Als binnenkort de dagen weer wat lengen en de zon ons verblijdt met haar warme stralen, is het weer tijd om een wekelijkse daguitstap te plannen. Meestal plannen we dat op zaterdag of zondag. Kwestie van bij het thuiskomen de auto nog kwijt te raken in de buurt van het appartement. Je moet weten dat we hier vlakbij de Faculdade de Economia wonen en dat de moderne student tegenwoordig beschikt over een auto om naar de les te komen. Dat zijn er dus genoeg om alle parkeerplaatsen en “niet “ parkeerplaatsen in te nemen. Zij die kiezen voor de laatst genoemden worden tegenwoordig beboet. Want de gemeente politie is na veelvuldige klachten actief geworden in onze buurt. Dat wil zeggen dat ik als voetganger nu minder dan voorheen het voetpad moet verlaten en moet slalommen tussen de auto´s die fout geparkeerd staan.
Maar tot zover de keuze van de dag. Nu moet er uiteraard ook worden gekozen voor een bepaalde bestemming of een te bezoeken monument. Toen we bijna vier jaar geleden naar hier verhuisden, hadden we uiteraard alle mogelijke toeristische gidsen gekocht. Daar zijn we mee gestart bij onze eerste uitstapjes. Maar al gauw lokte het onbekende en vaak verrassende uitstapje, wat in Portugal niet zo moeilijk te vinden is. Daar zijn de gidsen minder origineel in. Ze sturen je meestal naar de alom bekende plekken en misschien kopiëren ze elkaar wel.
Op een zonnige dag in november vorig jaar vertrokken we dus richting Viseu en reden nog wat verder. De Michelin gids besteedde enkele regeltjes aan onze eerste stop. Dat was het stadje Mangualde, waar een “Palacio” te bezoeken zou zijn. We hadden eigenlijk weinig verwachtingen, want het leek een slapend dorp te zijn met een op het eerste zicht nogal onderkomen gebouw in het midden van het stadje, weliswaar met een grootse gevel. Hier was parkeren gemakkelijk. De ingangsdeur van het gebouw was dicht en alleen een info bord liet ons weten dat er elk uur een begeleid bezoek doorging. Omdat het bijna 11h00 was zouden we daar op wachten. Even voor elf ging de deur dan open en werden we verwelkomd door een jonge dame. Ik moet toegeven dat de toegangsprijs van 15 euro (voor het paleis en het bezoek aan de tuin) me wat tegenviel, zeker naar Portugese normen. Maar achteraf gezien was het absoluut zijn geld waard. We bezochten gedurende 50 min het paleis in draf (want de gids moest alweer om 12.00 aan de volgende rondleiding beginnen) en zouden ons nadien richting tuin begeven. Veel andere bezoeken hebben we die dag niet afgelegd. We hebben ons geamuseerd in de tuin, de hele namiddag. Natuurlijk konden we ons bezoek even afbreken voor een maaltijd in een lokaal etablissement. Maar we wisten dat ze ons via de tuinpoort weer zou binnenlaten. Dat was zo afgesproken.
Nu waren we na de middag de enige bezoekers in de tuin. We hadden een plannetje (plattegrond) meegekregen om ons enigszins te kunnen oriënteren. Verdwalen was niet echt aan de orde, want vanop de heuvel had je altijd overzicht over het geheel. Sommige stukken waren afgesloten voor het publiek. Het was een raadsel waarom. In de wijngaarden zelf kon je niet in, maar er waren verborgen waterpartijen, ruïnes van een apenkooi, prieeltjes, kleine bronnen maar ook bloeiende struiken. Wat mooi meegenomen is zo eind november.
De wegen waren soms aangelegd met kasseien, soms gewoon aangedrukte aarde. Maar de meeste pret hebben we beleefd aan de ontdekking dat de laan die de naam “Avenida Avelã” draagt en een grote hoeveelheid aan hazelnoten had voort gebracht die wij eerst stiekem, nadien met volle overtuiging, maar op te rapen hadden vanonder de struiken. We vulden onze zakken en gingen van de ene naar de andere struik tot we meerdere keren beslisten te stoppen (nu is het genoeg), maar toch doorgingen. Gewoon omdat het zo leuk was.
We hebben het bij onze thuiskomst niet beklaagd. Even op internet opgezocht hoe je hazelnoten kan ontdoen van het dunne pelletje na het kraken en hoe ze lekker worden eens geroosterd in de oven. Dagenlang smulden we nog van onze oogst bij elk ontbijt met fruitsla. De noten voegden een knapperige noot toe. Die dag bleef onze uitstap dus beperkt tot deze ene site, want hier weet je maar nooit hoe verrassend het kan zijn een paleis binnen te lopen. Dat landhuis, met een mooie facade, waarvan de oorsprong dateert uit de XVIe eeuw, werd half de XVIIe eeuw uitgebreid, onderging nogmaals werken begin XVIIIe eeuw en is een mooi exemplaar van Portugese barokstijl. Het maakt al indruk van de eerste stappen die je binnenzet. Een grote ontvangstruimte met kleine overdekte binnenplaats en een dubbele monumentale trap (die de aristocratische status belichaamt van de bewoners) met prachtige tegelcomposities (geproduceerd in de school van Coimbra) uitgevoerd in blauw-wit uit de jaren 1700, zijn al meteen de aandachtstrekkers. Ze beeldden onder andere mythische scenes met Diana uit, de godin van de jacht. In de grote zaal krijg je dan weer tegelpanelen te zien die de delen van de wereld (Europa, Afrika, Azië en Amerika symboliseren) en de Romeinse goden afbeelden in de vorm van Lucht (Juno), Water (Neptunus), Vuur (Vulcanus) en Aarde (Venus).
De meeste vloeren bestaan uit blauw witte hardstenen tegels. Er zijn vele decoraties aan de muren en op de meubels staan decoratieve vazen en huisraad. Er is een balzaal en een kamer in rococo stijl, en wat heel plezant was: een zaal waar de fabels van La fontaine op een originele manier zijn afgebeeld en het dus lachen geblazen is door alle absurde afgebeelde toestanden. De rollen van mens en dier zijn hier omgedraaid: varkens doden mensen, de ezels laten de mens de zware lasten dragen, vissen zwemmen in de lucht, de man met baby op schoot en zijn vrouw gewapend, een dochter die de moeder voedt en de student die de leraar slaat.
Verder zijn er mooie fresco´s en copies van archeologische vondsten waaronder aquarel geïnspireerde afbeeldingen. De muren hangen vol met schilderijen, maar eentje is me altijd goed bijgebleven, dat van de vrouw met de snor. Belangrijke historische figuren hebben hier ooit een passage gehad. Wij waren er ook en kunnen het jullie zeker aanraden als jullie in de buurt zijn.
Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad! Volg haar op Instagram voor nog meer foto´s van Coimbra en omgeving. Voor een rondleiding of een bezoek aan de stad aarzel niet haar te contacteren via marieleenb.pt@gmail.com.
Dank voor je tip Marieleen, dat ziet er inderdaad verrassend Portugees uit. Jaren geleden kampeerden we in de buurt van Mangualde. Prachtig gebied met inderdaad veel te ontdekken.