Afgelopen najaar heb ik dan eindelijk die liefde van mijn leven gevonden. Tijdens vele surfsessies maakten we oogcontact en dit groeide langzaam uit tot een bijzondere relatie. Ik voelde aan alles dat dit degene was op wie ik had gewacht en een liefde waarvan ik heb gedroomd dat het mogelijk was. Hij is in Zweden opgegroeid, maar was al een aantal zomerseizoenen in Ericeira te vinden.
Rondom Kerst liet ik Portugal voor even achter me en ben ik teruggevlogen naar mijn familie en vrienden in Amsterdam. Om hem voor te stellen aan mijn familie moest ik hem toch echt meenemen het vliegtuig in. Na een paar fijne weken daar, doorgevlogen naar Zweden om zijn familie te leren kennen. Daarna door met de trein naar Noorwegen, hij werkt daar in de winter als snowkite-leraar. Een aantal weken verbleven we in een hotel en heb ik kunnen leren snowkiten. Hoe mooi het ook was in Noorwegen, na een aantal weken in de sneeuw begon ik Portugal en de oceaan echt intens te missen.
Saudade, a nostalgic longing to be near again to something or someone that is distant, or that has been loved and then lost; ‘the love that remains’.
En deze mengeling van gevoelens, afstand, gemis en leegte begon ik te voelen. Het liefst was ik gewoon weer terug in Portugal om daar van een aantal maanden ‘niets doen’ te genieten voordat het seizoen weer zou aanbreken. Zo boekte ik eerder dan verwacht alleen mijn ticket terug. Ik realiseerde hoe goed en thuis ik me voelde in Portugal en hoe bijzonder dat is.
Eind januari was ik terug in Ericeira. Ik paste in deze tijd op een huis van een vriend van mij, dat hij heeft gebouwd volledig van hout. Het ligt iets buiten Ericeira en heeft uitzicht over de groene heuvels en oceaan. Werkelijk waar een paradijs om daar een aantal maanden te hebben kunnen wonen, vooral in de winter. De zon liet zich veel zien en ik heb heerlijke wandelingen kunnen maken over de kliffen. Veel boeken gelezen en me gericht op mijn eigen yoga en meditatie practice. Ik begon daadwerkelijk weer te wennen aan opstaan en niets te hoeven doen. Daarnaast een aantal dagen met goede longboard golven, wat was ik gelukkig. Het gevoel van geluk in het water was nog sterker, omdat het zelden voorkomt in de winter dat de golven klein zijn. En het is een stuk minder druk in het water, wat natuurlijk ook super fijn is. Deze surfsessies deden me goed en ik wist precies waarom ik weer terug was gekomen. Mijn twijfels om de ruige, wilde winter in Ericeira te besteden vielen volledig in het niet. Het was zo heerlijk rustig en kalm.
In maart verhuisden we naar een nieuw huis, maar na een nacht slapen daar werd duidelijk dat er schimmel in de lucht hing. Allergie verschijnselen kwamen om de hoek kijken; pijnlijke ogen, zware ademhaling en rode huid. Dit is een nadeel van de schattige Portugese huizen, ze zijn vaak slecht geïsoleerd en er is weinig ventilatie, vooral als het een winter ‘dicht’ is geweest. Gelukkig konden we het huis weer opzeggen, maar een maand lang kampeerden we in het busje van Mikael voor het huis. Daarna konden we terecht in een huis van vrienden van ons. Ik wist dat er iets beters beschikbaar moest zijn, maar het is redelijk lastig aan het worden hier in Ericeira omdat het zo populair is geworden. Een serieuze zoektocht resulteerde in een perfect, klein, schattig goed onderhouden huisje, op het land van een Portugese familie. Ze wonen daar zelf ook en hebben een grote fruit- en groentetuin. Het ligt op 5 minuten afstand van de oceaan en er heerst een oase van rust. Super dankbaar om deze plek te hebben gevonden, het voelt echt als een thuis. Ze vroegen ons hoelang we wilden blijven, we antwoorden met Sempre! (voor altijd) en daar waren ze blij mee.
Nu begint langzamerhand het seizoen weer en het voelt goed om weer volop les te geven. Ik heb een aantal interessante trainingen gevolgd waar ik me in wilde verdiepen en dat resulteert in veel inspiratie voor nieuwe twists in mijn lessen en workshops. Voor het derde jaar op rij geef ik les bij Surf Yoga Portugal en daar richt ik nu vooral mijn energie op.
Aankomende week is het meivakantie en komt mijn zus met haar partner en kids, daarnaast ook een aantal van mijn beste vrienden allen hier naar Ericeira. Zo bijzonder om iedereen bij elkaar te hebben, het lijkt dan even alsof ik mijn normale vriendengroep gewoon hier in Ericeira bij elkaar heb. Ze verblijven zelfs allemaal in hetzelfde guesthouse waar ik zo graag over de vloer kom, genaamd Casa Paço d’Ilhas. Ik zou ze graag allemaal hier houden en opnemen in mijn dagelijkse leven. We hebben mooi weer in het vooruitzicht en fijne golven (afgelopen week heftige storm met te hoge golven). Wat een mazzel.
Fijne meivakantie. Dank voor het lezen en tot snel weer!
Om de hoek bij jou zit ik je verhaaltje te lezen 😉 mooi! En hoe leuk om dan te kunnen zeggen; “tot morgen” haha dikke kus ❤️