Saudades de Portugal

Op een klein stationnetje… Stationnetje? Praia betekent toch strand? Jazeker, maar naar dit strand ga je met een treintje. Hoe leuk is dat?! Nou hoef je niet per se met het treintje, je kunt ook het wandelpad naast het spoor nemen. Dit is prima te doen qua afstand, plus je loopt heerlijk in de natuur. Maar wij hadden mijn schoonmoeder bij ons en die kan niet zo ver lopen. Een volgende keer nemen we heerlijk de benenwagen!

Wij rijden eigenlijk standaard een keer naar Santa Luzia als we in de Algarve zijn. Santa Luzia ligt ongeveer veertig minuten rijden ten oosten van Faro. Het is het kleinste dorp binnen de gemeente Tavira. Dit plaatsje staat bekend als a capital do polvo, oftewel de hoofdstad van de inktvis (octopus). Wij gaan altijd voor de lunch naar Casa do Polvo. Dit keer besloten we aansluitend even uit te gaan waaien op Praia do Barril. Je bereikt het namelijk vanuit Santa Luzia/Pedras d’El Rei. Het opstappunt is niet te missen. Zodra je de kust bereikt, zie je het vrij snel aan je rechterzijde. Er loopt een bruggetje/steiger naar een stationnetje midden tussen de lagunes en waterwegen.

Opstappunt

Lagunes en waterwegen

Al lopend op de brug worden we verrast door een (Spaanse) trouwreportage midden in de prachtige natuur. Het is stralend weer, dus ze konden het niet beter treffen. Eenmaal op het stationnetje aangekomen nemen we plaats in de schaduw. Het treintje is er nog niet, dus we hebben alle tijd om de omgeving (en de rust) in ons op te nemen. Af en toe tjirpt er een vogel. Wat is het hier toch mooi…

In de verte zien we het treintje aankomen voor we het horen. Er rijden er twee, constant heen en weer, dus lang hoef je nooit te wachten. Het zijn kleine open treintjes die op hun dooie gemak (je doet er ongeveer acht minuten over) door de natuur slingeren. De lijn werd aangelegd ten behoeve van de tonijnvisserij op het eiland (Praia do Barril ligt op Ilha da Tavira). Deze spoorweg werd oorspronkelijk gebruikt voor het transporteren van goederen en vers gevangen vis tussen de vissersgemeenschap en het dorp.

Openingstijden

Stationnetje

Vlak naast het spoor loopt het eerder genoemde wandelpad, dit is ongeveer 1km lang. Het treintje zit nog niet halfvol (het is eind oktober als wij er zijn) en op het pad lopen denk ik een keer zoveel mensen. Stelletjes, gezinnen met kinderen, fanatieke wandelaars en senioren, we komen ze allemaal tegen. Dit gebied is onderdeel van het natuurpark Parque Natural da Ria Formosa. Onderweg kun je de lokale flora en fauna (als je geluk hebt) bewonderen.

Kijk voor je naar het strand vertrekt even goed hoe laat het laatste treintje terugrijdt, zo kom je niet voor verrassingen te staan. Al kun je altijd via het wandelpad terug naar Santa Luzia, dit is in de schemering/het donker wellicht niet zo´n goed idee. Het kaartje koop je bij de machinist. Je kunt plaatsnemen en hij komt vervolgens langs. Houd er rekening mee dat je standaard een enkeltje koopt, dus mocht je ook terug willen treinen dan koop je wederom een kaartje als de machinist langskomt. Of je vraag direct om ook een kaartje voor terug (niet verliezen dan). Onderweg kruisen de treintjes elkaar, hier ligt een klein stuk dubbel spoor.

Aangekomen bij het eindpunt zie je aan de linkerkant gebouwen staan en rechts kijk je uit over de duinen. De tonijnvisserij speelde een belangrijke rol tot rond de jaren 1960, de overblijfselen zijn nog steeds zichtbaar in bijvoorbeeld de gebouwen die er staan. Dit waren de vroegere onderkomens  van de tonijnvissers. Er leefden zo´n 80 vissers met hun gezin op dit deel van het eiland gedurende het zes maanden durende visseizoen.

Vanaf de jaren 60/70 verdween de tonijnvisserij volledig uit de Algarve, dit voornamelijk door het gebrek aan tonijn, die geleidelijk naar andere wateren trok. Het laatste frame werd in 1972 op zee gelanceerd, wat resulteerde in de vangst van een enkele tonijn. Deze originele gebouwen zijn volledig gerenoveerd en huisvesten tegenwoordig een museum, restaurant, barretjes en winkeltjes. Visgerechten spelen in het restaurant nog steeds de hoofdrol!

Tegenwoordig is het strand vooral bekend om zijn unieke Cemitério das Âncoras (ankerbegraafplaats). Ook deze ankers zijn een overblijfsel uit de tonijntijd. Maar niet op de manier die je zou verwachten! De ankers werden namelijk niet gebruikt om boten op hun plaats te houden. De tonijn werd gevangen met ingewikkelde frames, dit was een vistuig van grote omvang bestaande uit verticale netten ondersteund door staken, boeien of ankers. En dit zijn die ankers die nu hun laatste rustplaats gevonden hebben op het Praia do Barril. Met meer dan honderd ankers zorgvuldig gerangschikt in rijen en langzaam roestend tussen de zandduinen. Je kunt niet tussen de ankers doorlopen, het is netjes afgezet. Maar een rondje eromheen is zeker mogelijk.

Het strand heeft een blauwe vlag en beschikt ook over een naturisten deel. Dit bevindt zich op zo´n 1,5 kilometer (naar rechts) lopen vanaf het eindpunt van het treintje. Verder zijn er, naast de eerder genoemde faciliteiten, in de zomermaanden strandwachten op het strand aanwezig. Al met al een leuk uitje, of je nu op zoek bent naar een heerlijk rustig strand, een bezoek aan het ankerkerkhof, of gewoon lekker een dagje weg.

Om er te komen kun je naast deze optie ook de ‘oversteek’ maken met een boot vanaf Ilha de Tavira.