Toen was het ineens echt, de test was positief. Super blij en veel te enthousiast waren we na het zien van het ‘plusje’ maar tegelijk ook enigszins bezorgd aangezien we het weekend daarvoor goed feest hadden gevierd wat gepaard ging met de nodige biertjes. Maar goed, ik bleek dus zwanger! Wat nu? We hadden geen flauw benul. We kenden hier eigenlijk niemand die (kleine) kinderen had of zwanger was dus we moesten het zelf uit gaan vinden.
Onze Nederlandse huisarts verwees ons door naar het ‘Centro de Saude’, het plaatselijke gezondheidscentrum. Dus Gust en ik er samen heen, beetje gespannen want we waren er nog nooit geweest en alles moest in het Portugees. Het was een ontzettend ouderwets gebouw, een soort buurthuis maar dan met doctoren. Daar werd opnieuw een zwangerschapstest gedaan. Ik moest in een plastic bekertje plassen, daar werd een staafje in gehouden en ik begreep dat ik dat dat bekertje daarna nog even moest bewaren. Nadat ik braaf een kwartier in de wachtkamer tussen de andere mensen heb zitten wachten met het bekertje plas in mijn handen kwam de dokter lachend vertellen dat ik het al lang weg had mogen gooien. Enigszins beschaamd stond ik op en liep ik achter hem aan. Fijn hoor zo’n nieuwe taal…
Eenmaal in zijn behandelkamer kreeg ik een voedingsadvies. Hij probeerde het speciaal voor ons in het Engels. ‘You need to eat fruit, vegetables, a little bit of meat and a little bit of fish. No alcohol, no cigarettes, no drugs.’ Dat was het.
Ik had natuurlijk ook een aantal apps gedownload waarin ik informatie had verkregen in het Nederlands. Dit was beduidend uitgebreider en vooral de lijst met wat ik allemaal niet mocht was opvallend lang. Misschien toch maar het advies van de Portugese dokter opvolgen…
Zwanger zijn in Portugal is trouwens absoluut geen straf. Je wordt ineens een soort V.I.P. Bij alle supermarkten en winkels zijn speciale parkeervakken voor je en je krijgt overal voorrang. Dit is trouwens bij wet bepaald. In het begin van de zwangerschap voelt dit nogal overdreven, maar om eerlijk te zijn is dit op het eind als die buik in de weg zit toch wel lekker.
Ook na de zwangerschap krijg je trouwens overal voorrang als je een baby bij je hebt. Het is dan ook niet geheel toevallig dat je bij de administratieve zaken veel ouders met baby’tjes ziet. De ellen lange rijen bij het gemeentehuis, het postkantoor, het energiebedrijf en dergelijke mag je zo voorbij, fantastisch! Mits je tenminste zelf die ouder bent, anders is het mega irritant.
Omdat we toch wel graag alle informatie goed wilden begrijpen tijdens de zwangerschap én omdat we ons hier ook speciaal voor hadden bijverzekerd zijn we toch vrij snel overgestapt naar het privéziekenhuis Gambelas in Faro. Een heel fijn ziekenhuis waar ze goed Engels spreken. Elke maand mochten we op controle en ook elke keer werd een echo gemaakt. Erg leuk om zo je baby regelmatig te zien. Na zes maanden begon er een bizarre tijd, want corona brak uit. Ineens mocht Gust niet meer mee naar de controles en kreeg ik alle informatie in mijn eentje te horen. Iets wat in een andere taal, ook al was het allemaal in het Engels, toch lastig is. Onze baby bleek ‘heel groot’ en had de navelstreng om zijn nek. Dat was volgens mijn gynaecoloog een reden om de baby via een keizersnede geboren te laten worden.
We hadden al wel verhalen gehoord dat er in Portugal en zeker in het privéziekenhuis snel gekozen wordt voor een keizersnede. Maar positief als ik ben ging ik er gewoon vanuit dat dit bij mij niet nodig zou zijn.
