Mijn Nieuwjaarsvoornemen was simpel: geen ongelukken meer! Oftewel geen brokken en geen duikelingen meer maken. Maar zoals het vaak gaat met goede voornemens, liep het niet helemaal zoals gepland. Het blijkt gewoon een nieuw jaar met nieuwe blunders te worden.
2 januari 2025 begon met een klap, en nee, het was geen achtergebleven vuurwerk. Ik stond in de tuin, met één van mijn goedbedoelde bezigheden (nou ja, het stond in mijn contract dat ik de tuin moest bijhouden): onkruid plukken in een tuin die duidelijk al een tijdje geen onderhoud meer had gehad. Ik bukte me om wat ongewenste planten uit de grond te trekken, trok een tegel mee omver die zich omringd had met onkruidwortels en pang, een tegel tegen mijn voorhoofd (auu) en ook tegen mijn bril (dubbel auu). Ik keek naar de flinke scheur in mijn brillenglas en begon te lachen. “Dit is dus hoe het nieuwe jaar begint,” zei ik tegen mezelf, terwijl ik op mijn knieën zat, het onkruid negeerde en mijn zere hoofd masseerde. Soms moet je gewoon toegeven dat je de dingen niet altijd onder controle hebt. Zou ik nog hebben moeten weten van het voorgaande jaar, maar blijkbaar had ik mijn lesje nog niet geleerd.
Een week later, een doodgewone vrijdag; ik had vakantie. Ik had net de zware boodschappen gedaan met de auto en droeg mijn favoriete kattenhoodie met buidelzak, ideaal voor extra opslag. Het begon al dat een sixpack-karton met tonicflesjes in de auto openscheurde bij het oppakken. Okay, dan maar flesje voor flesje.
Met twee 5 liter waterflessen in mijn handen en twee mini flesjes tonic in mijn buidelzak loop ik de trap voor mijn huurhuis op; van die lekkere ongelijke stenen met een halfje rotsblok er nog in zoals ze dat hier hebben; mijn voet haakte, ik struikelde. De 5 liter flessen water vlogen over het pad, een flesje tonic brak in duizend stukken, door mijn trui heen en besloot mijn buik te kussen. Oefff, heb ik weer.
Het resultaat: één heel en één kapot flesje, een scheur en scherven in mijn favoriete hoodie, een pijnlijke glassnede in mijn buik en autosleutels die na het zwemmen in de tonic niet meer werkten, dus even snel naar de dokter rijden was er ook niet bij. Ach vertelde ik me zelf, het valt wel mee, huid bij elkaar trekken en eilandpleister erop; klaar. Maar toen de eerste schrikreactie weg was, bedacht ik me dat het toch niet slim was en het echt gehecht moest worden; die buik is al niet super, nog erger hoeft niet.
Eerste stop, met de fiets: het centrum voor saúde. Open, ja, maar dokters? Nee, vandaag niet! Okayyyy. Ga maar naar Vila Real. Euhh, da’s best een eindje fietsen, dus nee. Poging 2: Clínica Plaza Tavira, waar ze wel een dokter hadden… maar die niets medisch deed. Geen zorgen, zei men, “Loulé heeft een ziekenhuis!” Tuurlijk joh, rijd ik daar toch even naar toe met zere buik en zere knie. Zodra mijn auto weer wil starten tenminste.
De dokter in Loulé bestudeerde mijn buik en keek me ongelovig aan terwijl ik mijn verhaal in half Portugees en half Engels deed (hoe krijg je dat nu weer voor elkaar), nadat hij al geïrriteerd was omdat ik niet gelijk kwam bij het twee keer omroepen van mijn naam (op zijn Portugees klinkt dat toch echt totaal anders), stuurde me terug de wachtkamer in met de ‘vriendelijke’ blafmelding in Portugees ”wacht hier” waarna 15 min later een aardige verpleegster me kwam halen. Ze stelde me gerust, ze konden dit wel oplappen. Fijn. Tien minuten later was de dokter er weer die zonder iets te zeggen tegen mij (wel tegen de anderen in de ruimte) een paar prikken in mijn buik zette en met naald en draad aan de gang ging. Iieekkk, niet kijken… Nog eens 20 minuten later werd ik naar het kassaloket gestuurd. Twee uur later en een paar hechtingen rijker stond ik weer buiten, opgelapt en sarcastisch dankbaar.
