Deze keer breng ik Portugese zangers die in het buitenland wonen/woonden en succesvol zijn in Portugal, maar ook andersom, ten tonele. De aftrap is voor Tony Carreira, zijn echte naam is Antonio Manuel Mateus Antunes en hij werd geboren op 30 december 1963 in een klein dorpje Armadouro/ Pampilhosa da Serra, in het Noorden van Portugal.
Op tienjarige leeftijd, andere bronnen noemen zesjarige leeftijd, verhuisde hij met zijn ouders naar Dourdan/Frankrijk. In Frankrijk zou hij 20 jaar van zijn leven doorbrengen. Ondertussen in de jaren ’90 begon hij bekend te worden in de Portugese community in Frankrijk en later in Portugal zelf. Hij is gescheiden van zijn vrouw, Fernanda Araujo, moeder van zijn 3 kinderen: Mickael, David en Sara (1999) die op 5 december 2020 bij een verkeersongeluk om het leven kwam. Alle drie de kinderen zijn in de voetsporen van hun vader gestapt, alleen voor Sara was het veel te kort in het leven. Bij het verkeersongeluk is onder andere ook een andere bekende fado zangeres betrokken, Cristina Branco. Het onderzoek schijnt klaar te zijn en daar is een rechtszaak procedure uit voortgekomen tegen de vriend van Sara die de auto met hoge snelheid bestuurde, Ivo Lucas. En ook tegen Cristina Branco en nog meer mensen die erbij betrokken zijn geweest, hetzij direct schuld als indirect. Deze rechtszaak is nog in gang.
Veel Portugezen met kinderen emigreerden, maar lieten de kinderen vaak bij opa en oma/familie achter en in de vakanties kwamen ze hen opzoeken om dan weer te vertrekken. Persoonlijk kende ik veel kinderen die later wel naar Nederland verhuisden, maar eerst in deze ‘setting’ waren opgevoed (dus door grootouders/familie). Ik ken ook verhalen als het om meer kinderen ging, dat het ene wel met vader en moeder naar het buitenland meeging en het andere kind/kinderen bleef/bleven dan achter bij familie. Ook al zou je deze situatie pedagogisch goed begeleiden, het moet toch grote indruk bij een kind hebben achtergelaten. Laat staan dat het ‘pedagogisch klimaat’ in die tijd nou niet erg om over naar huis te schrijven was. Als ik deze verhalen hoorde dan ben ik blij dat ik 3 jaar was en met moeder en broer samen naar Nederland verhuisde. Ik snapte niet hoe iemand dat anders kon doen, toen als kind snapte ik dat al niet. Uiteraard als volwassene begrijp ik dat er soms situaties zijn en er keuzes worden gemaakt. En men wist niet altijd ‘beter’…
Als ik op vakantie was, hoorde ik wel eens muziek van Tony Carreira en mensen vroegen of ik hem en zijn muziek kende. Nou nee, hoezo? Oh, want hij woont in Frankrijk, vaak was het Parijs als men over Frankrijk sprak -de tweede hoofdstad van Portugal- men wist niet beter. Men dacht dat alle geëmigreerde Portugezen in Parijs woonden (heel veel wel maar zeker niet allemaal!!!)! Net zoals beweren dat alle geëmigreerde Portugezen in Amsterdam wonen. Niet dus, ik sprak nog een tijd geleden een paar mensen die gewoon op Urk woonden. Ik bedoel maar…
In elk geval: men vond hem dus heel goed. Hij kan goed een soort ‘good guy’ sentiment brengen. Eigenlijk is hij met een Frans Bauer of misschien een Froger te vergelijken. En in die tijd bracht hij een ‘gelikte show’ zoals men toen nog niet zo gewend was met de authentieke Portugese artiesten. Hij was zeker al flink wat jaren bekend in Portugal en dat men het er zo gepassioneerd over had, dat ik zijn muziek leerde kennen. Hij had zeker nummers die ik mooi vond en nog steeds wel vind. Maar er zitten ook plagiaat nummers bij. Zelfs onze ‘het is weer voorbij die mooie zomer’ deuntje heeft hij in een nummer gebruikt. Het is dat ik die ken van Gerard Cox, maar wereldwijd wie kent dat nou? Dus meneer is niet altijd erg ‘netjes’. Hij is vaak voor plagiaat aangeklaagd trouwens. Maar desondanks, het publiek smult van hem, zijn muziek en zijn privéleven. Net zoals het overal in de wereld door fans wordt gedaan met hun celebrities.
