloot om vegetarisch te worden, daar snappen ze helemaal niks van. Die zit aan het brood en de olijven, we vissen er nog wat aardappels bij, en er is ook nog een grote afwasteil met sla. De nieuwtjes van de omgeving passeren de revu, af en toe vliegen er een paar vieze moppen over en weer (en ligt iedereen in een deuk), maar waar het vooral om gaat: eten. Alleen buurman João van 82 eet niks, die aast enkel op de wijn, tot grote ergernis van zijn vrouw, die hem ook niet spaart.
Dan is het tijd voor een toetje, en komt Luis Manel, zijn enkele jaren jongere broer met een watermeloen uit de tuin, hij kan hem amper tillen. Zo’n grote hebben we nog nooit gezien. Er wordt uitvoerig besproken wat de beste strategie is om dat reuze exemplaar aan te snijden, prompt komt er nog een teil op tafel (wat een handige dingen zijn dat toch!), en met een vastberaden gezicht zet Amalia het mes erin.
Als iedereen zijn buik rond heeft gegeten (ik sta al klaar om de pannen naar de keuken te brengen, maar word gelijk teruggefloten: we gaan straks toch verder eten??? Het is ten slotte een vrije dag!), worden we de salon in gedreven en haalt Luis Manel zijn accordeon tevoorschijn. Mijn favoriete moment. Totdat João besluit om zijn oude dans trucjes uit de kast te toveren. De andere dames weigeren, er staat me niks anders op dan me mee te laten zwieren. De kinderen liggen in een deuk terwijl João me fanatiek rondleidt, dit heeft hij in zijn 82 jaren duidelijk vaker gedaan.
Er komt nog cake waar we wonder boven wonder nog een plekje voor weten te vinden in onze overvolle buiken, ik doe nog maar een extra dansje om de cake wat verder te laten zakken in mijn darmkanaal. En ach, met nog een medronho toe gaat het huppelen en springen me steeds beter af.
Een paar uur later rollen we verzadigd de berg weer af, de auto zakt bijna door zijn voegen, want naast ons gewicht draagt het teven de bakjes gevuld met wat er nog over was, en een paar zakken tomaten en komkommers uit de tuin, zodat we ook morgen thuis nog een feestmaal kunnen genieten. Niet alleen onze buikjes, maar ook onze harten zijn gevuld van zoveel gulheid.
Elke 3e donderdag van de maand vertel ik over ons leven op de Berg in de Algarve. Één jaar geleden brandde onze Eco-lodge volledig af tijdens de bosbranden in de Algarve. Op mijn inmiddels nieuwe Facebook pagina kun je ons proces volgen op weg naar nieuwe dromen.
Muito bonito
Zo herkenbaar.
Heel mooi.