Het was zeker 45 jaar geleden dat ik een behandeling had in het ziekenhuis en nu twee keer in een half jaar. Dat is wel genoeg geweest. Voor nu, een hoodie met een extra ‘ventilatiegat’ en mini scherfjes rijker (prullenbak dus) en een buik met een litteken erbij, denk ik maar één ding: dit soort ervaringen moet je echt niet willen proberen; niet in Nederland, niet in Portugal. Maar hé, als iemand ooit een “Hoe te struikelen/vallen”-cursus zoekt, ik ben inmiddels ervaren en beschikbaar. 😊
Tip voor mezelf: plastic flessen kopen voortaan, geen ongelukken meer en lachen om de rest!
Fietstochtjes door de buurt
De eerste fietstochtjes na mijn val waren best eng; bij iedere oneffenheid denk je onderuit te kunnen gaan. In het charmante Tavira is het fietsen met een zere schouder ook allesbehalve comfortabel heb ik gemerkt; met de oneffen straatjes (aauuu) en de hoekige stenen die mijn stuur elke keer in een nieuwe richting duwden. Gelukkig verandert de route buiten het stadje. Zodra ik de grindpaadjes van de zoutpannen bereikte, vergat ik de hobbelige stad en voelde ik me weer ontspannen. De witte zoutvlakten schitteren bijna iedere dag in de zon en de geur van de oceaan vermengd zich met die van de gele bloemen die overal langs de paden bloeien in januari. De natuur is geweldig; een prachtig begin van een nieuw jaar, met de belofte van rust en nieuwe ontdekkingen.
Fietsend door de uitgestrekte, serene vlaktes was een opluchting, de lucht fris en het uitzicht adembenemend. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, terwijl ik vrolijk verder trapte. Dit was precies wat ik nodig had. Want zeg nou zelf, van zoveel kleurige bloemen, ook al is het onkruid, word je toch vrolijk?!
Gele bloemenpracht langs de Ria de Formosa bij Tavira
Sterk spul, dat zand van Ria de Formosa
Het begon als een onschuldige wandeling door het zand en water naar het tegenovergelegen eilandje, ik had dit twee dagen daarvoor ook gedaan, maar de modder had andere plannen deze keer. Ik had net een pas of vijf gezet. Opeens zakte mijn voet weg, eerst tot de enkels, daarna tot de knieën. En daar stond ik, half verzonken in het zand (drijfzand?), met geen andere keuze dan verder of terug te ploeteren.
“Het is maar modder,” dacht ik, alsof het klonk als een magische spreuk die me zou bevrijden. Maar hoe meer ik probeerde te bewegen, hoe meer het zand zich om mijn benen vastklemde. Na een tijdje, het voelde als 30 min maar waarschijnlijk waren het een paar minuutjes, toen ik het gevoel had dat ik niet verder kon zonder compleet vast te lopen en ik mezelf voor schut voelde staan, dacht ik “dan maar verder zonder schoenen”. De modder maakte het me duidelijk: dit was niet zomaar een wandeling, dit was weer een les. Een les in loslaten. Duidelijk het thema van een volledig jaar, niet stoppend bij 31 december.
Uiteindelijk liet de modder me los. Het was absurd, maar ergens moest ik lachen, stond ik daar met mijn modderige outfit. Toen ik weer op vast zand stond, strompelde ik naar de doorstroming, waar ik mijn schoenen en legging in het koude water stak en ze probeerde te wassen. Een gedeelte van de modder en klei spoelde weg, maar een ander gedeelte bleef hardnekkig erop zitten; de natuur doet duidelijk wat hij zelf wil. De schoenen; tsja die waren niet meer te redden helaas. Die overkant heb ik die dag niet meer bereikt, ik had het zo koud dat ik maar snel terug ben gefietst. Gaf me wel een goede reden om op “saldos” schoenenjacht te gaan, waardoor ik nu een paar Portugese vegan sneakers rijker ben.
