Het is even geleden dat ik wat heb geschreven. Het eind van het seizoen voelde als de laatste zware loodjes. Ook ben ik recentelijk verhuist naar een ander huis omdat mijn huur af liep. De nodige bliksembezoekjes naar Nederland, vakanties en de tijd is voorbij gevlogen.
Van maart tot oktober heb ik bijna elke dag gewerkt. Mijn dagen zijn niet helemaal vol, maar beginnen al wel vroeg met een yoga les, daarna vaak gevolgd door een of meerdere massage geven en dan nog een yoga les aan het eind van de dag. Ik doe het met heel veel plezier en zit echt in een oneindige flow van energie. Gelukkig weet ik heel goed hoe ik herken dat ik even wat tijd voor mezelf moet nemen en hoe ik mezelf heel snel ook weer oplaadt tussen het werk door. Mijn leven naast het werk is heel rustig en ik heb een hele selecte vriendenkring. Ik zeg vaker nee dan ja om allerlei dingen te doen in mijn vrije tijd. Ik blijf graag de avonden thuis. Als ik overdag een uurtje vrij heb en ik voel me moe of uitgeput, dan is er een remedie die me altijd helpt en dat is ergens op een rustig strand de oceaan in duiken. Het reinigt je energie en je bent zeker weer wakker.
Zo tegen november aan kwam er dan eindelijk die langverwachte periode van rust in de tent. Het is een gek verschijnsel en wist in het begin niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Het leek alsof het vanuit het niets ineens rustig was geworden. Vrije tijd die ik zo heb verdiend en het hele seizoen naar heb uitgekeken. Als er goede surf was geweest op dat moment had het een stuk makkelijker voor me geweest. Maar helaas dat was er niet en ik merk dat zowel mijn lichaam als mijn mind echt moeite had met ontspannen. Mijn meditaties in de vroege ochtend zijn druk, gedachten praten tegen me en gaan met me op de loop. Ik voel nog steeds de noodzaak om overal heen te rennen.
Misschien is dit wel het moeilijkste om ons als mens zijnde aan toe te geven, gewoon bestaan en te zijn. Blijven doorzetten want uiteindelijk keert daar weer de kalmte terug. De vrede en stilte van binnen, die is altijd daar. Ik moest mezelf er alleen weer aan herinneren. Door een periode van minder praten, minder doen. Om weer te realiseren dat ik dat altijd ben en het eigenlijk nooit echt weggaat, die vreedzame stilte van binnen.
Ik boek last minute een vliegticket naar de Azoren, dat is een eilandengroep die bij Portugal hoort. Deze vakantie stond al 3 jaar hoog op mijn verlanglijstje en ik wilde het ineens niet langer uitstellen. Vrienden van mij hebben daar net een huis gekocht en ze boden me aan om daar te overnachten. Het eiland deed me zo goed. Het is bijzonder mooi, een vulkanisch eiland met jungle, bananenbomen, heet water bronnen, overal wilde hortensia’s en ook nog eens goede golven. Na twee weken ondergedompeld te zijn geweest in de natuur kwam ik terug en ondanks dat dat ook weer heerlijk was, besloot ik na 3 dagen nog even naar het zuiden te gaan. Het was eind november en nog zulk mooi weer. Het hielp me enorm te ontspannen om uit mijn eigen thuis omgeving te zijn. Omringd door goede vrienden zijn we met een busje langs de Costa Vicentina getrokken en hebben nog heerlijk kunnen surfen. Het leven in een kampeerbusje is erg simpel en dit was een fijne reminder.
Na alle tijd in de natuur voel ik me weer rustig en ontspannen en volledig in harmonie met mijn vrije winter die ik tegemoet ga. Het heeft me weer doen realiseren dat het leven niet om werken gaat en dat die periodes van rust net zo belangrijk zijn als de periodes van volledig in dienst zijn van hetgeen wat ik zo graag deel. Om te genieten van dit super mooie korte leven, op deze mooie wereld. Om zoveel vertrouwen te hebben in het leven, en mezelf uit de weg gaan en dan zien wat er op je pad komt. Om volledig mijn hart te openen en te luisteren naar die zachte stem. Om het zo simpel te laten zijn, moeten we een super scherpe mind hebben, anders leid het ons zo makkelijk af van waar het om gaat. Hier komt een dagelijkse routine in meditatie voor mij bij kijken. Om ons bewust te worden van wat voor gedachten en emoties er zich af spelen van binnen. En daar boven te staan, er naar te kijken en er afstand van te nemen.
‘It’s all written in the stars’.
Het hele jaar heb ik gedacht dat ik de winter in Ericeira, in Portugal zou besteden. Maar daar is inmiddels toch verandering in gekomen en vlieg ik na de kerst vanuit Nederland in plaats van terug naar Portugal door naar Noorwegen. In het midden van de besneeuwde bergen ga ik me daar voor wat tijd nestelen in een berghutje om te leren snowkiten. Snowboarden heb ik vroeger veel gedaan voordat ik leerde surfen en ook begon met yoga. Ik ben benieuwd hoe ik het nu ga ervaren in de sneeuw en de mooiheid van sneeuwvlokken te bestuderen. Snowkiten lijkt me een immens gevoel van vrijheid te geven en ook uitdagend om weer eens met andere elementen van de natuur te spelen, de sneeuw, de wind. Ik hoop daar wellicht ook yoga te kunnen lesgeven en wellicht massage behandelingen. Als mijn gevoel juist is dan blijf ik daar even hangen in de winter voordat ik weer naar Portugal terug ga. Het leven blijft veranderen en de kunst is daar voor mij in mee te gaan, zonder angst en met vol vertrouwen.
Geschreven door: Lisanne Eshuis
Je kunt Lisanne’s avonturen volgen via Instagram!
Volgens mij heb jij een heel fijn leven??. Ga zo door!