Omdat wij er uiteraard nog altijd Nederlands uitzien, zijn er van die momenten dat je hier jezelf nog erg buitenlands voelt. Als mensen in de winkel je niet kennen, gaan ze er vanuit dat je een toerist bent en dat is natuurlijk ook wel logisch. Zij kunnen niet ruiken dat je hier al jaren woont en de taal spreekt. Maar het maakt dat je soms behoefte hebt om nog meer te integreren en als het ware op te gaan in de Portugese massa. Gelukkig zijn er ook veel momenten dat je voelt dat men je echt wel goed kent in je eigen dorpje. In ons geval is dat Moncarapacho, een klein dorp een paar kilometer ten noorden van de oceaan, in het oosten van de Algarve.
Wij liepen afgelopen week een rondje door Moncarapacho en moesten eerst even langs het postkantoor. Daar werden we luid begroet door senhor Paulo met een knallende nieuwjaarswens voor ‘Os Tartufos’ zoals hij ons altijd noemt. Iedereen die in de rij stond moest hartelijk lachen en zij wisten dat hun bezoek aan het postkantoor ook weer wat langer ging duren omdat er natuurlijk eerst een kletspraatje gedaan moest worden.
Toen we verder liepen richting de markthal zagen we de deur van het lokale museum open staan. Neeee dachten we, zou het dit keer dan echt open zijn? Deze deur is namelijk nooit geopend als wij daar lopen. Dus we namen een kijkje en werden meteen heel vriendelijk en in het Portugees welkom geheten door een mevrouw in hele dikke bontjas. Ze legde ons uit dat het museum vier jaar dicht is geweest omdat er een gebrek was aan vrijwilligers. Maar nu had zij een groot deel van deze taak op zich genomen en komt ze een aantal keer per week vanuit haar woonplaats Fuseta naar Moncarapacho om het museum te openen.
Het museum is erg klein, maar heeft een aantal mooie overblijfselen van de oude kerk die in Moncarapacho stond en helaas tijdens de grote aardbeving van 1755 is ingestort. Ook zie je er veel oude munten en is het oude klokkenwerk uit de kerk tentoongesteld. Als je doorloopt naar de eerste etage vind je een grote collectie oudere kerststallen, veel katholieke beelden en heb je vanuit de ramen een mooi uitzicht over het oude deel van ons dorp. De dame in de bontjas was erg vriendelijk, maar gaf ook eerlijk aan dat ze niet heel veel extra uitleg kon geven. Er is trouwens geen vaste entree die je moet betalen, maar er staat een mooi bakje waarin je vrijwillig een donatie mag achterlaten; een mooi systeem.
Toen we eindelijk de markthal bereikten kwam de volgende mooie verrassing die ons weer helemaal thuis liet voelen. De dame van de viskraam gaf zomaar al onze vis gratis mee, en zei dat het een nieuwjaarscadeautje voor ons was, hoe leuk!!
Daarna zijn we met een grote glimlach op ons gezicht een heerlijk kopje koffie gaan drinken en hebben we als ontbijt een lekkere ’torrada’ op het terras opgepeuzeld. Lang leve het thuisgevoel wat dit dorpje ons geeft!
Meer weten over onze B&B? Neem ook eens kijkje op Facebook of onze Instagram pagina!
Fijn om te lezen, als je zelf investeert in de taal en deel neemt aan het dorpsleven dan vinden Portugezen dat al heel wat en omarmen ze je met veel liefde. Wij wonen in een dorpje van amper 600 zielen in de Alentejo en iedereen heet ons hier enorm welkom zodat we ons al gauw een deel van het dorp zijn gaan voelen. Een simpele babbel op het plein als ik ’s morgens broodjes ben gaan halen, iemand die me meevraagt voor een koffie aan de bar, of een moscatel … Portugezen zijn over het algemeen héél sympathieke en gemoedelijke mensen. Nog veel plezier daar ….Groet