Sinds dit schooljaar is onze integratie binnen de Portugese cultuur écht begonnen, zo voelt het althans. Nu Bob ouder wordt, worden er steeds meer activiteiten georganiseerd op de opvang waarbij de ouders betrokken worden. Zo hebben we bijvoorbeeld onze eerste kinderfeestjes gehad.
Op school kreeg Bob een uitnodiging voor de derde verjaardag van zijn klasgenootje Martim. Het kinderfeestje was op tweede kerstdag en van 15.00 – 19.00 uur. Een bijzondere dag vonden wij, maar hier in Portugal kennen ze geen tweede kerstdag. Omdat de kindjes nog klein zijn worden ook de ouders en eventuele broertjes of zusjes uitgenodigd dus Gust, Bob Sam en ik gingen erheen. Leuk natuurlijk, maar ook spannend want we hadden geen enkel idee van hoe zo’n feestje eraan toe gaat en wat gebruikelijk is in Portugal. Ik heb toen onze Portugese architect gebeld en gevraagd of hij mij een beetje kon voorbereiden op ons nieuwe avontuur en of hij nog tips had. Een van de dingen die hij noemde was dat er waarschijnlijk de hele familie van de jarige aanwezig zal zijn en dat dit eigenlijk altijd best wel saai is. Wij moesten hierom wel lachen natuurlijk.
Tweede kerstdag kwam dichterbij en inmiddels had ik een cadeautje gevonden. Met z’n viertjes gingen we er heen en we waren toch wel wat gespannen. Eenmaal aangekomen op het feestje kwamen we een hele grote loods binnen. Hier stonden 10 plastic tafels met stoelen, een lange rij met tafels met allerlei etenswaar en er was een klein podium waar de kinderen op konden spelen. Her en der lagen wat ballonnen en dat was het. Een hele ongezellige ruimte, vooral omdat het zo ontzettend groot was. Een soort dubbele gymzaal maar dan van beton en zo goed als leeg. Wel erg leuk om te zien hoe de kinderen zich vermaakten met zo weinig.
Ons cadeautje werd aangenomen door de moeder van Martim en netjes in een hoek weggezet. We wisten al wel dat volwassenen nooit de cadeautjes gelijk uitpakten, maar ik had niet verwacht dat het bij de kinderen ook zo zou gaan. Ons cadeautje ‘verdween’ tussen alle andere onuitgepakte cadeautjes. Een goed ding om te onthouden dus voor een volgende keer. Even je naam op het cadeautje schrijven zodat ze achteraf nog weten van wie ze het hebben gekregen.
We liepen een beetje onwennig rond hopende dat er ook andere kindjes en ouders van Bob z’n klas zouden komen. Bob zit met dertien kindjes in de klas en er kwamen er uiteindelijk drie. Best wel zielig vonden wij, maar gelukkig was de hele familie er nog. We merkten dat de andere ouders verder ook niemand kenden waardoor we elkaar een beetje opzochten en er toch wat voorzichtige gesprekjes ontstonden.
Wat verder erg opviel was de overvloed aan zoet eten. Koekjes, cake, snoep, chips en als klap op de vuurpijl een ontzettend grote mooi versierde taart. Die taart heeft daar 3,5 uur staan pronken en de kinderen hadden moeite om er vanaf te blijven. Aan het eind van het feest werden we allemaal naar die tafel gevraagd en was het dan eindelijk zo ver. Er werd gezongen voor Martim en de taart werd aangesneden en uitgedeeld. Hij was heerlijk! Zodra iedereen z’n stuk taart op had was het ook ongeveer afgelopen en gingen de meesten naar huis. Een bijzondere ervaring voor ons en eerlijk gezegd waren we blij dat het erop zat.
Een paar maanden later kregen we weer een uitnodiging voor een feestje van een meisje uit Bob z’n klas. De tijden van het feestje? Van 17.00 tot 21.00 uur! Dit keer ging ik samen met Bob, want op dit tijdstip nog met Sam op pad zagen we niet zo zitten. Omdat ik nu ongeveer wist wat me te wachten stond ging ik een stuk minder onzeker naar het feest. Al was het wel spannend dat ik nu zonder Gust moest. Er was een klein zaaltje afgehuurd en daar stond een klein springkussen, een trampoline en wederom héél veel zoete dingen. Dit keer waren er zeven kinderen uit de klas. De kinderen hebben heerlijk gespeeld en ik heb heel lang staan kletsen met andere ouders. Erg gezellig en ik heb er veel van geleerd. Zo kon ik ook voor het eerst eens een aantal dingen vragen over de gewoontes en gebruiken van een Portugees gezinnetje. Zo kwam ik erachter dat verjaardagen nooit bij iemand thuis worden gevierd, dat de meeste kinderen pas tussen 21.30 en 22.30 uur gaan slapen, (dit verklaarde dus ook gelijk de in mijn ogen bizarre tijden van het kinderfeestje), dat er nooit echt een activiteit georganiseerd wordt zoals wij gewend zijn in Nederland en dat je op zondag beter geen kinderfeestje kan geven want dan komt er niemand. Zondag is de familiedag.
Inmiddels is het bijna 17 juni en dan is Bob jarig. Wij zijn dus aan de beurt voor het organiseren van een kinderfeestje. Ondanks dat we wat voorbeelden gezien hebben vinden we het toch spannend en ontstaat er lichte twijfel. Zullen er wel kindjes komen uit Bob zijn klas? Vinden de ouders het niet raar als wij het feestje toch net iets anders aanpakken? Of het gezellig wordt en we kunnen kletsen met de andere ouders. Wij hebben tenslotte bijna geen familie om ons heen, dus als er dan maar drie kindjes komen voelt dat misschien toch vreemd. Misschien is vreemd niet het juiste woord, maar er is toch een kleine angst dat ik me dan alleen zou voelen. Alleen mijn broer met zijn vriendin en hun dochtertje wonen vlak bij ons (wat al heel gaaf is natuurlijk!). Alle andere familieleden wonen in Nederland. Natuurlijk gaat het sowieso gezellig worden, ook al komen er misschien maar een paar kindjes. We gaan het gewoon goed voorbereiden en een leuke invulling bedenken. We weten in ieder geval zeker dat het een leuke dag gaat worden en dat Bob en zijn klasgenootjes er met veel plezier op terug gaan kijken!
Gust en Mayke wonen met hun twee zoontjes Bob (2) en Sam (0) sinds 2016 in Portugal en runnen daar hun vakantie accommodatie ‘Quinta da Vida’ en de golfschool ‘Out of Bounds’. Hoe is het leven met twee kleine kinderen in Portugal? Hierover lees je hier maandelijks meer. Je kan ze ook volgen via Facebook of Instagram.
