Er was eens een berg, in het zuiden van Portugal, genaamd Brejeira. De berg die ons ruim twaalf jaar geleden verwelkomde, vol beloftes, nog leeg en kaal na de grote brand van 2003. Op deze berg ontstond een droom, en werd de droom, steen voor steen, stap voor stap, verwezenlijkt, tot Eco-lodge Brejeira werd geboren, vrucht van onze liefde, volharding, geduld en creativiteit. Op deze berg kwamen vele mensen proeven van de schoonheid van de eenvoud, ademden de stilte van de Natuur. Een berg van licht en schaduw, waar stille tranen zich mengden met vrolijk gelach, waar mooi dromen werden gedroomd.
Eco-lodge Brejeira is overleden. Opgevreten door de hongerige vlammen die door de Algarve raasden, onverzadigbaar. Dromen veranderd in as, terug naar de kale berg die het was in den beginne. Geen water, geen internet, geen constructies, niks meer. Terug naar de basis: eten, drinken, slapen, poepen. Vorige week keerden we terug nadat we moesten vluchten voor de gevaarlijke vlammenzee. We keerden terug om te zien wat er over was gebleven. Stapje voor stapje betraden we het surrealistische zwarte landschap, gevuld met ontzag en angst voor wat we zouden aantreffen.
Weg was de mooie, oude Pipowagen. Enkel nog een ijzeren skelet en twee verbrande groene kussens die herinnerden aan hoe het was om te onthaasten terwijl het weidse uitzicht tot je ziel sprak. Nu huilde onze ziel bij het zicht van rook en as voor zover onze ogen konden reiken.
Weg was de Yurt uit Mongolië, die prachtige Yurt op het dek waar zovelen zich alleen op de wereld waanden en zich vol passie liefhadden. Waar was het poëtische buitenkeukentje? Waar was de douche met het mooiste uitzicht? Waar waren alle kleine details en liefde die in elk hoekje of nisje verstopt zaten? Weg, alles weg. Verkoold ijzer, misvormd glas, restjes veren van het bed waar zoveel lichamen tot rust kwamen.
Een rode stip in een zee van grijze as. De brandweerbus die als een wonder nog overeind stond, eenzaam te midden van verbrande bomen en struiken, door misère omringd. Uit één van de bielzen waar de bus honderden keren overheen was gereden cirkelde nog rook. De rest? Alles opgelost in rook, trieste herinnering aan het vredesoord wat het ooit voor zovele levende zielen was.
Maar tussen dit landschap van vernieling, tussen de pijn en het verdriet, kleine tekens van Hoop en Liefde. Grote mysteries en wonderen van het Leven. Een roep voor Hoop en Heiligheid. Een stukje hart, onaangetast, lumineus aanwezig in de grauwe achtergrond. Een gebed met een Maria afbeelding op een half verbrande pagina van een tijdschrift wat in de Yurt lag, een gebed over het innerlijke vuur, zo toepasselijk en raak. En het grootste wonder: onze eigen Yurts, ons huis, ons plekje: onaangetast.
Ik lees er tekens in: de Eco-lodge is dood, die cyclus is afgesloten. Maar jullie mogen blijven. Ik lees er hoop in: het is de Liefde die telt, en de Liefde die ons hier door heen zal helpen. Onze bron van inkomsten is weg, onze infrastructuur verdwenen, onze levens investeringen wreed opgevreten door het Vuur. Maar we hebben elkaar nog, we hebben het land, we hebben een dak boven ons hoofd, we hebben herinneringen, vele mooie herinneringen. En vooral: we hebben hoop. Uit dood ontstaat nieuw leven, uit de as zal een Phoenix rijzen.
Dromen kunnen niet verbranden. Alles is weer leeg, en leegte creëert ruimte. Ruimte voor nieuwe dromen. Voor ons ligt een pad, onbekend. Voor ons ligt een uitdaging om opnieuw te beginnen, met de lessen en kennis die we twaalf jaar geleden nog niet bezaten. Wat en waarheen weten we nog niet. Het is nu tijd om te rouwen, om het verlies te voelen en accepteren. Om gesteund en gedragen te worden door alle vrienden en familie, alle gasten van de afgelopen acht jaar. Zodat we straks lichter weer met goede moed aan de slag kunnen.
Wie ons wil helpen door deze moeilijke transitiefase te komen, waarin we de schade herstellen, waarin we het land op een duurzame en regenererende manier willen verzorgen en waarin we een nieuwe bron van inkomsten en een nieuw, eenvoudig leven opbouwen, kan dat doen op de crowdfunding pagina die we samen met vrienden gestart zijn, niet alleen voor ons, maar tevens om onze Portugese buren die ook veel schade hebben geleden te ondersteunen. Elke druppel helpt, elke bijdrage is welkom en wordt met diepe dankbaarheid ontvangen.
Je kunt ons ook blijven volgen op Facebook, waar ik vooralsnog up-dates zal plaatsen.
Wat mooi geschreven en hoe pakkend ! En hoe mooi dat er tekens van hoop zijn, dat jullie mogen zijn en blijven. Ik wens jullie veel succes met deze periode, want het zal niet makkelijk zijn. Maar er is hoop en die zullen jullie zeker kunnen vullen.