Saudades de Portugal

De laatste alweer… Een nog niet besproken onderwerp is denk ik wel onze familie. Tuurlijk leverde emigratie voor ons op dat mijn man dichterbij zijn familie kwam, maar voor mij betekende het missen van mijn familie. Natuurlijk kun je zo af en toe op bezoek en kwamen mijn ouders ook wel onze kant op. Maar gezien we allemaal ondernemers zijn was het altijd puzzelen.

Covid-19 schopte daar uiteraard nog meer verwarring in. Toch stapten mijn ouders na alle lock-downs in het vliegtuig, omdat het gemis van de (klein)kid(s) uiteraard wel groot was.

Mijn vader houdt van werken en als hij komt dan liggen zijn werk-overall en klompen al klaar en stapt hij meestal direct na de knuffels de schuur in voor de lijst met klusjes die wij hebben.  Een aannemer in hart en ziel, met zoveel kennis dat wij na ieder bezoek weer een hoop bijleerden. In Nederland vaak enigszins gespannen en afgeleid door zijn zaak, maar in Portugal op zijn best. Toffe (schoon)vader, opa en kerel.  Hij maakte vaak de grap dat we ons slootje verder moesten uitdiepen voor zijn boot (de liefde voor varen heb ik van hem), want dan zou hij wel komen na zijn pensioen. Dat Portugal geen vaarbare binnenwateren heeft is zijn enige kritiek, want verder kan hij erg genieten van wat het land te bieden heeft.

Afgelopen zomer waren daar de reparatie van een kapotte brug en een gat geslagen in onze speeltuin, na de overstromingen van december 2019. Wij waren er door lockdown en het “ballen in de lucht houden” van het restaurant zelf nog niet aan toe gekomen. De ‘boodschappenlijst’ (grind, zand, beton & cement) werd gemaakt en ik ging met hem aan de bak terwijl oma de kids entertainde.

Heerlijk dat klussen samen! Dit jaar was echter anders. Hij was snel vermoeid, maar toch hadden we in die kleine week weer een hoop gedaan gekregen.

Na terugkomst in Nederland stopte hij met roken en dacht hij dat hij Covid-19 kreeg, maar het bleek een tumor in de long… Onze wereld stortte in, maar gezien zijn levensstijl en werk wist ik wel dat dit nieuws ooit eens zou gaan komen. Overigens had hij 66 jaar lang nergens last van.  De prognose was echter optimistisch, want het zat nergens anders dan zijn linkerlong. Na de eerste chemo bleek hij helaas een echte pechvogel. Een bacterie die ontstekingen veroorzaakte. Hij ging hard achteruit en artsen konden naast antibiotica weinig doen. Daar zat ik dan aan de andere kant van Europa, met restricties en “blijf thuis regels”…  Maar “papa” was belangrijker, dus zijn we in de camper gestapt, want dit leek ons de veiligste manier van reizen.  Ons eigen huis op wielen en geen contact met andere mensen noodzakelijk.

Op 24 december stonden wij met het hele gezin in Den Haag voor een sneltest. De langste 15 minuten van mijn leven…  Maar zoals verwacht waren we gelukkig negatief en kon ik eindelijk mijn armen om hem heen slaan. Erg geschrokken van hoe zo’n sterke vent in slechts drie maanden zo afgezwakt was. De dagen samen hebben hem goedgedaan. Per dag zag ik een kleine vooruitgang.

En zo fijn dat we mijn moeder en broer plus zijn gezin konden steunen.  De vooruitzichten zijn niet te voorspellen. Zijn lichaam moet het nu doen en daarom was het afscheid op 1 januari 2021 extra moeilijk… Was het mijn laatste knuffel of niet? Pa beloofde dat hij niet zou gaan voor mij nog eenmaal te zien. Ik grapte: “Dan doen we dit einde van dit jaar weer! “

Ik wil iedereen bedanken voor het volgen van onze avonturen en ik zal mijn werk voortzetten op onze eigen Passeite site, die binnenkort een nieuw jasje krijgt.

Voor nu wensen we iedereen een gezond en gelukkig 2021.

Abraço,

Marije