Nadat Guilherme me enige tijd zwijgend had zitten aankijken pruttelde het laatste stukje van zijn tragische verhaal uit zijn mond. Hij werd onder begeleiding in een politieauto gezet en weggereden naar het amper 100 meter verderop gelegen bureau. Voordat hij instapte werd hij op zijn schouder geslagen door een in de haast opgetrommelde collega die de honneurs op de spoorovergang zou gaan overnemen. Er straalde iets van spijt in zijn ogen. Deze collega wist als geen ander dat een moment van verminderde waakzaamheid op deze post enorme gevolgen kon hebben.
Guilherme wist toen nog niet dat dit zijn allerlaatste werkdag was geweest. Zijn nalatigheid zou leiden tot ontslag op staande voet. Ik stond op van mijn plekje op het terras. De rode port had hem goed gesmaakt. Het tragische verhaal van Guilherme zorgde echter voor een wrange bittere nasmaak. Ik schudde hem de hand en maakte hem duidelijk dat ik later die dag bij hem terug zou komen. Ik moest deze geschiedenis eerst even ventileren.
Ik sloeg mijn rugzak over mijn schouders en liep de stad in. Ik passeerde het enorme kruispunt in Olhão. Daar bevond zich een supermarkt. Ik glipte naar binnen en kocht een flesje mineraalwater. De wrange bittere nasmaak van het verhaal dat ik zojuist gehoord had spoelde ik daarmee weg. Ik liep steeds verder en steeds dieper de krochten van de stad in. De smalle straatjes en steegjes hadden een aantrekkingskracht op me.
Het leek alsof het dagelijkse leven hier even tot stilstand kwam. Achter elke voordeur zat een verhaal. En dat was één van de redenen waarom ik in dit gedeelte van de stad graag rond zwierf. De troosteloze achteraf gelegen wijkjes van de stad herbergde de essentie van de fado. Straatjes in een vergevorderde staat van verval die het toonbeeld waren geworden van de Portugezen. Melancholie, stoffige pracht en praal, vergane glorie en de droevige volksmuziek die fado heet. Guilherme had me zojuist zijn eigen fado verteld.
Het land in een museale toestand om je in op te laden voor de ellendige moderniteiten van mijn eigen kleine tragedies. Tijd was hier vooral een historisch begrip… maar zeker geen wetenschap. De straatjes en steegjes toonden hun geschiedenis en daarvan maakte ik vooral mijn eigen werkelijkheid. Als ik daar dan mee aan de slag zou gaan openbaarde zich wellicht de wereld van mijn fantasie. De werkelijkheid van Guilherme oversteeg nu echter mijn fantasie.
Ron (60) zwierf wekenlang door zuid-oost Portugal en verbleef op een basic backpackers kamp in de buurt van Quelfes-Moncarapacho. Daar nam hij de tijd en rust om zijn eerste boek te schrijven dat afgelopen jaar is verschenen. Een autobiografisch reisverhaal verweven met de zwerftocht door het zuiden. Lees hier maandelijks mee.