Luna en de buurkat
Vorig jaar was Mel de ondeugd, nu is het andersom. Luna hoog in de boom, Luna op het dak van het schuurtje. En natuurlijk ruzie met de buurpoes, want waarom zou je rustig blijven als je op zo’n perfecte arena staat? De buurvrouw, wijzend naar de twee boze katten, riep: “Kom maar langs hier!” Katten uit elkaar gehaald, een boze blik van Luna ontvangen (hoe durf je je hiermee te bemoeien?) die afdroop naar ons grasveld, en ik belandde vervolgens bij de buurvrouw voor een kopje koffie. Een tweede uitnodiging van mijn Portugese buurvrouw, dat kun je niet nogmaals afslaan natuurlijk.
Daar zat ik dan, in mijn zomerjurkje want het was 21 graden buiten (zomerse temperatuur in NL), bij de buurvrouw aan de tafel samen met haar zus en een vriendin (allemaal gekleed in trui, bodywarmer en fleecevest en zittend vlakbij de brandende kachel), luisterend naar een ratelende mengelmoes van Portugees en Frans. Ik probeerde te volgen waar het over ging en wat ze me vroegen, maar mijn wanhoop was duidelijk van mijn gezicht af te lezen denk ik. De ene in het Frans (misschien dacht ze dat ik dat wel zou snappen), de andere in het Portugees, tegelijkertijd. Een gesprek over de katten uiteraard, over leeftijd, wat ik hier deed. En vast nog wel meer wat ik niet helemaal kon volgen.
Koffie, lekker. Kom, eet ook nog even mee, ontbijtje? Stukje kaas, hij is heerlijk hoor? Een stukje worst dan of een plak cake? Nee, nee, echt niet, ik heb net ontbeten. Een uurtje later, afscheid met twee zoenen, opgelucht dat ik Luna kon gaan zoeken die vast ergens zat te stressen in onze tuin, want ik had alles op slot gedaan… zat madam doodleuk weer terug op het dakje. Ze ging er nog eens goed bij liggen toen ze me zag, haar vacht verwarmend in de zon. Met een triomfantelijke blik die duidelijk zei: “Je kunt er lekker toch niet bij en ik blijf hier voorlopig liggen”. Uiteindelijk kwam madam na twee uur toch van het dakje af met een blij opgeheven staartje van het zonnebaden; de ondeugd.
Het was me het maandje wel met al deze dingen. Ook nog een aantal keren tienerjochies weggejaagd bij het verlaten en wat vervallen buurhuis en 2x de brandweer kunnen bellen, omdat diezelfde jochies fikkie aan het stoken waren, binnen nog wel, in datzelfde huis.
Ook nog leuke dingen gedaan deze maand hoor. Gezellige etentjes met vrienden, borreluurtjes, de Nieuwjaarsduik in Fuseta, genietmomentjes met de fiets in de natuur en ook gewoon weer lekker aan de slag met werk.
Tot zover deze blog; het geitige verhaal houden jullie nog tegoed; de geitenhoeder was helaas ziek. Op naar een nieuwe maand, hopelijk zonder problemen deze keer…!
Mignonne (Nederlandse, 50+, single) en de Portugese katten Luna en Mel (zusjes, 2 jaar) verblijven voor enkele maanden in een huurhuis in de Oost Algarve voor een workation. Ze werkt parttime in de logistiek en is daarnaast een ervaren en erkend kattenoppas o.a. via de KGA voor omgeving Breda en Olhão/Tavira. Ze houdt van lezen, koken, dansen, fotografie, natuur, katten en Portugal uiteraard. Haar droom is om in de toekomst te emigreren naar de Oost Algarve, maar voorlopig is dit een mooie combinatie van twee werelden.
