Dag Breda, tot over een paar maanden. De auto is weer volgeladen met bench, katten en spullen. Tegen de tijd dat deze blog online komt ben ik al onderweg; rijdend in mijn “nieuwe” auto; zelfde merk en kleur. Mijn vorige auto kreeg wel erg veel kilometers op de teller met dat op en neer rijden naar Portugal, dus het werd tijd voor een jonger model met wat minder kilometers.
Ook ivm eventuele emigratie waarbij de auto minimaal 6 maanden op naam moet staan en een jaar na import niet mag worden verkocht. Ook deze auto is weer een Suzuki Ignis allgrip 4-wheel drive (handig voor de onverharde wegen in Portugal). De cruise control, vermoeidheidsdetectie en dergelijke leken me altijd een hele luxe, maar zijn toch wel erg fijn als je zo’n eind moet rijden. Het is een wat apart autootje, maar ik vind hem zelf best wel stoer, zeker dit nieuwere model.
Helaas komt de oude Ignis nog wel administratief voorbij, want de schade afhandeling van vorig jaar februari is nog steeds niet rond; gedoe met miscommunicatie en foto’s die niet aankwamen…
Portugese vibes in Amsterdam
Deze maand ben ik naar het concert geweest van Dino D’Santiago in Melkweg in Amsterdam. Een artiest geboren in Portugal met Kaap Verdische achtergrond. Wat was het geweldig! Iedereen zong en danste mee op de muziek. Ik was al eens naar een optreden van hem geweest in het theater in Faro, zo’n 3 jaar geleden. Maar deze zaal was veel kleiner en het optreden daardoor nog beter; hij stond gewoon naast ons op een gegeven moment.
Voor diegenen die hem niet kennen, zijn stijl is een fusie van traditionele Kaap-Verdische muziek met soms R&B, soul en/of hiphop. Zijn muziek is vaak doordrenkt met krachtige boodschappen over raciale gelijkheid, tolerantie en empathie volgens google, maar mijn Portugees is niet goed genoeg om dat te horen. De muziek is in ieder geval heerlijk om naar te luisteren.
Vriendschappen
In Nederland mis ik m’n Portugese vrienden, de zondagse borrel in Olhão en gezelligheid met Mari, John en Catherine, de spontane borrel of lunch met Sjouke, de niets moet-alles mag mentaliteit en het niet lang vooruitplannen, maar “zullen we zo een hapje gaan eten of drankje pakken afspraken”. Ook het vrolijke “bom dia” van iedereen, van de bakker tot zowat de kat op de stoep; hier kijkt men je soms al vreemd aan als je glimlacht op straat. Saudades slaan toe bij elk nors knikje bij de kassa. Gelukkig ben ik er weer bijna en zie ik mijn vrienden daar weer.
De reis
Dat landbordje langs de weg na zo’n eind rijden: “Portugal”. Ineens kriebels in de buik en glimlach tot achter de oren. Herkennen jullie dat? Rust daalt neer: je bent bijna op je plek! Het voelt als thuiskomen. Moe van de lange reis, maar plots vol energie. Rust, warmte, alsof het land je al omarmt.
Inmiddels is het al de vierde workation, maar dat gevoel blijft. Mijn eerste autorit was het wel heel sterk. Toen reed ik ten hoogte van de Serra da Estrela Portugal binnen; midden op een weggetje was de landsgrens waar je prima even kon stoppen. Op de autoweg van Sevilla naar Faro kun je dat maar beter laten. 😉
Met het vliegtuig is natuurlijk het snelste, maar een autoreis is prima te doen in zo’n 2,5 dag in je uppie. En dan heb je gelijk vervoer beschikbaar. Zelf doe ik er nu 3,5 dag over en dat bevalt prima. Het schijnt ook fijner te zijn voor de kattenmeisjes, want dan hebben ze in het hotel meer tijd om nog lekker rond te rennen en te spelen. Voldoende hotels onderweg. Alleen als je huisdieren hebt, is het wel verstandig om even te kijken waar je het beste kunt overnachten, want die mogen niet overal mee naar binnen. Soms moet je extra betalen voor huisdieren, soms niet. Zorg in ieder geval dat je hun paspoorten, vaccinatie en parasiet controle bewijzen bij hebt; daar wordt soms echt om gevraagd.
