Na het nodige heen-en-weer ge-app in de speciaal door het feestvarken daarvoor aangemaakte groep “jantar affectivo” (“affectief diner”), werd vastgesteld dat haar verjaardag gevierd zou worden in het net nieuw geopende restaurant van een vriendin, en wel om 20.30. Half negen, dacht ik nog, kan het nog later??? De Hollandse tijden zijn er nog steeds niet helemaal uit na al die jaren.
Om lief te zijn voor het milieu en benzinekosten te sparen, reed ik mee met Andreia. Ik had me mentaal al voorbereid op het te laat verschijnen op het verjaardagsdiner, want als er één steevast te laat kwam en iedereen zonder enig blijk van schaamrood op zich liet wachten (niet 5 minuutjes, niet een kwartier, maar gerust ergens tussen een half uur à één uur), dan was het wel Andreia. En als er iemand een hekel had aan te laat komen, dan was ik het wel. Dat beloofde een leuke combi…
Nou ben ik in de loop der jaren en met de nodige intensieve training (want al ben ik te laat, ik blijk meestal nog steeds de eerste te zijn) een ietsie pietsie relaxter geworden, maar toch kon ik het niet laten, toen ik zag dat het al acht uur was geweest en Andreia zich nog voor het feest klaar moest maken (wat steevast gepaard ging met uitgebreide versiering en/of make-up en/of verkleedpartijen), terwijl het toch minimaal een half uur rijden was, om haar een tikkeltje benauwd te vragen of we niet zo onderhand moesten vertrekken.
“Maak je geen zorgen!”, riep ze lachend, “iedereen is te laat!” Sterker nog: het feestvarken bleek ook met ons mee te rijden. Daar had ik niks op terug.
En zo vertrokken we om half negen naar de ontmoetingsplek bij de McDonalds Drive-in, waar enkele auto’s zouden blijven, en er een herverdeling zou plaats vinden. Feestvarken was al aanwezig, maar ik kon weinig à geen stress of irritatie bespeuren. Er werd uitgebreid geknuffeld, gefeliciteerd, gelachen. En we moesten toch nog op Sonia wachten, die ook te laat was. Ach, zei feestvarken, het is onzinnig om met zoveel auto’s te rijden, wat maakt het ook uit….
Tot slot arriveerde ook Sonia, en kon de stoet (na wederom de nodige uitgebreide begroetingen en omhelzingen en felicitaties) alsnog richting restaurant. Sonia reed, en ze reed niet bepaald snel. Ze had duidelijk geen haast. Dat het inmiddels al over negen was (en we nog minstens twintig minuten te rijden hadden, zeker op dit tempo) bleek niemand te deren.
Eindelijk arriveerden we op de eindbestemming. Tijd: 21.30. In het restaurant zaten aan de lange, mooi gedekte tafel welgeteld twee solitaire gasten, Hollanders uiteraard, die er stipt om half negen waren. Als enigen. Gelukkig hadden ze elkaar en de wijn alvast gevonden. Ik was zonder twijfel van de partij geweest als ik niet met de Portuguese bende had ge-carpooled. De rest kwam langzamerhand binnendruppelen, inclusief het feestvarken. Te laat op je eigen feest, dat schijnt hier doodnormaal te zijn.
Wees dus gewaarschuwd: mocht je ooit uitgenodigd worden op een feest, verjaardag of van welke aard ook: kom nooit op tijd.
Elke 3e donderdag van de maand vertel ik over ons leven op de Berg in de Algarve. Één jaar geleden brandde onze Eco-lodge volledig af tijdens de bosbranden in de Algarve. Op mijn inmiddels nieuwe Facebook pagina kun je ons proces volgen op weg naar nieuwe dromen.
