Het is alweer 22 december als ik dit schrijf, de tijd vliegt; we beginnen al bijna aan het jaar 2025 en dit is tevens mijn laatste blog voor dit jaar. Mijn vertrek was helaas toch iets later; half november zijn we pas vertrokken, nadat ik eerst een extra rijles had gepland om te kijken of het veilig genoeg was om auto te rijden en daarna natuurlijk nog even opbouwen. Ik ben superblij dat het uiteindelijk toch gelukt is, want had er eerlijk gezegd toch best een hard hoofd in.
We zijn er
Met een langzaam herstellende gebroken schouder en een lange, vermoeiende autorit van vier dagen, was het eindelijk zover; Tavira verwelkomde ons met zijn charmante straatjes, rustige sfeer en het prachtige uitzicht over de Rio de Gilão. Blij om hier te zijn, zelfs als mijn schouder me er regelmatig aan herinnert dat die nog niet compleet genezen is. Ook hier ga ik verder met oefeningen, want herstel kan wel tot 12 maanden duren zei men in het ziekenhuis en het laatste waar ik zin in heb is om alsnog een operatie te ondergaan bij terugkeer omdat mijn schouder nog niet goed genoeg functioneert.
Inmiddels ben ik zo’n maandje in Tavira en zijn we alweer helemaal gewend en voelen ons thuis. Het huis is versierd met wat kerstspullen (mijn moeder kon het niet laten wat spullen mee te geven vorig jaar en ze verkopen hier uiteraard ook leuke spullen). De kattenmeisjes vinden het wel erg wennen. Vooral Mel heeft er moeite mee. Ik dacht dat we aan een rustige eenrichtingsweg zaten, een “transito local”, maar blijkbaar rijdt hier dus iedereen langs op weg naar de Gran Plaza en niet altijd even langzaam; dat is minder fijn. Mel vindt het geluid van auto’s erg eng, begrijpelijk natuurlijk na haar ongeluk. Luna zat bij één van de eerste buitenspeelmomenten al in de boom.
Tavira in kerstsfeer
Tavira combineert deze dagen het beste van twee werelden: een zonnige (vakantie)bestemming en een betoverende kerstsfeer. Terwijl de avond valt en de lichtjes volop stralen, lijkt de stad volledig ondergedompeld in de warme gloed van december. Het contrast tussen de warme zonnestralen overdag en de feestelijke sfeer voelt bijna onwerkelijk. Geen dikke truien (overdag dan toch), geen sneeuw, maar een terras aan het water, een frisse bries en een koffietje of vinho tinto binnen handbereik. Het is rustgevend en verfrissend, een ontsnapping aan de traditionele drukte van kerst.
Toch lijkt de warmte van de zon niet alles helemaal te kunnen vervangen; soms is daar opeens een flintertje eenzaamheid. Vooral als je alle reclames ziet en hoort over de Kerstgezelligheid. Het is een balans tussen loslaten en missen, ontdekken en reflecteren. Misschien is dat de charme van Kerst doorbrengen in een andere omgeving: het leert je waarderen wat je hebt en geeft de ruimte om nieuwe tradities te creëren.
Tavira in December
In Nederland is de eerste sneeuw al gevallen hoorde ik. Wellicht met de Feestdagen ook wel. Eén ding is zeker; een witte Kerst zal het hier in Tavira niet worden. Ik heb de eerste amandelbloesem al gezien in de bomen en ook al hebben we diverse dagen flinke regen en onweer gehad, het is momenteel zo’n 15 graden. Met wat geluk zit ik die dag lekker op het strand, lunchen bij een strandtentje en daarna thuis een eenvoudige Kerstmaaltijd bereiden, een glaasje wijn, Netflix Kerstfilm, haardvuurtje aan en de kattenmeisjes op schoot.
Kabels: de digitale spaghetti van ons leven
Mijn aankomst hier begon met nog anderhalve week vakantie. De eerste dagen was vooral het huis eigen maken, boodschappen doen en krabpalen in elkaar zetten. Maar natuurlijk ook lekker uit lunchen, een koffietje pakken op het terras met vriendinnen, stukje fietsen en de omgeving verkennen, enz.
En belangrijk voor de workation: het opzetten van de werkplek. Vorig jaar werkte alles prima, maar mijn werkgever heeft wat veranderd waardoor we nu alleen nog op de laptop kunnen werken. Met andere kabels die uiteraard weer niet pasten op de beeldschermen die ik hier had gelaten. Een laptop met HDMI en USB-C, een vaste PC vol “antieke” poorten en schermen die blijkbaar uit het tijdperk van de dinosauriërs komen gezien de VGA-aansluiting. Zowel mijn eigen PC als de werklaptop moeten werken met twee schermen. Net zo’n Ikea zelfbouwpakket, de eet/werktafel is een wirwar van kabels waarbij niets aan elkaar past. Uiteindelijk na drie weken voor elkaar gekregen dat alles werkt, wel met aankoop van twee nieuwe schermen en een tussenstuk voor de HDMI. Ach ja, kan ik de komende jaren weer vooruit, hopelijk.
