Armação de Pêra ontvouwde zich voor me. Rond 15.00 uur arriveerde ik in het opkomend toeristenstadje. Wat me meteen opviel was de aanwezigheid van enorm veel bouwkranen. Er werden hotels en appartementen uit de grond gestampt. Tijdens een korte wandeling over de boulevard bespiedde mijn ogen automatisch alle terrassen. Ik ging er niet van uit dat ik Martim binnen een uur zou vinden, maar… je wist maar nooit.
Een klein moment besefte ik me dat ik met een dwaze actie bezig was. Maar om de inmiddels kronkelende gedachten over de connectie tussen Martim en Guilherme te bevredigen besloot ik dat gevoel te parkeren. Ik struinde de boulevard verder af en ontdekte een klein tafeltje op een terras. Ik had zin in koffie en aangezien de borreltijd was aangebroken besloot ik er maar meteen een Macieira bij te bestellen.
Ik sloot kort mijn ogen en probeerde me het moment voor te stellen dat ik Martim zou vinden. Wat zou ik zeggen? Op welke manier zou ik mijn voorop gezet plan maskeren door mijn acteertalent in te zetten? Zou ik het op een ingetogen klein spel houden of meteen door de mand vallen? Zou ik Martim nog wel herkennen of had ik inmiddels een beeld van de jongen in mijn hoofd zitten dat niet meer raakte aan de realiteit? Mijn fantasie had immers een vlucht genomen met de verhalen van Guilherme en Martim. Mannen die elkaar in het echte leven helemaal niet kende. Ik had hen beiden een rol toe bedeeld die vanuit mijn fantasie was ontstaan. Met een klap haalde de serveerster me uit deze situatie.
De koffie en de Macieira werden op het wankele tafeltje voor me neergezet. Met een vriendelijke glimlach knikte het meiske wat onhandig en droop af. De eerste slok brandde door mijn keel. Koffie en Macieira zorgden altijd voor eenzelfde euforie zoals mijn fantasie die worstelde met de realiteit. Het veroorzaakte kleine schokjes in mijn hoofd. Het was alsof de letters die ik wilde schikken als knetterend vuurwerk mijn ziel in schoten. Zo zat ik daar te mijmeren. De zon deed erg zijn best om mijn glas op temperatuur te houden. De tragedie van Guilherme fladderde heen en weer. Na een klein half uur betaalde ik mijn bestelling en liep de achteraf gelegen straatjes in. Spiedend en glurend als een voyeur. Ik kwam terecht in een desolaat straatje waar enkele afzichtelijke cantina’s gevestigd waren. Op één van de gevels prijkte het straatnaambordje ‘Rua do Alentejo’. Ik was nu hier. Maar waar was Martim?
Ron (60) zwierf wekenlang door zuid-oost Portugal en verbleef op een basic backpackers kamp in de buurt van Quelfes-Moncarapacho. Daar nam hij de tijd en rust om zijn eerste boek te schrijven dat afgelopen jaar is verschenen. Een autobiografisch reisverhaal verweven met de zwerftocht door het zuiden. Lees hier maandelijks mee.
