Saudades de Portugal

Geen vaarwel maar een “ciao” voor nu. Maandag 13 juli zitten we aan tafel met een kop koffie. We evalueren de afgelopen tijd en kijken naar de komende maanden. Het nieuws rondom het toerisme is wisselend. Dan weer code rood vanuit België, Nederland en Engeland en dan weer geel, of oranje. Feit is dat de straten van Coimbra al een tijdje leeg zijn.

Het restaurant draait vergeleken met vele anderen niet eens zo slecht, maar de winter is in aantocht en het hoogseizoen blijft dit jaar uit. De afgelopen twee maanden hebben we net de kosten kunnen dekken en de salarissen van de meiden kunnen betalen, maar geld voor onszelf blijft nog steeds uit. Ook raakt de voorraadkast met olijfolie op. “We moeten stoppen, Marije” zegt Gui, “of het nu vandaag is of volgende week, het maakt niets uit. Dan kunnen we beter maar de knoop doorhakken”.

Ik denk aan de lieve kaart uit Santiago, dat servetje met die tekening van die Braziliaan, die email van de Engelse oude man, de eindeloze kindertekeningen aan onze “hall of fame – raam”, de berichtjes, de reviews… De waardering is enorm, maar we moeten onze zakelijke pet opzetten en die zegt stoppen. Al gaan we de boel nog niet verkopen, maar ‘gewoon’ even dicht.  Dat zou al met al voor mindere schade zorgen dan nu, met dagen van 10:00 tot 00:00 h waarin we de benen uit ons lijf lopen om maar net aan de kosten te kunnen dekken. Als we zo doorgaan zitten we aan het einde van het jaar in de schulden….

Had je dan geen buffer? Tuurlijk hadden we een buffer, maar steun vanuit de staat voor personeel en dergelijke is niet zoals in Nederland, dus die twee maanden lock-down hakten er flink in. Daarnaast hebben we tot nu toe vanwege de winstbelastingen uiteraard geïnvesteerd in apparatuur. Men vergeet weleens wat er bij horeca investeringen komt kijken en hoe graag de overheid overal een graantje van meepikt.

Het jaar 2020 zou ons jaar zijn, we hadden eindelijk een geweldig team mensen en alles liep als een zonnetje, zelfs de wintermaanden kwamen we redelijk positief uit. En toen kwam die vervloekte Covid-19 om de hoek kijken en de wereld stond en staat ineens stil.  Gui heeft gelijk, de koek is even op, onze energie-level staat op nul. Zo hard gelopen en gerend en geïnvesteerd en het gaat gewoon niet zo… Deze situatie is onwerkbaar.

De moestuin, de olijfgaard, de dieren, het was niet meer bij te benen in mijn uppie. Benjamin is al ruim 4 maanden thuis en de lieverd verveeld zich dood, want er is geen ouder die zijn kind op play date stuurt vanwege de angst.  Dus naast alle andere zaken proberen we er voor hem uiteraard ook te zijn.

Met alles lopen we achter de feiten aan en dat breekt ons op. We hebben de meiden bij elkaar geroepen en gelukkig in ons netwerk andere leuke horecaondernemers gevonden voor ze, zodat we ze hebben kunnen helpen. Nou ja. de oudste wel, die snapte het en is begonnen bij een leuke collega. De ander , 20 lentes jong, zag haar kans schoon om lekker van een uitkering te genieten deze zomer en wilde liever ontslag. Lastige zaken om af te handelen, maar op die leeftijd dacht ik ook met name aan mezelf. Dus ik begrijp het wel, maar leuk is het niet. Ze krijgen met hun onbepaalde tijd contract namelijk nog veel extra’s mee. Loslaten van iets moois is soms echt keihard. Met moeite zet ik onze business op non-actief op alle socials. Wat doet dit pijn…

Die avond gaan we maar even naar een Praia Fluvial, lekker even zwemmen en barbecueën met de kids, verstand op nul, opladen en genieten van Portugal en onze familie. Vooralsnog hebben we het druk zat, omdat de volgende zeilreis met deze keer wel Scheveningen (verwachte aankomst 01 oktober) in aantocht is! Dus druk met orders, logistiek, nieuwe boeren en producten bezoeken en heerlijke Passeite olijfolie verpakken voor de reis. En daarna gaan we wel zien hoe we weer een inkomen kunnen genereren.

Wij danken jullie in ieder geval voor alle lieve reacties, enthousiaste reviews en steun de afgelopen vier jaar. Taberna do Azeite zit voor altijd in ons hart en wie weet wat de toekomst brengt…!