De Rua da Sofia in Coimbra staat vooral bekend voor haar vele oud-colleges en haar historische kerken. Ze wordt vermeld in elke toeristische gids. Ze is geclassificeerd tot Unesco Werelderfgoed. Meerdere ordes van geestelijken waaronder de Augustijnen en de Franciscanen hebben in het verleden de studenten in deze straat onderdak verschaft. Sommigen kwamen immers van einde en ver en heen en weer reizen was niet zo evident in die tijd. Reeds van bij de definitieve vestiging van de universiteit in Coimbra in de 16de eeuw kreeg de straat de naam Sofia, wat wijsheid betekent.
Van buitenaf zien de gevels van de colleges er monotoon uit. De ramen hebben allemaal dezelfde afmetingen, gelijke afstandentussen de ramen, mooi horizontaal uitgelijnd en met een stenen rok eronder. Dat is een architecturaal element, een stuk natuursteen dat in die tijd “in” was. Maar wie met Google Earth eens kijkt naar deze straat, stelt vast hoe deze colleges vaak een vanuit de straat onzichtbare binnentuin met kloostergang hebben. Die kan je niet allemaal zomaar bezoeken. Heden ten dage kregen de gebouwen immers een ander functie: privé kantoren, bureau of crèche. Maar op nummer 136 kan je tijdens de lunchuren (12.00 tot 15.00) wel een bezoekje brengen aan één van deze kloostertuinen, met hun zo typische architectuur. De Liga dos Combatentes heeft in het college haar zetel en de deur staat er tijdens weekdagen open. In Coimbra moet je echt je nieuwsgierigheid niet bedwingen. Loop gewoon ergens naar binnen en als het niet mag word je wel vriendelijk verzocht weg te gaan. Dus niks te verliezen. Vaak loopt een onverwachte ontmoeting uit op een interessante babbel met een local. Want wie heeft er nu iets tegen geïnteresseerde mensen.
Op deze locatie moet je geen moeite doen. De overdekte entree toont de passanten immers een krijtbord met een menu. Dus hier is een restaurant. Verwacht niks buitengewoon, de Portugese klassieker (Alheira) stond op de kaart vandaag, stukjes vlees van de grill (maar doorbakken, zo eten ze dat hier graag) of kip. Voor de prijs moet je het ook niet laten, je betaalt 8.5 euro voor de dagschotel en wijntje is inclusief. Er is geen tafelbediening, dus je wijst maar naar de eetbakken van je keuze eens je een serveertablet hebt genomen. Maar je luncht wel in een kloostergang.
De ingang, drie trapjes hoog, twee en nog eens twee, toont al meteen dat iets militaire in de lucht hangt. Twee vlaggen flankeren een bronzen herdenkingsbeeld van WO II. Bovenop zie je de wereldbol die symbool staat voor macht. Erachter een wand met azulejos, jammer genoeg in slechte staat waarop je gelukkig toch nog enkele mythologische figuren zoals de hoorn des overvloeds en vazen met uitbundige bloemruikers afgebeeld ziet. Ook foto´s van de oud-presidenten van de vereniging van oudstrijders hangen op de muur. En de slogan: Passado, presente e futuro. Loop rechts nog enkele trappen op, ja, de site is niet toegankelijk voor wie slecht te been is.
Op een zonnige dag verblindt het felle licht je eerste zicht op de binnentuin met kloostergang. Maar dan openbaart zich een mooie rustige buitenruimte, met een groen grasveldje centraal en wat bloemen errond. Pilaren en bogen die verrassende schaduwen werpen op de natuurstenen vloer, altijd interessant voor de fotografen. Het ziet er allemaal wel wat onderkomen uit. Maar die indruk krijg je vaker in Coimbra. Een grote zaal in de hoek kreeg wel een likje verf, dit was de vroegere eetzaal voor de studenten. Daar heeft de nieuwe gerant vast voor gezorgd. Een indrukwekkende ruimte is dat wel, met hoge plafonds. Tafels en stoelen wachten er op klanten, maar bij dit warme weer zit iedereen natuurlijk liever in de kloostergang. Een kleine inham naast de eetzaal heeft nog een originele wastafel waar je met zijn drieën de handen tegelijk kon wassen. De kraantjes doen het jammer genoeg niet. Ook hier weer monochrome (blauw-witte) tegels met bloemenmotieven en een enkele eenvoudige vogelfiguur. Er stond nog een deur open met zicht op een brede stenen trap. Die vertoonde slijtage alsof duizenden studenten op weg naar hun kamers erover hadden gelopen. Een gemiste kans om ook niet daar te kijken. Er zou een atelier zijn om je eigen muziekinstrument te bouwen. Specialiteit de typische gitaar uit Coimbra.
Verder kan je in de circulaire kloostergang boven een dicht geplamuurde opening een gestyleerde vogel zien, alvast de vleugels en de staartpennen zijn herkenbaar. Bij de tweede deur een doodshoofd met wat mij een bisschopsmuts lijkt en bovenop niet te ontcijferen woorden. Moet Latijn zijn geweest, onleesbaar door de erosie op de zachte kalksteen.
De nieuwe uitbater van het restaurant heeft ook een bar voorzien in de tegenoverliggende hoek van het restaurant. Altijd goed om wat na kletsen na een wandeling in de stad. Buiten raast het auto- en busverkeer maar bij het restaurant van de Liga dos Combatantes voel je vooral stilte en iets sacraal misschien. Voor zij die er gevoelig aan zijn.
Ik was er met een Portugese vriendin. Haar viel meteen de kruik op die de “tricanas” gebruikten bij de waterbedeling. Ook een oude container met giettuit van de “azeiteiros” stond er te sieren, de waren de mannen die de olie verkochten en verdeelden.
De Liga dos Combatentes is zo een 100-tal jaren geleden opgericht om de belangen te verdedigen van de oorlogsinvaliden, de wezen en de weduwen. Een solidariteitsfonds dus voor de slachtoffers en hun nabestaanden. Ga ook eens een kijkje nemen tussen 12.00 en 15.00 als je in de stad bent op werkdagen.
Onbekend Coimbra en dus onbemind, maar een bezoekje waard.
Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad! Volg haar op Instagram voor nog meer foto´s van Coimbra en omgeving. Voor een rondleiding of een bezoek aan de stad aarzel niet haar te contacteren via marieleenb.pt@gmail.com.