Ik pak zelf meestal de snelste, maar tevens de saaiste route, via de tolwegen. Vanuit Breda, Antwerpen, Gent, Kortrijk en dan richting Parijs. Net daarvoor pak ik de A3/A86, de route erom heen (Créteil/Orly). Het eerste jaar reed ik de rondweg vlak om Parijs heen, nooit meer, drie uur stapvoets aansluiten in de rij. Deze A86 route is een beetje om qua kilometers maar prima te doen, zeker in het weekend. Daarna door op de A10 naar Bordeaux, Gasteiz, Salamanca, Sevilla en dan onderlangs Portugal binnenrijden. Bij elkaar zo’n 2400 km autorijden voor mij.
Op de terugweg half april was de route wat mooier. Er stond veel in bloei langs de berm en er lag nog sneeuw op de bergen, dat maakte het uitzicht wat minder saai.
Wat is jullie favoriete autoroute naar en van Portugal?
Emigreren
Zoals ik in één van mijn eerste blogs al zei, is de workation het gevolg van het idee om te emigreren. Een workation is echt een geweldige manier om uit te zoeken waar je graag zou willen wonen.
Emigreren naar Portugal… het idee kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Ooit wilde mijn ex graag naar Frankrijk, maar dat sprak me totaal niet aan. Het voelde niet als mijn plek, wat moest ik daar in het buitenland, ver weg van ouders en vrienden. Portugal daarentegen heeft iets wat me direct raakte vanaf de eerste vakantie: rust, ruimte, vriendelijkheid. Waarom emigreren überhaupt in me op kwam vraag ik me zelf ook wel eens af. Veel mensen houden het tenslotte bij een lange vakantie. Misschien de wens om anders te leven, vrijer, dichter bij zon en zee. Meer rust te ervaren, simplistischer te leven. Of gewoon het verlangen om opnieuw te beginnen, op een plek die beter past bij wie ik nu ben. En ja, Portugal voelt daarin verrassend natuurlijk en passend. Of het tegen die tijd ook zo uitpakt is altijd maar de vraag natuurlijk. Maar beter spijt hebben van iets wat je hebt geprobeerd, dan iets wat je niet hebt gedaan. Het helpt natuurlijk ook wel dat ik al vrienden heb wonen daar en er al meerdere jaren kom.
Een huisje in Portugal, die eerste gedachte is echt al lange tijd geleden en was volgens mij vooral voor de grap. Tijdens één van mijn vakanties zag ik een bordje te koop staan op een mini huisje langs de N125, zo eentje waarvan alleen de muren nog stonden. Ik weet nog dat ik toen dacht “wat zouden ze voor zo’n bouwval vragen”? Dat kan ik vast wel betalen als tweede huisje. 😊
In 2022 heb ik 2 huizen bezichtigd. Eigenlijk puur voor de info. Tot ik dus op slag verliefd werd op het tweede huis, ondanks dat het boven mijn budget en verder weg was dan ik toen dacht. Opeens zag ik mezelf daar echt wonen en werd het idee sterker. Ondanks dat ook daar het leven een stuk duurder is geworden, is het rondkomen met een karig pensioen daar beter te doen dan in Nederland (denk en hoop ik dan toch). Soms is de gedachte om het straks echt door te zetten best wel beangstigend. Aan de andere kant kan ik niet wachten tot het zover is; behoorlijk dubbel dus. Ik ben iemand die houdt van zekerheid en verhuizen en emigreren naar het buitenland hoort daar niet echt bij.
De perfecte locatie vinden
Inmiddels heb ik drie workation locaties gehad: de eerste was in de heuvels bij Santa Catarina, de tweede bij Moncarapacho en de derde aan de rand van Tavira. Onbewust bewust op verschillende plekken.
