Maandag 28 april 2025. De week startte anders dan gewoonlijk, want de gym in de ochtend had ik afgezegd. De tandarts verwachtte me namelijk tegen 12.00 uur. Het was een mooie en zonnige dag, met een aangename temperatuur en een blauwe lucht. Dat kan ik niet meer elke dag zeggen. We hadden ongewoon veel grijs weer, koude temperaturen en nattigheid dit voorjaar. Ik vroeg me af: “Waarom zou ik vandaag de bus nemen?” Ik profiteerde liever van deze gunstige weercondities. Wandelen dan maar. Bergaf en slechts 25 minuten stappen tot aan mijn doel.
Ik kwam aan in de Baixa (benedenstad van Coimbra) en liep langs de Nationale Bank en de spiksplinternieuwe doorsteek, recent gerealiseerd: de Via Central. Een groot gat in een nieuw gebouw vol doorkijkramen. Ooit zouden hier de bussen moeten doorrijden om de Rua da Sofia te ontlasten van het vele verkeer, maar nu is het nog een voetgangersparadijs. Bijna de hele stad kreunt momenteel onder de openbare werken voor de aanleg van een eigen busbedding voor de Metro Mondego. Metro voor een bus, van spraakverwarring gesproken.
Plots gingen alle veiligheidsalarmen af in de Baixa. Wat vreemd. Niet één, niet twee, maar een heleboel. Ik kan je verzekeren, dat is veel lawaai. Even moest ik me de handen op de oren houden. Ik voelde me als een acteur in een scène van een thriller. Het stadsleven rondom mij ging zijn gewone gang, althans zo leek het op het eerste zicht. Maar wie in een gebouw of winkel werkte, zag ik toch naar buiten komen. Nieuwsgierig, om te kijken of te horen wat er aan de hand was? Maar niemand kon zeggen wat er gebeurde. Buiten de alarmen merkte ik niks abnormaals.
Tot ik bij de tandartsenpraktijk kwam. De secretaris van de Previdencia, Miguel, liep me vóór de toegangsdeur voorbij. Normaal groet die altijd. Deze keer niet. Hij rende naar de hoofdingang op de hoek alsof hij het alarmsysteem ging uitschakelen. Ik stapte ondertussen langzaam de trappen op aan de zijingang. Mijn afspraak was pas over een kwartier. Ik hoorde in de trappengang een vrouw hard snikken, huilen. Even hield ik halt. Wat gebeurde er hier? Ik besloot haar toch voorbij te gaan. Twijfelend misschien te vragen of ik kon helpen met iets. Ze hield de telefoon aan het oor. Ze probeerde iemand te bellen. Dat leek niet te lukken. Dus liet ik haar gerust.
De wachtzaal van de Previdencia, (een privé klinische praktijk), is gehuisvest op de eerste verdieping. Daar stond Miguel terug en hij begon met de tandarts gesticulerend te praten. Zij ziet me binnen komen en zegt: “Não tem luz! Er is geen licht!” Ja, dat is nodig om te kunnen boren.
Even ging ik zitten op één van de stoelen in die wachtzaal, waar deze keer de televisie aan de muur niet werkte. Maar dan bedacht ik me dat dit wachten wel eens lang zou kunnen duren. Dat was een voorgevoel. Ik stapte naar Miguel. Hij mompelde maar wat in het Portugees, woorden die ik niet verstond. Misschien wel vloeken! Of was het afreageren? Hij verwachtte blijkbaar geen antwoord. Ik vroeg om mijn afspraak met een week uit te stellen. De tandarts komt immers alleen maar op maandag en woensdag voormiddag. Dat zou lukken. Hij nam zijn papieren agenda erbij en schreef mijn voornaam op. Nieuwe datum: Maandag 5 mei om 12.00 uur.
De tandarts hoorde ik ondertussen troostende woorden spreken tot de huilende vrouw. Ik verliet het donkere pand. In de supermarkt Pingo Doce aan de overkant van de straat begeleidde een security man de mensen uit de winkel. Of keek hij of er niks werd meegepakt dat niet betaald was? Geen kassa die nog werkte. Verder ook duisternis binnen.
Ik stapte naar de dichtstbijzijnde bushalte. De tweede bus die aankomt komt is de goede. Maar een man vóór mij heeft geen geldige buskaart. Hij hield de hele rij reizigers tegen die wilden opstappen. Er kwam een derde bus aan. Ook een goeie. Dan maar vlug hoppen van deze bus naar die andere.
Ik wou een seintje naar huis sturen dat ik eraan kwam. Maar de telefoon deed raar. Ik belde, ik tekstte en ik kreeg geen antwoord. Nu ja, dat gebeurde al eerder. Tegen de tijd dat ik aan mijn afstap-halte kwam, verlieten ook daar alle klanten de winkels. Zonder inkopen want afrekenen ging niet meer.
Thuis gekomen kwam de buurvrouw eraan. De bel van de voordeur deed het niet. Maar de deur zelf, met een magneetsluiting, kon gelukkig gewoon opengeduwd worden. De lift stond stil, maar één hoog kan best met de trappen. Wat is er toch aan de hand? De elektriciteit is dus volledig uitgevallen in Coimbra. Niks werkt nog thuis, geen lift, geen koelkast, geen kookvuur, geen internet, geen telefoon.
Het was een warme dag. Wat zouden we eten deze middag? Slaatje, boterhammen en soep? We konden niks opwarmen en we wilden de koelkast niet opendoen om alles zo lang mogelijk koel te houden. Want wie weet hoelang die panne gaat duren. Maar het konijn op Griekse wijze was nog warm. Klaar gemaakt deze ochtend. Dan viel de beslissing snel. De avondmaaltijd werd lunch. Met brood, want er kon geen Griekse pasta gekookt worden.
In de loop van de namiddag zakt ook de waterdruk. Om voorbereid te zijn op het ergste vulden we alles wat we konden: het ligbad, emmers, flessen. Wie weet duurt deze algemene panne langer dan verwacht. Rond 17.00 uur kregen we een ingeving: we kunnen naar het nieuwsbericht luisteren op de autoradio. En dan blijkt dat heel Portugal en Spanje getroffen is, en dat niemand weet wat de oorzaak is en hoelang dit gaat duren… En dan, om 20.00 uur floept het licht weer aan, en horen we gejuich in de straat. We hebben weer elektriciteit, maar nog geen telefoon, internet of water. Ook de straatverlichting werkt nog niet. Rond 21.00 uur is het pikdonker op straat, best wel griezelig, want we zijn gewoon aan goed verlichte straten in Coimbra.
Tegen de ochtend was de klus geklaard. Alles werkte weer zoals voorheen en wij blij natuurlijk. Verwende nesten die we zijn.
Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad! Volg haar op Instagram voor nog meer foto´s van Coimbra en omgeving. Voor een rondleiding of een bezoek aan de stad aarzel niet haar te contacteren via marieleenb.pt@gmail.com.