Iemand die wij wel kennen, ga ik even van uit, is Nelly Furtado. Zij is geboren op 2 december 1978 in Toronto als een van drie kinderen, bij Portugese ouders uit de Azoren die in Canada woonden. Nelly is wereldwijd bekend met nummers als ‘I’m like a bird’, ’turn off the light’, ‘on the radio’, maar zeker het nummer Forca (spreek forsa), het officiele EK 2004 Portugal lied.
En de laatste bekende is Maro, eurovisiesongfestival deelneemster met het nummer: Saudade Saudade. Haar naam is Mariana Brito da Cruz Forjaz Secca, maar Maro is makkelijker. Zij woont in Amerika en studeerde daar aan het Berklee College of Music in Boston, ze verhuisde later naar Los Angeles.
De groep die met haar dit mooie nummer meezong, bestond uit vijf vrouwelijke artiesten, vrienden van Maro. Haar lied, saudade saudade won de voorverkiezing voor het eurovisiefestival, maar eindigde uiteindelijk op de 9de plek. De 5 singing ladies zijn: Beatriz Fonseca, Beatriz Pessoa, Carolina Leite, Diana Castro en Milhanas. Een paar waren zelfs haar concurrenten tijdens de voorverkiezingen. Het nummer gaat over het verlies van haar opa, hij is overleden en zij mist hem heel erg. Ze bezingt de impact van dat verlies in haar leven.
In Nederland hebben wij ook Portugese (Fado)zangers zoals Fernando Lameirinhas, Daisy Correia, Maria Fernandes, Maria de Fatima. Maar ook Nederlanders die goed de Fado zingen zoals: Iris Feijen uit Schagen. En Nienke Laverman, zij zong de Fado in het Fries.
De moeder van de Fado blijft Amalia Rodrigues. Dan volgen er namen als: Dulce Pontes, Cristina Branco, Mariza, Carminho, Cuca Roseta, en meer, zij komen wel eens de Portugese Fado sfeer naar Nederland brengen met hun optredens.
Misschien daagt dit artikel je uit om iets met je stem te gaan doen? Zingen bijvoorbeeld? Na jaren niet gedurfd te hebben ben ik onlangs bij een zangkoor aangeschoven en ik moet zeggen, zingen bevrijdt. Een fado heb ik nog niet geprobeerd eerst maar even de ‘Gershwin Medley’ oefenen…
Tot de volgende keer, ate a proxima,
x.Edite
De in Portugal geboren Edite dos Santos, woont sinds haar derde jaar in Nederland. Ze werkt hier als voetreflexologe en natuurgeneeskundige. Ze gelooft in een holistische aanpak van klachten en in evenwicht tussen body, mind and soul. Verhalen vertellen en verhalen schrijven doet ze graag. Haar motto is: mooie woorden zijn er om gedeeld te worden.
Gerard Cox heeft het genoemde liedje ook ‘gepikt’ hoor ! Het is een bewerking van City of New Orleans, een nummer van de Amerikaan Steve Goodman uit 1971 (in 1972 een hit voor Arlo Guthrie en in 1984 een hit voor Willie Nelson).
Mooi artikel, fijn om Portugese zangers en zangeressen te leren kennen. Ook andere dan fadistas.
Wie ik erg goed vind, en al zeker hun live CD’s : UHF. Zij bestaan al sinds de beginjaren 80. Eens luisteren naar ” Absolutamente ao vivo”! Daar staan heel veel goeie nummers op. Veel plezier!