Mijn uitgerekende datum kwam steeds dichterbij en de baby had twee weken van tevoren besloten om in stuitligging te gaan liggen. Hierdoor werd de keizersnede een zekerheid zei de dokter, op 17 juni 2020 werden we ’s ochtends in het ziekenhuis verwacht. Een week vóór mijn uitgerekende datum. Maar tot mijn grote opluchting draaide de baby twee dagen van tevoren uit zichzelf weer in de juiste positie. Ik ging er dus vanuit dat ik nu toch weer op een natuurlijke manier mocht bevallen. Achteraf een beetje naïef misschien, maar wij zijn de 17de gewoon naar het ziekenhuis gereden met het idee dat we die dag ouders zouden worden van ons zoontje, maar wel met een natuurlijke bevalling.
Inmiddels weet ik dat dit biologisch gezien natuurlijk helemaal niet logisch is, aangezien ik nog helemaal geen weeën had. Gust mocht nog steeds niet mee naar het intakegesprek met de gynaecoloog en daar moest ik de formulieren ondertekenen dat ik akkoord ging met de keizersnede. Ik protesteerde nog een beetje omdat ik zeker wist dat de baby weer goed lag. Dit bleek ook uit de echo die gemaakt werd. Toch werden die papieren weer voor mij neergelegd.
Achteraf gezien voelde ik me op dat moment heel erg alleen en een beetje onder druk gezet. Ik wilde dat Gust er was om er samen met mij ervoor te zorgen dat onze baby op een natuurlijke manier geboren zou worden, ik wist gewoon zeker dat ik dat zou kunnen. Maar ik was alleen en voelde me te onwetend en klein om een weerwoord te hebben. De handtekening werd dus toch gezet. Daarna moest ik wachten in een klein kamertje waar ik Gust belde (die nog steeds op de gang zat te wachten). Ik vertelde hem met een traan dat het toch een keizersnede werd. Gust zei toen de lieve woorden; ‘Maar dat is ook goed nieuws, dan zien we over een paar uur ons zoontje!’. Een aantal uur later werd ik op een ligbed, godzijdank met Gust aan mijn zijde, naar de O.K. gebracht. Ik was zó zenuwachtig. Binnen drie kwartier lag er een prachtige baby in onze armen, Bob was geboren! Intens blij en gelukkig waren we.
Er is in Portugal geen kraamzorg, dus in de drie dagen dat we in het ziekenhuis moesten blijven werden we klaargestoomd voor het ouderschap. Gelukkig was mijn moeder er de eerste week om mijn kraamhulp te zijn. Ook Gust zijn ouders waren er en verzorgden voor ons de avondmaaltijden. Heerlijk al die hulp! De eerste drie maanden waren zwaar. Mijn herstel verliep erg moeizaam door de pijn. Ons hoogseizoen draaide ondanks corona op volle toeren en als zelfstandig ondernemer had ik natuurlijk geen zwangerschapsverlof, dus we moesten gewoon weer volle bak aan de slag. Gust heeft erg hard moeten werken om alles bij te kunnen houden. Ik kon erg weinig behalve voor Bob zorgen, dus dan maar de lichtere taken doen die wel te combineren zijn met een kleine baby. Samen de was doen, e-mails beantwoorden, zwembad schoonmaken en checken of de verbouwing nog wel goed ging. Want oh ja, we hadden door corona besloten om een vijfde huisje bij te bouwen, omdat we toch bijna geen gasten hadden…
Mijn herstel ging langzaamaan de goede kant op en we genoten ontzettend van ons kleine mannetje. Gelukkig kwam daarna voor ons een wat rustigere tijd waarin we aan ons nieuwe leven als ouders konden wennen.
Gust en Mayke wonen met hun twee zoontjes Bob (2) en Sam (0) sinds 2016 in Portugal en runnen daar hun vakantie accommodatie ‘Quinta da Vida’ en de golfschool ‘Out of Bounds’. Hoe is het leven met twee kleine kinderen in Portugal? Hierover lees je hier maandelijks meer. Je kan ze ook volgen via Facebook of Instagram.
