We hebben het vast allemaal al eens gezien tijdens een wandeling in het bos: een boomstam met op de schors ingekerfde letters of cijfers, vaak ook een hartje. En misschien hebben we het ook zelf ooit eens gedaan: met een scherp mes of ander voorwerp in een meestal gladde stam van een boom wat gekrast? Het moet zoiets geweest zijn als een blijvend teken achterlaten voor de eeuwigheid, voor lang nadat we er zelf niet meer zijn. Of een boodschap aan een geliefde?
Die boodschap kon zijn: we zijn hier geweest en dit is een bewijs. Of ik verklaar mijn liefde en kras hierbij haar naam. Liefdegevoelens kunnen immers sterk zijn. Maar die ingekerfde boom moest er dan soms aan geloven. Niet alle bewerkte bomen natuurlijk, maar toch. Niet elke inkerving was een wonde waar de boom mee verder kan groeien. Horizontale, diepe krassen kunnen de sapstroom onderbreken, andere inkervingen kunnen een kwetsuur veroorzaken waarin sporen van zwammen of insecten hun intrede kunnen doen. We maken een zwakke plek in de meestal stoere reuzen.
Laten we dan maar kiezen voor een alternatief waarmee we onze boodschap kunnen brengen of onze aanwezigheid kunnen vereeuwigen. En meteen de achteloze wandelaar die ik soms ben, verwonderd tot fantaseren kan aanzetten.
Want wie was die Isabel? Nog steeds in love with haar Ramiro?….
Of wat betekent dit teken in de vorm van een huisje? De omtrek van een briefomslag? Het zeilbootje?
Of hoe lang heeft deze persoon aan dit konijnenpareltje of dit platanenblad in 1968 gewerkt?
Of leven die Carlos en Oliveira nog die hier in de jaren ´60 langskwamen?
Coimbra heeft een verrassende herinneringsplek. Langsheen de oevers van de Mondego is er een korte, weinig in het oog springende stenen muur, bedoeld om het wilde water bij hevige regenbuien binnen de loop te houden. Wandel je in het Parque Manuel Braga aan de rechteroever, let er even op: voor de bouw van die muur werden niet alleen nieuwe stenen blokken gebruikt, maar ook oude gerecupereerde. Ik woon hier nu al drie jaar, maar pas vorige week heb ik me voor de allereerste keer vergaapt en verwonderd waarom ik de inkervingen in deze stenen boord nog nooit eerder had opgemerkt. Ik kon het niet laten met de hand over de bovenkant van de stenen als het ware te aaien. Nu het zoveel geregend had, had het mos, de pioniers van de planten, zich weelderig als een kussentje neergevlijd op het ruwe oppervlak. Zoveel liefde had ik hier niet verwacht. Zoveel namen, zoveel tekens, zoveel hartjes, groot en klein.
In een eerder blogartikel beschreef ik al eens over de merktekens van de steenkappers die hun loon kregen op basis van het aantal gekapte stenen. Wel, hier zijn het de nakomelingen ervan die actief geweest zijn, dat is zeker. Zonder loon deze keer maar met evenveel vlijt.
Ik kan jullie er voor het einde van dit jaar alleen maar toe aanzetten de bomen te sparen, mocht je wat willen kerven. Kies eerder een zachte boordsteen uit en tracht creatief te zijn. Voor wie dit kerven allemaal te veel gedoe vindt en toch een teken van “Ik ben hier geweest” of “Ik hou van …” wil achterlaten, Coimbra heeft ook een slotjesbruggetje, een kleine versie van “Pont des Arts” in Parijs. Spijtig genoeg raakt dit bruggetje, over een kanaaltje langsheen de Mondego maar niet gevuld. De weinige slotjes hangen er roestig bij. Voor wie toch zijn bijdrage wil leveren: het bruggetje bevindt zich in het Parque Verde op de linkeroever vlak naast de brug van Pedro en Inês.
Prettige feestdagen en veel goeie voornemens voor het nieuwe jaar. Waaronder een bezoek aan Portugal en een stop in Coimbra die je niet mag missen. Je mag me altijd contacteren als je een stadsverkenning wilt doen, via onderstaand mailadres.
Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad! Volg haar op Instagram voor nog meer foto´s van Coimbra en omgeving. Voor een rondleiding of een bezoek aan de stad aarzel niet haar te contacteren via marieleenb.pt@gmail.com.
Je doet dat zeer goed in Portugal. We blijven je blog volgen. Groetjes aan Werner, Caroline en haar vriend, jullie poezen en natuurlijk voor jullie beiden