Bij de douane in Eindhoven moest mijn tas helemaal leeg. Toen de frikandellen, drop, leverworst, kruiden en sambal van mijn broertje tevoorschijn kwamen moest de douanebeambte wel lachen. “Ik heb ook vrienden die in Portugal wonen”, zei ze, “en die nemen ook altijd van alles mee uit Nederland”. Terug in Portugal nam Jan meteen een broodje frikandel en ik een boterham met pindakaas en sambal, echt genieten.
De dag daarna hadden we op de snelweg pech onderweg. De motor van de auto was plotseling oververhit geraakt, die startte niet meer. Op zulke momenten kom je erachter wat je dan moet doen. Je kunt niet de ANWB bellen zoals vroeger in Nederland en dat Ali van de Wegenwacht dan langsrijdt. In Portugal bel je je verzekering en alles wordt dan wel keurig geregeld. De auto brengen ze naar de garage en je wordt met een taxi kosteloos thuisgebracht.
Geen auto hebben is heel lastig. Onze lieve vrienden, Rien en Coby, uit het dorp hielpen ons uit de brand en we konden een maand lang hun auto lenen. Ze wonen al ongeveer 18 jaar in het dorp en laten ons vaak leuke restaurantjes zien in de buurt. Binnenkort komen ze barbecueën en nemen vlees mee van de beste lokale slager die een paar dorpen verder woont en nog zijn eigen dieren houdt.
Met onze vakantieverblijf zijn we heel druk. Niet alleen binnen, maar we moesten ook buiten hard aan de slag. De deadline voor ‘land cleaning’ was dit jaar 30 april. Vorig jaar was het nog eind mei, maar ik denk dat het door de warme temperaturen dit jaar eerder is. Je bent in Portugal verplicht tot 50 meter om je huis het land schoon te maken en het gras en onkruid kort te houden wegens (bos)brand gevaar. We wonen zeker niet in een risico gebied, maar heel Portugal moet zich aan deze regel houden. Iedereen hier op het platteland is dus aan het maaien en snoeien.
Omdat we nogal druk bezig waren binnen, hadden we het land even gelaten voor wat het was. Niet al te slim want het onkruid stond nu anderhalve meter hoog en we moesten dus ruim 3000 vierkante meter maaien. Maar soms gebeuren er bijzondere dingen, onverwachts stonden twee vrienden voor de deur, Jos en Vanessa. Ze kwamen ons een handje helpen en hadden hun eigen maaier ook alvast maar meegenomen. Wij vrouwen gingen het land op, de mannen gingen verder met schilderen. Maaien is best zwaar, zeker als het warm is, maar je wordt helemaal zen. Je leert zo ook het land kennen en ziet wat er overal groeit en bloeit. Je plukt zo de vruchten van de bomen zoals laranja, maracujá en nêspera (sinaasappel, passievrucht en mispel). Onze Portugese buurman kwam likeur brengen, gemaakt van figos (vijgen), uit onze tuin. Hij kwam ook aanwijzen wat er nog meer groeit en wat je allemaal kan eten zoals chuchu, een soort komkommer.
We hadden mazzel die dag, want in de middag stonden er ook een stuk of acht Portugese leerlingen uit Lissabon voor de deur. Hun juf komt uit Alcorochel en ze had een project bedacht en haar leerlingen meegenomen voor een lang weekend naar haar dorp. Ze kwamen vrijwillig klusjes doen en hielpen ons mee op het land. Ze hadden ook boodschappen gedaan, geverfd en praatjes gemaakt met de ouderen in het dorp.
Na al dat maaien en verven was er natuurlijk ook tijd om even te chillen met een koud drankje. Jos en Vanessa wonen in een dorp op ongeveer een half uur rijden van ons vandaan en hebben zelf een stuk land met een eigen wijngaard. Vanessa kan mooi beschrijven hoe het leven op het platteland in Portugal is. Ze zou er eigenlijk een boek over moeten schrijven. Vanessa komt uit Zuid-Afrika en is daar opgegroeid tussen de fruitbomen en de natuur. Ze werd verliefd op Nederlander Jos en woonde daarna 30 jaar in Nederland. Ze kent dus verschillende culturen en gewoontes. “Wonen in een dorp in Portugal is een heerlijke lifestyle”, beschrijft ze, “je bent altijd buiten, bezig met het land en geniet van de stilte en rust, van de natuur en de vogelgeluiden om je heen. We nemen eigenlijk de cultuur en gewoonte over van de dorpsbewoners. Je hebt eigen grond, je verbouwt je eigen groenten en fruit, je maakt een praatje met je buren, je drinkt je eigen druivensap of eigen wijn”. Jan en ik ruilen onze olijfolie dan weer voor die lekker wijn die Vanessa heeft gemaakt.
Ze vertelde over haar Portugese buren die de tijd nemen om uitleg te geven over de grond en het wijn maken bijvoorbeeld. Ook mochten ze hun apparatuur lenen. Super vriendelijk en behulpzaam en ze hoefden er niets voor terug. Ze beschrijft de Portugezen met de woorden hartelijk, laid-back en kindness. Als ik haar vraag wat ze minder leuk vind, zegt ze: “Minder leuk is niet de goeie bewoording, er zijn dingen die wel minder makkelijk gaan, zoals de taal leren”. Portugal heeft haar de kans geboden om voor een redelijk budget een goed bestaan te kunnen hebben met een eigen huis, tuin, grond en wijngaard. Na haar carrière en eigen bedrijf geniet ze van deze relaxte Portugese lifestyle. Ze weet inmiddels een hoop van groente verbouwen en wijn.
We gaan hier met de seizoenen mee. In januari wordt de wijngaard gesnoeid, nu is het maaitijd en straks na de zomer worden de druiven geplukt en in de herfst de olijven. Wat grappig is dat Jos en Vanessa hetzelfde doen als wij vaak doen: ’s avonds op een bankje zitten met een glas van je eigengemaakte wijn en je voelt dat het goed is zo. We hebben een luxe leven van de rijkdommen van het land en de natuur.
Fialka en haar vriend Jan zijn sinds december 2022 eigenaar van een karakteristiek pand in het dorpje Alcorochel. Komende maanden gaan ze het huis geschikt maken als alojamento local, een vakantieverblijf. Binnenkort kun je ze volgen op hun nieuwe website, Facebook en Instagram.
