Het eerste jaar als kersverse ouders was wel even wennen. Er zijn zoveel dingen die volledig anders worden als er ineens een baby bij is. Bij alles wat je doet moet je er rekening mee houden en alles duurt veel langer. Even een boodschap doen kost een halve dag en voor een uurtje naar het strand wordt de auto volgeladen alsof we 4 weken op vakantie gaan. Dit alles is het natuurlijk dubbel en dwars waard door de liefde die we voor het kleine kereltje voelen.
Gelukkig sliep Bob de eerste maanden erg goed waardoor we nog prima aan onze werkzaamheden toekwamen. We hadden een speciale babyfoon gekocht met een groot bereik zodat we Bob ook zouden horen als we aan het werk waren aan de andere kant van de Quinta. Hemelsbreed was dat bereik inderdaad de 100 meter die ze beloofd hadden maar de dikke muren van de quinta gooiden helaas roet in het eten. Er moest dus een andere oplossing komen. Pas later bedachten we dat er misschien tegenwoordig wel een handige app zou bestaan. Waarom we hier niet eerder op gekomen waren…
Onze werkdagen werden naarmate de maanden verstreken steeds minder effectief. Bob werd actiever en z’n slaapjes steeds korter. In december, Bob was inmiddels bijna een half jaar, vonden we dat het tijd werd dat hij naar de opvang ging. Naïef als we waren dachten we dat hij wel meteen zou kunnen instromen bij het plaatselijke kinderdagverblijf. We zeiden nog tegen elkaar: ‘het is hier toch zeker geen Amsterdam waar je je kind al moet inschrijven voordat hij überhaupt geboren is. Nou dat viel even tegen! We kregen te horen dat hij pas in september op zijn vroegst zou kunnen instromen. Oef, een flinke domper, nog 9 maanden ons werk combineren met Bob erbij. Gelukkig hadden we onze vriendin Paula die af en toe wilde oppassen wanneer wij echt omhoog zaten.
Er zijn hier in de buurt meerdere kinderdagverblijven. In Moncarapacho, Fuseta, Olhão en St. Catarina. Wij hadden een grote voorkeur voor Moncarapacho en dan specifiek de opvang van het Rode Kruis. Deze heeft namelijk een hele grote tuin. Iets wat wij erg belangrijk vinden. De andere opvang in Moncarapacho is een privé opvang en dat had niet onze voorkeur. We wilden dat Bob opgroeide tussen de lokale Portugese kindjes.
Toen was het toch ineens september. Bob mocht voor het eerst naar de opvang. Super spannend! Hij was nog zo klein, pas 15 maanden oud. Bepakt met een nieuwe schooltas met ‘BOB’ erop, extra setjes kleding, luiers, billendoeken en crème er in (allemaal volgens het lijstje dat we hadden meegekregen). Ik had me voorgenomen om niet te huilen. Ik hield me sterk maar toen ik eenmaal terugliep naar Gust, die bij de auto wachtte, kon ik het toch niet meer drooghouden. Bob moest ook erg huilen, maar toen we hem ’s middags ophaalden was hij moe maar vrolijk. Onze stoere knul! Al na een paar weken was Bob helemaal gewend en ging hij elke dag met veel plezier. Wat een genot!
Op de opvang moeten alle kinderen een ‘bata’ aan. Een soort mix tussen een schort en jurk. Deze mogen lekker vies worden en zo ziet iedereen er hetzelfde uit. In de zomer als ze gaan buiten spelen hebben ze ook nog een hoedje tegen de zon. Aan het begin van het jaar moesten we zelf de maat doorgeven. Blijkbaar hebben ze hier andere maten dan bij ons in Nederland, want hij pakte net te groot uit, die arme Bob! (zie foto) Aan het einde van de week moet je de bata mee naar huis nemen en op maandag geef je hem weer gewassen mee naar de opvang.
Het is gebruikelijk dat de kinderen hier vijf dagen per week naar de opvang gaan. Je kan ze brengen tussen 07.45 en 09.30 uur en je kunt ze tussen 16.00 en 19.15 uur ophalen. Tussen de middag eten ze warm en wordt er een heus drie gangen menu voor ze gemaakt. Altijd soep vooraf, dan een hoofdmaaltijd en als toetje fruit van het seizoen. De hoofdmaaltijden variëren van spaghetti met tomatensaus tot gebakken vis met rijst en groente. Na de lunch gaan alle jongste groepen slapen. Er worden dan matrasjes met dekentjes in de klas op de grond gelegd wat er erg schattig uitziet.
Qua activiteiten doen ze enorm veel leuke dingen. Ze zijn erg creatief, want er wordt bijna elke dag wel wat geknutseld. Elke week is er ook muziekles die wordt gegeven door een speciale muziekjuffrouw. Nu Bob in het volgende jaar zit krijgt hij ook een keer per week ‘gym’. Voor deze extra lessen moet je wel extra betalen namelijk €8,- per maand.
Sowieso zijn de kosten voor de opvang ontzettend laag als je het vergelijkt met Nederland. Wij betaalden voor Bob z’n eerste jaar €167,- per maand* voor vijf volle dagen inclusief de lunch.
De Portugese overheid heeft in 2021 besloten dat kinderen die na september 2021 geboren worden zelfs gratis mogen. Voor de kinderen die voor september 2021 zijn geboren is per 1 januari 2023 het ‘schoolgeld’ gehalveerd.
De opvang is volledig Portugees, dus voor ons als ouders een goede leerschool. Voor Bob is het de normaalste zaak van de wereld dat er thuis Nederlands wordt gesproken en op de opvang Portugees. Ongelooflijk als je ziet hoe natuurlijk hem dat afgaat. Om jaloers op te zijn! Volgende keren vertel ik verder over ons leven met kleine kinderen in de Algarve. Tot de volgende blog!
* deze info geldt voor de kinderopvang van Het Rode Kruis in Moncarapacho, ik weet niet of deze informatie ook geldt voor andere kinderopvanglocaties.
Gust en Mayke wonen met hun twee zoontjes Bob (2) en Sam (0) sinds 2016 in Portugal en runnen daar hun vakantie accommodatie ‘Quinta da Vida’ en de golfschool ‘Out of Bounds’. Hoe is het leven met twee kleine kinderen in Portugal? Hierover lees je hier maandelijks meer. Je kan ze ook volgen via Facebook of Instagram.