Qua uitzicht, natuur en rust was die eerste locatie absoluut het fijnste. Ik zie mezelf nog op dat blauwe bankje zitten, Luna en Mel die naast me dartelden en ik met glas wijn in mijn handen starend naar de heuvels waar de zon onderging aan het einde van de werkdag. Maar om even snel wat boodschappen te halen of af te spreken moest ik iedere keer 20-30 minuten rijden. Dan pakte ik dat kopje koffie wel op mijn eigen terrasje.
De tweede locatie was wat afstand betreft perfect, 10 minuutjes met het fietsje naar Fuseta (strand) of 10 minuutjes de andere kant in naar Moncarapacho, richting de heuvels. Niet iedere keer die auto moeten pakken. Ook dichterbij mijn vrienden om even af te spreken. Het uitzicht was dan weer wat minder. En meer verkeer, ook al zaten we achteraf, wat ook leidde tot Mel haar ongeluk, want verkeer waren ze niet echt gewend en de tuin was te groot om af te zetten voor maar een paar maanden.
De derde locatie was aan de rand van Tavira, vlakbij de Gran Plaza, super handig, zeker omdat ik toen met mijn schouderblessure zat. Op het fietsje naar de Salinas was maar 10 minuutjes en ook het centrum was 10 minuten fietsen. De ritten naar mijn vriendinnen van de kattenopvang duurden wel een stuk langer. Helaas sneller wat slecht-voor-de-lijn impulsaankopen aan lekkere dingen bij de Gran Plaza. De verkeersdrukte was niet fijn, zeker niet voor mijn katten. Mel vond het doodeng en durfde alleen via het achterraam naar buiten toe.
Dit jaar dus weer opnieuw in Moncarapacho, vlakbij die van twee jaar geleden. Gerenoveerd in 2024 dus heel nieuw nog. Ik keek er naar uit. Krijg ik alleen een berichtje deze maand van de eigenaar dat ze 2 puppies hebben sinds deze zomer. Aiii, laat ik nou net niet dol zijn op honden door een 3-tal bijtincidenten in het verleden. En ook geen idee hoe mijn reeds gestreste kattenmeisjes gaan reageren daarop. Ze hebben mijn tuingedeelte weliswaar netjes afgezet zodat de honden niet op mijn terras/binnen kunnen komen, maar katten laten zich door een hekje niet tegenhouden natuurlijk. Niet fijn. Helaas is het nu te laat om nog wat anders te gaan zoeken. Hopen dat het goed gaat.
In de tussentijd ben ik al aan het rondkijken voor 2027 (en verder) waar we kunnen verblijven en waar ik wellicht een heel jaar of langer kan huren, zodat we echt een vaste stek hebben en ik tussendoor ook eens een vakantie of weekendje die kant op kan gaan. Dus mocht iemand iets betaalbaars weten voor langere termijn… We zoeken een quinta-stijl huis voor lange termijn huur (1 jaar en meer), T2 of ruime T1, met airco en houtkachel, katvriendelijk, zonnige tuin met omheining (of dat ik die mag plaatsen), rustig en landelijk gelegen, met privacy, geen gedeelde ruimten, ergens tussen Olhão en Tavira gelegen, bij voorkeur onder of rond de A22. Weet je iets voor ons? Stuur me dan een berichtje.
Tot volgende maand weer, met mijn belevenissen in Moncarapacho.
Mignonne (Nederlandse, 50+, single) en de Portugese katten Luna en Mel (zusjes, 2 jaar) verblijven voor enkele maanden in een huurhuis in de Oost Algarve voor een workation. Ze werkt parttime in de logistiek en is daarnaast een ervaren en erkend kattenoppas o.a. via de KGA voor omgeving Breda en Olhão/Tavira. Ze houdt van lezen, koken, dansen, fotografie, natuur, katten en Portugal uiteraard. Haar droom is om in de toekomst te emigreren naar de Oost Algarve, maar voorlopig is dit een mooie combinatie van twee werelden.
