Soms komt er een kans langs gewaaid die je niet verwachtte. Zo ook op de berg: of we een oude truck uit 1959 terug konden rijden naar Nederland. Of eerder Sander, want zo’n truck vraagt om een vrachtwagen rijbewijs, en laat dat nou één van zijn leuke bagages uit het pré-Portugal tijdperk zijn.
We grepen de kans. Het kan fijn zijn om afstand te nemen van je situatie, er even uit te stappen. Uit het verloren cirkeltje waar we in draaiden sinds de brand, uit het gat waar we enigszins in gevallen zijn, om even weer de boel te re-setten en ons te openen voor nieuwe mogelijkheden en ideeën. We hadden om precies te zijn één week om oppassers voor Brejeira en haar dierlijke bewoners te vinden en de reis voor te bereiden. De spanning steeg of alles zou lukken, maar toen was het toch zover: ik kon Sander overtuigen dat alle dingen die nog ècht gedaan moesten worden voor vertrek ook wel na terugkomst konden wachten, en met wat puzzelen was ook de berg voorzien van bewoners die voor onze dieren en yurts konden zorgen.
Daar gingen we dan, met z’n viertjes, zonder enig plan als wel een dikke twee-en-een-halve week de tijd om in Nederland te komen en mijn vurige wens om het Natuur gebied van de Gerês in Noord Portugal te ontdekken. Er is iets met reizen wat me altijd trekt, net als bij het wandelen: niet weten waar je heen gaat, wat je onderweg zult tegenkomen. Je laten leiden door je behoeftes, door wat er op je weg komt. Helemaal meegaan met de flow. Dat leidt vaak tot mooie, onverwachte verrassingen, maar soms ook niet. Je neemt risico’s, je weet niet wat je te wachten staat. Soms pakt dat goed uit, soms ook wat minder. Maar geen mooiere beloning als op een plekje te kunnen overnachten in de natuur, waar je kunt ontspannen en zijn, en met een beetje mazzel nog een duik kun nemen ook.
Tegenwoordig zijn er ook apps die je naar plekjes brengen waar je gratis kunt overnachten met je camper of busje. Ik kwam er snel achter dat dat niet mijn manier was. Het bracht me enkel stress (want ik ben nou eenmaal niet zo handig met de moderne technologie), het wilde niet stromen, want het leidde ons soms naar onmogelijke wegen, of het waren verre van de mooie, onbedorven plekjes waar ik nou eenmaal een voorkeur voor heb.
Met een vrachtwagen is het al helemaal andere koek: op veel plekken kun je niet komen, sturen zonder stuur bekrachtiging is een zware en inspannende taak, keren is een hele onderneming, kortom: er werden regelmatig wat vloekjes gelaten. Ik greep terug naar mijn methode, legde de telefoon weg, volgde spontaan een bordje hier of een weggetje daar als we klaar waren met het rijden, en laat Portugal daar nou uitermate geschikt voor zijn! Zo kwamen we bij meertjes en riviertjes, en sloegen telkens weer ons kamp op voor de nacht met ons royale huis op wielen.
Soms was het rete-spannend, smalle weggetjes die stijl naar beneden gingen met diepe afgronden en amper ruimte voor 2 auto’s, laat staan zo’n enorme truck, maar telkens weer kwamen we er ongedeerd uit en konden we ondanks de stress genieten van de ongekende schoonheid en diversiteit van Portugal. We reden dwars door het land naar het noorden, doorkruisten de Douro (wat een pracht!), reden over bergketens heen, met als doel de Gerês, waar we iets langer verbleven. Watervallen, wandelpaden, bergen, rivieren…een weelde aan ruige natuur die smaakt naar meer.
Maar dan misschien met een iets kleinere en mobielere bus. Over enkele dagen keren we terug naar onze berg, hopelijk met frisse moed en energie om een nieuw hoofdstuk in te slaan.
Dit jaar vertel ik elke 3de donderdag van de maand over ons leven op de berg. Op onze Facebook pagina hou ik de ontwikkelingen bij sinds de branden afgelopen augustus alles wat we in tien jaar hadden opgebouwd verwoestten.
