We zijn inmiddels weer een maand na de triathlon in Lissabon. Ik kreeg zó veel reacties van mensen om mij heen naar aanleiding van mijn vorige blog hierover dat ik het natuurlijk niet kan laten om te vertellen hoe het was en hoe het gegaan is.
Omdat Mirelle dus noodgedwongen moest afhaken vanwege een blessure had ik in eerste instantie besloten om, naast het fietsen, ook het zwemmen op mij te nemen. Ik dus gemotiveerd met m’n badpak en badmuts naar het zwembad. Maar ik vond het stiekem toch ook wel jammer dat ik mij niet alleen kon focussen op het fietsen. Dat vind ik nou eenmaal het leukste. En toen kwam de reddende engel; Silvia. Zij houdt van zwemmen maar had het al eeuwen niet meer gedaan maar wilde wel met mij mee oefenen. Als het voor haar goed zou voelen dan wilde zij wel meedoen met de triatlon. Uiteindelijk bleek zij met de schoolslag ook gewoon nog eens veel sneller dan ik met mijn borstcrawl dus ze besloot om mee te doen!
Hoe fijn. Iets wat helemaal buiten haar comfortzone lag. Én wat ik toch wel echt extra tof vind, op haar 63e, gewoon besloot dit te gaan doen!
Dus ik kon mij weer met volle focus op het fietsen richten. Het leuke van de afgelopen maanden was dat ik langzaamaan steeds sneller ben gaan fietsen wat weer extra motiverend werkte. Waarbij ik begin dit jaar nog rond de 23 a 24 km per uur gemiddeld fietste, reed ik in augustus rond de 28 km per uur gemiddeld. Een flinke vooruitgang dus!
De rit van de triatlon had relatief weinig hoogtemeters, maar 130. Iets wat voor hier heel weinig is! Dus ik ben gewend om meer hoogtemeters te fietsen tijdens mijn trainingen. Daardoor kon ik ook niet helemaal goed inschatten hoe hard ik zou kunnen gaan tijdens de race. Ik had voor mijzelf een doel gesteld om binnen de 45 minuten te finishen. Dit zou wel betekenen dat ik dan meer dan 30km/h moest gaan fietsen. Misschien iets te uitdagend, maar ja, een doel stellen wat je makkelijk gaat halen is ook niet leuk toch?
De dag vóór de triatlon gingen we met z’n drieën naar Lissabon. Daar zouden we ook overnachten want de wedstrijd zou al om 07.30 uur beginnen. Dit was al hartstikke gezellig. Lekker pasta gegeten (goed voor de koolhydraten) en op tijd naar bed. De nacht was een ramp. Geen van ons allen had goed geslapen, te veel lawaai op straat (wij als meiden van de campo zijn dit totáál niet meer gewend), te hard bed, te warm, toch te veel spanning denk ik en het ‘moeten slapen’ helpt dan ook niet. Dus niet mega fit stonden we op.
We hadden alle drie een eigen ochtendprogramma want ieder moest op eigen tijden ontbijten, warming-up doen, enzovoort.
Ik had bedacht dat ik rond 06.00 uur warm moest gaan fietsen, want daarna moest ik mijn fiets inleveren bij de wisselzone. Maar waar ik totaal niet aan gedacht had was dat het natuurlijk om 06.00 uur ’s ochtends nog hartstikke donker was… ik had die avond daarvoor dus voor de zekerheid maar fietslampjes gekocht. Wat bleek de volgende ochtend? Stromende regen… enorm balen! We hadden al drie maanden geen druppel gezien en nu goot het echt. Ook hier nul rekening mee gehouden wat kleding betreft dus ik besloot om niet op de fiets te stappen en om maar een warming-up op de kamer te doen. Zogezegd zo gedaan.
We waren er klaar voor. Op naar de start!
Het fluitsignaal van de start werd uitgesteld vanwege de regenval. Het was inmiddels wel nagenoeg droog maar op de weg lagen nog te veel plassen, dus uit veiligheidsoverwegingen werd het met een half uur verlaat. Er werd nog gewaarschuwd dat we extra voorzichtig moesten zijn op de fiets i.v.m. valgevaar in de bochten. Ok, spannend. Ik was namelijk al beetje zenuwachtig en dit hielp dan ook niet echt mee.
Silvia moest als eerste. Die stond helemaal klaar in haar wetsuit en witte badmuts tussen de andere ruim 250 deelnemers. Het ging dan echt bijna gebeuren! Marjon en ik liepen van de start terug naar de wisselzone, terwijl we terugliepen zagen we een gigantische kwal van wel 50 cm lang!!! Gadver, gelukkig heeft Sil dit niet van tevoren gezien, haha.
Toen het fluitsignaal eenmaal gegaan was werd ik nog zenuwachtiger dan ik al was. Silvia ging als een speer en ik stond klaar om het stokje (enkelbandje met chip) over te nemen van Sil. Er waren in totaal vier teams die racete net als wij, met hen stond ik dus te wachten op onze teamgenoten. Shit, de zwemmer van een ander team kwam eerder. ‘Mayk, gas erop zometeen!’ dacht ik. Niet lang daarna kwam Sil het water uit en de wissel ging supersnel. Hup, ik op mijn fiets en gaan! Mijn hart bonsde in mijn keel door de zenuwen, maar ik voelde ook de goede vibe die dat teweegbracht. Ik ging als een speer! Het was een heerlijk gevoel om zo te kunnen fietsen. Ik zag mijn tegenstander (van de teams) in de verte. Langzaamaan kwam ik steeds dichterbij hem en ik hoopte dat ik hem nog zou inhalen. Dit is uiteindelijk niet gelukt, maar ik ging goed joh! Toen ik weer terugkwam bij de wisselzone stond Marjon natuurlijk klaar voor de laatste etappe. Ook hier ging de wissel weer supersnel. Omdat ik dacht dat we nog steeds tweede stonden riep ik nog iets naar Marjon, als; ‘we liggen bijna eerste, pak ze!!’ en Marjon vertrok als een soort vuurpijl, binnen een no-time was ze alweer bij de finish! Bijna kotsend kwam ze over de finish, zo hard had ze gelopen.
Wat bleek, we waren gewoon 1ste geworden! Hoe tof. In een totale tijd van 1:20:48. Super blij en trots op onze mooie teamprestatie.
Zelf was ik ook nog een beetje extra trots op mijzelf. Mijn doel was dus binnen 45 minuten finishen. Nou ik heb mezelf meer dan overtroffen. Het is zelfs 41.42 geworden!
Niet geweten dat ik dat zou kunnen. Heel erg blij mee. Voor een volgende keer weet ik dat ik echt nog meer kan, dan ik dacht dat ik zou kunnen. Want deze ervaring is zeker voor herhaling vatbaar!
Marjon en Silvia, bedankt voor deze superleuke ervaring. Ik heb ervan genoten!
Gust en Mayke wonen met hun twee zoontjes Bob (5) en Sam (3) sinds 2016 in Portugal en runnen daar hun vakantie accommodatie ‘Quinta da Vida’ en de golfschool ‘Out of Bounds’. Hoe is het leven met twee kleine kinderen in Portugal? Hierover lees je hier maandelijks meer. Je kan ze ook volgen via Facebook of Instagram.