Monchique; hot spring hike
Dit schilderachtige dorp in de Algarve, bekend om zijn groene bergen en rustgevende thermale bronnen, leek het perfecte scenario voor een avontuurlijke hike; een hot spring hike. Deze werd georganiseerd door Jennifer van Algarvetips.nl en dat leek me wel leuk. Ik was nog nooit echt in Monchique zelf geweest, dus een goede gelegenheid om dat te combineren tot een weekendje weg. Ik had een superleuk hotelletje in de heuvels geboekt, genaamd Hotel do Campo “Montalma”. Heel jammer van de bewolking, want vanaf je balkonterras had je anders prachtig uitzicht tot aan zee. Monchique zelf is leuk om een dagje doorheen te slenteren en als je van kunst houdt moet je ook zeker de Bongard kunstgalerij bezoeken. ’s Avonds in het pikkedonker de heuvel terug af voor restaurantje “Jardim das Oliveiras”. Het heerlijke eten maakte de spannende tocht in het donker weer goed.
Zondagochtend mijn bergschoenen aangetrokken en naar het verzamelpunt gegaan. Het was een gemakkelijke wandeling en gids Kiki leidde ons naar een goed startpunt. Een mooi vlak wandelpad door de groene natuur met een paar oversteken door het riviertje heen en proberend droge voeten te houden. Het tweede deel was iets uitdagender en werd wat meer klim- en klauterwerk, wat vooral kwam door de modderige paadjes en de gladde rotsige stenen, maar we hebben de warmwaterbron zonder blessures bereikt. Ergens midden in de heuvels stonden een paar verlaten huisjes en in één daarvan waren mini badkuipjes waar je dus in kon gaan zitten of liggen. Superleuk. Het water was zo’n 27 graden, maar koelde snel af tegen de koude rotsige badkuipjes, maar het was allicht warmer dan het water dat sommigen in hun schoenen kregen bij de oversteken. Op de terugweg een korte gezamenlijke picknick en vervolgens namen we afscheid alsof we drie weken samen hadden doorgebracht ipv maar drie uurtjes. Een leuke ervaring.
Presépio in Vila Real de Santo António
De grootste kerststal van Portugal in Vila Real; die moet je natuurlijk een keer gezien hebben. Dit was de 22ste editie alweer. Wat ik begreep is dat men er met een groep mensen zo’n 43 dagen aan gewerkt heeft. Het is zo’n 240 M2 en bevat ongeveer 5900 stukken. Wow, prachtig gedaan en wat een werk. Tot in het kleinste detail gemaakt; overgang van dag en nacht, echte watervalletjes, overvliegende ooievaars, het drogen van de bacalhau, kakelende kippen en loeiende koeien, mini haardvuurtjes (deze waren wel allemaal nep uiteraard), olijfbomen en sinaasappelbomen die geoogst worden enz. Er was teveel om naar te kijken.
Tip: Het is nog te bezichtigen in het centrum van Vila Real tot 6 januari van 10:00 tot 13:00 en van 14:30 tot 19:00 uur, entree is 1 euro per persoon. Leuk voor een dagje uit met eventueel een uitstapje naar Ayamonte (Spanje) met het pontje.
Presépio in Vila Real
Terugblik
Toen ik in januari begon aan mijn blog was ik bang dat ik ze niet gevuld zou krijgen. Ik ben niet zo’n prater, dus koos ik voor negen blogs. Nu is het iedere blog dingen schrappen, omdat ik over het maximum aantal woorden zit. Hiervoor had ik nog nooit zoiets gedaan, behalve Polarsteps voor mijn ouders en wat vrienden; daarom vond ik het ook een mooie uitdaging. Eén van mijn voornemens is om ieder jaar iets te doen wat ik nog nooit heb gedaan of wat ik eng vind. Deze blog was die van dit jaar.
Droom en visualiseer
De header foto is van een schilderij van een paar jaar geleden dat speciaal voor mij werd gemaakt door Wendy’s Watercolors en is gebaseerd op een foto van mij aan de waterkant van Tavira tijdens mijn vakantie met toevoeging van mijn twee toenmalige katten die uiteraard gewoon thuis waren bij de oppas op dat moment. Mijn droom om daar samen met mijn katten Sammy en Minousch blijvend te wonen zal niet meer lukken (ze zijn inmiddels beide overleden), maar wie weet komt deze droom uit samen met kattenmeisjes Luna en Mel.
Visualiseren is een hulpmiddel om geloof en zelfvertrouwen te vergroten zodat je die droom kunt omzetten in werkelijkheid. Drie jaar geleden zag ik mijzelf al helemaal in mijn droomhuis zitten in Aqua de Tábuas; helaas ging dat niet door. Maar ik had nooit gedacht dat ik een paar maanden per jaar in Portugal zou verblijven voor workation. Dat is een geweldige eerste stap.
Het citaat “Volg je dromen, ze weten de weg” vond ik een mooie afsluiting van mijn blogs.
Hoewel ik inmiddels heb gehoord dat ik mijn blogs nog met een jaartje mag verlengen. 😊 Ik blijf dromen, visualiseren en hopen; als de tijd rijp is, dan gaan we! Tot die tijd genieten mijn katten en ik van mijn workations hier.
Ik wens iedereen een gelukkig en sprankelend nieuw jaar met veel mooie tijden in Portugal.
Boas Festas e Feliz Ano Novo 2025 !
Mignonne (Nederlandse, 50+, single) en de Portugese katten Luna en Mel (zusjes, 1 jaar) verblijven voor enkele maanden in een huurhuis in de Oost Algarve voor een workation. Ze werkt parttime in de logistiek en is daarnaast een ervaren en erkend kattenoppas via de KGA voor de omgeving van Breda. Houd van lezen, koken, dansen, fotografie, natuur, katten en Portugal uiteraard. De ultieme droom is om in de toekomst te emigreren naar de Oost Algarve, maar voor nu is dit een mooie combinatie van twee werelden.
