Saudades de Portugal

Verbouwen in Portugal… ik denk dat er mensen zijn die voor minder aan de Prozac gaan. Ik had ooit de droom om te bouwen. Maar die is nu wel volledig van de kaart! Vertragingen, discussies, foute inschattingen, duizend en één meningen, etc. En dit uiteraard allemaal vergezeld door een “fresquinha”. Jawel, een biertje… Want ook al bakken ze er niets van, ze hebben volgens eigen zeggen altijd recht op een biertje.

Bij het weghalen van de keukenvloer kwamen er tien verschillende meningen: “Gewoon nieuwe tegels erop”, “nee, tegels moeten eruit”, “cement is rot…”, en zo nog even voort. Na een vertraging van een week ging ik op een donderdagavond maar gewoon met handschoenen en beschermbril zelf de tegels eruit kloppen! Na uren kloppen en breken had ik enkele emmers vol oude tegels, vol blaren, maar wat was ik fier! Je kunt wel raden dat de volgende ochtend de werkmannen zich een beetje schaamde dat een “vrouw” dit ook wel kon en dan ook nog zonder getreuzel.

Na weken gesukkel, ongelukken en gevloek (van mijn kant dan) is het dan bijna af… een klein stukje huis voor mezelf en mijn kleine man! Na mijn ‘actief meewerk acties’ kon ik plots op veel begrip rekenen, ze begonnen mij alles uit te leggen en deden zelfs een beetje meer dan gevraagd… Wanneer ik vroeg wat al die vriendelijkheid ging kosten.. “O menino, traga fresquinhas” biertje, frisse biertjes! Daar zou de wereld op moeten draaien, ruilhandel!

Het is hier dus echt een beetje druk.. en vrij kostelijk om je zoontje zijn 4-uurtje te moeten geven, maar tegelijkertijd ook de zes werkmannen die rondlopen.

Wat hebben we geleerd? Dat je budget nooit klopt. Dat er altijd een makkelijkere oplossing is dan de gekozen oplossing. Dat je alles met een zak van 5kg zeezout moet nemen en niet enkel een lullige korrel. Dat morgen eigenlijk binnen vijf werkdagen betekend.

Nu ga ik verder op YouTube kijken, hoe je muurtegels legt of plakt, makkelijk… toch?!