Het was eigenlijk niet mijn plan om deze blog wéér over een kinderfeestje te laten gaan, maar er was zo veel vraag naar hoe het was geweest dat ik er toch over ga vertellen. Leuk dat er zo veel mensen oprecht geïnteresseerd zijn in onze blog! Bob was 17 juni jarig en werd 3 jaar, tijd voor zijn kinderfeestje dus.
Een week daarvoor had ik een uitnodiging gemaakt in de vorm van een schatkaart. Bob en ik hadden namelijk bedacht dat een piratenfeestje wel stoer zou zijn. Ik had aangegeven dat de ouders voor 10 juni moesten doorgeven of hun kind zou komen. Zoals beschreven in mijn vorige blog was ik hier enigszins bezorgd over. Gaan er überhaupt wel kindjes komen?
Op 10 juni had ik nog niet één reactie ontvangen. Niet snel daarna kreeg ik een berichtje van een van de moeders dat haar kindje toch kwam. Die nacht heb ik er letterlijk wakker van gelegen. Waarom komen er niet meer kindjes? Vinden ze Bob niet leuk? Komen ze niet omdat wij buitenlanders zijn? Hadden we het niet op zaterdagmiddag moet organiseren? Al die gedachten gingen door mijn hoofd.
De volgende ochtend zag ik dat ik nog een aanmelding had, superleuk! Twee dagen later kregen we nóg een berichtje dat er een kindje zou komen. We zaten dus al op drie. Gelukkig! Een paar dagen voor Bob z’n feestje sprak ik nog met een moeder op de parkeerplaats bij de opvang en ze zei me dat ze ook graag wilde komen maar ze was de uitnodiging kwijtgeraakt dus ze kon mij niet meer bereiken. Of ze toch nog konden komen? Natuurlijk, alleen maar supergezellig. Van de andere 9 kindjes uit Bob z’n klas hebben we niks gehoord…
Vier kindjes dus. Ik was helemaal blij en Bob des temeer. We hadden besloten om het feestje op het strand te vieren. Het werd heerlijk weer en dan zijn we lekker buiten. We kunnen met ons busje het strand oprijden en dan heerlijk in de schaduw onder de luifel zitten. Iets wat wij regelmatig doen in de zomer. Het was hoogwater die dag dus de zee zou lekker dichtbij komen. Perfect voor de kinderen om te spelen.
De hele week ben ik druk geweest met dingen bedenken en spulletjes zoeken voor Bob z’n feestje. Ik wilde Bob ook graag zo’n mooie taart geven, maar die wilde ik wel graag zelf bakken. Dus vrijdagavond had ik een cake gebakken en die helemaal overgoten met gesmolten chocolade en gevuld en versierd met snoep zodat hij eruitzag als schatkist. Best goed gelukt al zeg ik het zelf. Toen ik hem zaterdagochtend op zijn verjaardag aan Bob liet zien was hij zo trots als een pauw! Bob noemde het de ‘schitkast’ taart.
Een paar uur later vertrokken we. De bus helemaal volgeladen met eten, drankjes, speelgoed en uiteraard de taart. Daar hadden we zelfs nog een speciale koelbox voor moeten kopen. Ik was even vergeten dat die taart anders binnen een paar minuten gesmolten zou zijn…
Het feestje was van 15.00 tot 18.00 uur. Uiteindelijk kwam het eerste kindje samen met haar ouders en haar broer pas om 15.50uur. Een half uur later kwam de tweede met haar moeder en broer en rond 17.00 uur de laatste met haar moeder, oma en hondje. Het vierde kindje is niet meer gekomen. Een grappig gezelschap zo bij elkaar en het was erg gezellig! Bob voelde zich enorm jarig. Heel fijn om hem zo blij te zien.
’s Avonds lagen wij uitgeput op de bank van deze toch wel zware dag. Alleen al de hele middag in het Portugees praten is al inspannend.
Gust en ik hebben toen de dag nog even geëvalueerd. We hebben het zeker gezellig gehad maar tegelijkertijd was het ook een klein beetje teleurstellend. We hadden toch gehoopt meer contacten te leggen met de ouders en dat er misschien in de toekomst wel vriendschappen uit voort zouden komen.
We deden echt ons best om met de andere ouders gesprekken te starten, maar dat kwam niet echt van de grond. De taal is natuurlijk de grootste barrière. We kunnen ons prima verstaanbaar maken, maar echt de diepte in is toch nog moeilijk. Maar het viel ons ook op dat er tussen de andere ouders ook nauwelijks gekletst werd. Iedereen is vooral met zijn of haar eigen kind bezig en verder dan een paar standaard gesprekjes kwam het niet.
We vroegen ons daarom ook af of we hier ooit wel Portugese vrienden gaan krijgen. Niet dat we hier geen vrienden hebben, maar de meesten zijn allemaal ouder dan wij en hebben geen kinderen of ze zijn al het huis uit en hierdoor hebben we er toch anders contact mee. Soms hebben we juist behoefte aan mensen die in dezelfde levensfase zitten als wij. Natuurlijk beseffen we ook wel dat het niet reëel is dat je in een middagje op het strand vriendschappen opbouwt, maar we hadden het toch iets anders en gezelliger voorgesteld.
Samen er zo over kletsen was al erg fijn en we kwamen vooral tot de conclusie dat we wel een beetje trots mogen zijn dat we hier zo Bob zijn eerste feestje hebben georganiseerd, in een ander land en een andere cultuur.
We hebben ons voorgenomen om volop door te gaan met waar we al een tijd mee bezig zijn. We blijven contact zoeken met andere ouders, we blijven naar kinderfeestjes en andere activiteiten gaan en we gaan deze winter zeker weer op Portugese les, zodat we hier ons nog meer thuis gaan voelen dan we al doen.
De maandag erna mocht Bob nog trakteren op school. Uiteraard had ik een traktatie bedacht in een piratenthema. Met behulp van onze gasten heb ik alle benodigdheden bij elkaar weten te krijgen voor Bob z’n ‘piraten traktatie’. Want eierkoeken, dropveters en van die droprollen zijn hier natuurlijk niet te krijgen.
Verkleed met piratenhoed en ooglap ging Bob met zijn traktatie naar school. Wederom was hij trots op wat we samen gemaakt hadden en alle kindjes vonden het heerlijk! ‘Pirata Bob’ is nu écht 3 jaar!
Gust en Mayke wonen met hun twee zoontjes Bob (2) en Sam (0) sinds 2016 in Portugal en runnen daar hun vakantie accommodatie ‘Quinta da Vida’ en de golfschool ‘Out of Bounds’. Hoe is het leven met twee kleine kinderen in Portugal? Hierover lees je hier maandelijks meer. Je kan ze ook volgen via Facebook of Instagram.
