Saudades de Portugal

En dan staat ineens 2019 op zijn kop, onze huurders in Nederlands hebben de huur plots opgezegd, terwijl ze eigenlijk tot mid 2020 zouden blijven. Onze steun en toeverlaat in de hele emigratie is toch echt wel de verhuur van ons huis in Den Haag. Gekocht in de mooie tijd voor de crisis, helemaal opgeknapt en super fijn gewoond. Een strategisch geweldige locatie dicht bij de snelweg, trein, tram en bus en nog steeds kan je auto gratis voor de deur staan. Dus toen we vertrokken en nog geen verkoop wilden (immers, gingen we het redden of niet?) waren we dolgelukkig dat we direct een leuke familie hadden gevonden. En dat ging 3,5 jaar helemaal goed…

Vraag is dus wat gaan we doen? Nu we eigenlijk wel duidelijk hebben dat ons leven in Portugal is, dat we een zaakje hebben weten op te zetten waar we een boterham van kunnen verdienen. Maar lieve mensen, het is geen vetpot hoor. Een klein Portugees inkomen vanuit het restaurant met wat winst en een olijf merk dat groeiende is en dus flinke investeringen en cashflow vraagt. Die extra maandelijkse inkomsten hebben we tot nu toe altijd wel gebruikt om onze kids een comfortabel leven te geven.

Verkoop geeft een flinke winst en met dat geld zouden we ook hier kunnen bewegen. Investeren in iets in Portugal wat een klein rendement oplevert want geld op de bank zetten is voor niks niet goed met de huidige rente. Maar goed hoe pakken we het aan? Meer agri-land? Olijfpers? Een studio in Coimbra voor de verhuur? Een vakantiehuisje aan de kust? Alle mogelijkheden gieren door ons hoofd en we worden er onrustig van. Het is een intense keuze waar we eigenlijk nog niet klaar voor zijn.

Voor nu vlieg ik eerst maar eens in om te kijken hoe ons oude huisje erbij staat. Als er veel geïnvesteerd moet worden om het weer verhuurbaar te maken dan is de keuze snel gemaakt… En daar sta ik dan in ons huisje, al onze meubels, serviesgoed, beddengoed is er nog. Het is super gek je eigen spullen bij iemand anders te zien. Het huisje ziet er nog redelijkerwijs goed uit, niks wat een lik verf niet kan oplossen. Het is er vooral vies en rommelig maar dat zal eind van de maand opgelost moeten worden door de huurders.

Ondertussen gieren de herinneringen door mijn lijf. Het eerste koophuis van mij en mijn partner. De hele verbouwing, onze zoon die hier zijn eerste stapjes zette, de vele partijtjes en etentjes die we organiseerden. Hotel Passos was de naam onder de vrienden. Onze deur stond altijd open. Daar is door de emmigratie overigens niks aan veranderd, we hebben er zelfs meer ruimte voor gekregen!

Vandaag komt een makelaar die een inschatting gaat maken. Een mooie winst en geen gedoe meer met de Nederlandse belastingdienst lijkt me wel een fijn vooruitzicht…